کاوشگرهای مریخی نشانه های حیات را نابود می کنند، مهر

برخی از محققان بر این باورند کاوشگران مریخی به جای تشخیص نشانه های شیمیایی حیات که می تواند انسان را به یافتن منشا حیات در این سیاره سرخ هدایت کند، در حال تخریب این نشانه ها هستند.

به گزارش خبرگزاری مهر، در سال 1976 بسیاری از مردم امیدوار بودند بتوان بر روی این سیاره نشانه هایی از حیات را کشف کرد. در این زمان بود که کاوشگرهای دوقلوی وایکینگ نتوانستند حتی مقادیر بسیار کوچکی از ذرات زیستی را در خاک مریخ ردیابی کنند. این نتیجه معمای پیچیده ای را برای دانشمندان به وجود آورد زیرا حتی در صورت عدم وجود حیات، شهابسنگها و ستاره های دنباله دار که در طول زمان با این سیاره برخورد داشته اند باید میزان ناچیزی از مواد زیستی را در خاک سیاره از خود به جا می گذاشتند.

برخی بر این باور بودند که این نشانه های زیستی بر اثر رویدادهای طبیعی و یا تابشهای شدید شیمیایی از بین رفته اند. در نهایت در سال گذشته کاوشگر فونیکس که مشابه وایکینگها نتوانست ذرات زیستی را در مریخ ردیابی کند، در ساختار خاک مریخ انگشت بر روی ماده ای گذاشت که می تواند راز نبود این ذرات حیات بخش را در خود پنهان کرده باشند، گروهی از مواد شیمیایی با نام پرکلراتها.

پرکلرات در حرارت کم تقریبا بی خطر به شمار می روند اما زمانی که این ماده تحت امواج شدید حرارتی با دمای صدها درجه سیلسیوس قرار گیرد می تواند باعث سوختن هر ماده ای در اطرافش شود.

فونیکس و وایکینگها نیز برای جستجوی مواد زیستی در خاک مریخ از شیوه ای استفاده می کردند که طی آن مواد نهفته در نمونه های خاک تحت حرارتی شدید قرار گرفته و به بخار تبدیل می شدند تا این کاوشگرها بتوانند به تجزیه ساختار مولکولهای بخار بپردازند.

شبیه سازی این عملیات در زمین توسط محققان مرکز فضایی جوهانسون ناسا نشان می دهد که تحت این حرارت هیچ اثری از مواد زیستی موجود در خاک باقی نخواهد ماند.

دی اکسید آهن نیز از موادی است که به عنوان عامل اختلال در ردیابی مواد زیستی شناسایی شده است اما پرکلراتها نقشی مهمتر در بروز این اختلال دارند زیرا در صورتی که مواد زیستی بخشی بزرگ از ساختار خاک را تشکیل داده باشند با تابش حرارت بر روی خاک، فونیکس و وایکینگ این مواد را عملا از بین برده اند. به همین دلیل قضاوت بر سر این موضوع که مواد و نشانه های حیات در مریخ وجود ندارد نیازمند تحقیقات بیشتری خواهد بود.

بر اساس گزارش نیوساینتیست، در حال حاضر محققان دانشگاه کالیفرنیا در حال ساخت تجهیزاتی برای کاوشگرهای ماه نورد آژانس فضایی اروپا هستند که می توانند مواد زیستی را در کمترین میزان ممکن ردیابی کند زیرا این ابزار عملیات حرارت دهی را در آب انجام می دهد و به همین دلیل امکان سوخته شدن نمونه ها از بین خواهد رفت.