"زن"، تحت حکومت جمهوری اسلامی مجرم است، لاله حسين پور

"زن" برای اين که "جرم" را از شانه های خود بتکاند، بايد نيروی عظيمی در خود انباشت کند. نيرويی که بالقوه وجود دارد، اما بايد به يک انرژی بی مهار تبديل شده و خود را از هر بند و زنجير و از هر تابو و ارزش در جامعه مردسالار رها کرده و دنيای ديگری بسازد.
"زن" بايد خود را و قدرت خود را باور کند و وظيفه تاريخی خود را بشناسد، سنگينی آن را بر دوش های خود احساس کند و در آن جهت قدم بردارد. نبايد اين وظيفه را به کسی محول کند. نبايد آن را مشمول مرور زمان کند. نبايد منتظر فرصت بماند و با آن مدارا کند. بايد وظيفه خود را انجام دهد، در هر لحظه و در هر جا. "زن" می تواند.

رژيم جمهوری اسلامی نه از ۱۰ ماه پيش، بلکه حداقل ۳۰ سال است که شمشير را از رو بسته است. شمشيری که هم چنان می چرخد و آنانی را ضربه می زند که در مقابل اش ايستاده اند. اين رژيم اعدام، کشتار و سرکوب را از فردای انقلاب بهمن شروع کرد و تا توانست از مسئولين رژيم سلطنتی و همراهانش کشت، بعد از آن نوبت به اپوزيسيونی رسيد که همراه با آنان قيام بهمن را به سرانجام رسانده بودند و همين طور کشت و کشت و اکنون نه تنها اکثريت مردم را در مقابل خود دارد، بلکه همراهان ۳۰ ساله خود را که هر کدام شان به نوعی در اين کشتار دست داشتند، به جبهه مقابل خود رانده و شمشير را بر فرقشان می کوبد.

زنان در صف اول اين جبهه قرار دارند. زنان، مجرم زاده می شوند و تنها با مخفی کردن خود در پستوی خانه ها و با پيروی از مرد ،می توانند "بی گناهی" خود را اثبات کنند. زنان اگر به دنبال حق انسانی خود باشند، خواهی نخواهی مدرن بوده و به همين دليل از نظر رژيم جمهوری اسلامی که به ويژه در مورد حقوق زنان نه تنها سنتی، بلکه کاملا عقب مانده و ارتجاعی عمل می کند، مجرم به حساب می آيند. زن اگر بخواهد خود را از زائده مرد بودن رها کند، بايد مدرن شود. بايد با مناسبات کهنه مردسالارانه چه در قوانين و چه در عرف بجنگد. بايد تابوها را از ميان بردارد و ارزش های جامعه مردسالار را دگرگون کند. بنابراين اعتراض به وضع موجود و تغيير آن به طور بالقوه در زن نهفته است.
ووقتی زن تبدل به زنان شدند و وقتی زنان جنبش خود را بنا نهادند که همانند رودخانه ای خروشان از هر منفذی رد شده و روانه مقصد خود شدند و وقتی ديگر هيچ مانعی نتوانست جلوی پيش روی آنان را بگيرد و وقتی ديگر هيچ سدی نتوانست به درازای قامت برافراشته آنان برسد، به آن لحظه ای می رسيم که امروز در آن ايستاده ايم. حادثه ای که زمانی آرزويش را داشتيم، رخ داده است. اکنون جنبش زنان است که پيش می رود و هيچ نيرويی را توان بازايستادنش نيست. جنبشی اساسا با نيروی بالقوه که آهسته آهسته و در لحظاتی نيز با سرعت هر چه تمام تر بالفعل شده و جنبش زنان را با گام های بلند به جلو می برد. جنبشی متشکل از بخش سازمان يافته و بخش هنوز سازمان نيافته. متشکل از زنانی که خود را حول سايت های مختلف فمينيستی، حول کمپين ها و ائتلاف ها و اتحادها سازمان داده اند و خيل زنانی که بيشتر از ۳۱ سال است به طور روزمره عليه حجاب اجباری مبارزه می کنند، زنانی که در مشاغل پرستاری، معلمی و يا در کارخانه ها و .... از طريق تظاهرات، اعتصابات و اعتراضات برای احقاق حقوق خود می جنگند و يا زنانی که در صفوف جنبش سراسری مردم ايران فعالانه و شجاعانه قدم برداشتند و جان باختند.

جنبش زنان هم مثل هر جنبش اجتماعی ديگر از اقشار مختلف تشکيل شده. جنبشی رنگارنگ با مطالبات مختلف و باکنش گرانی که به اشکال مختلف خود را سازمان داده اند. اشتباه است اگر تصور کنيم که جنبش زنان در چند فعال کمپين يک ميليون امضاء يا سايت مدرسه فمينيستی خلاصه شده است و هر نقدی به اين فعالين را که طبيعتا با انگيزه و مطالبات جايگاه اجتماعی خود حرکت می کنند، به جنبش زنان نسبت دهيم. هم چنين اشتباه است اگر مطالبات زنان را برای محو ستم جنسيتی با درخواست های مطالبه شده کمپين يک ميليون امضاء در اين مقطع يک سان بيانگاريم. بايد اين واقعيت را بپذيريم که زنان نيز بنا به جايگاه اجتماعی شان از منافع ويژه قشر خود دفاع می کنند و مسلما با به دست آوردن مطالبات شان راضی شده و به هدف خود می رسند. تنها آن زنانی مبارزه برای رفع تبعيض جنسيتی را تا به آخر همراهی می کنند که فشار تبعيض را تا به آخر بر دوش خود حس کنند. با وجود اين اعلام هر خواسته ای، پی گيری هر مطالبه ای و سازمان يابی هر هسته و گروه و جمعی پيرامون مسائل زنان مثبت خواهد بود.

چرا منفی نگاه کنيم؟ چرا همواره نيمه خالی ليوان را اندازه بگيريم؟ چرا فقط از سرکوب حرف بزنيم و زندان های پر از انسان های بی گناه را نظاره کنيم؟ چرا مدام تعداد جان باختگان را بشمريم و از زخم خوردگان اين رژيم هار سخن بگوئيم؟ بياييد جنبش زنان را ببينيم که اکنون عظمتی يافته است که کسی را يارای نفی آن و يا ازياد بردن آن نيست. ببينيم که مهر سرکردگی زنان بر جنبش سراسری مردم خورده است. جنبشی که از نوع خود عظيم و فراموش نشدنی بود، قلب جهان را به طپش درآورد و يک زن را سمبل قيام خود کرد. ببينيم که زنان ديگر دنباله روی جنبش سراسری نيستند، بلکه پيشاپيش صفوف آن حرکت می کنند و بدون درنظر گرفتن مطالبات زنان، هيچ برنامه و پلاتفرمی بر روی کاغذ نوشته نمی شود. مردسالاران بزرگ خود را طرف داران فمينيسم جا می زنند و اين همه مديون تلاش های زنان در همه بخش ها و قشرها است.
تمام تلاش های ارتجاعی رژيم برای خانه نشين کردن زنان، برای ارتقاء نقش خانه داری و مادری زنان، برای کم کردن ساعت کارزنان، تصويب قوانين ضد زن "حمايت از خانواده"، جلوگيری از تحصيل زنان، تحکيم حجاب اجباری و..و..و حکايت از پيش روی زنان می کند. نيازی نيست تحقيقات گسترده ای انجام گيرد. يک سخنرانی نماز جمعه کفايت می کند تا مثلا ابعاد مبارزات زنان عليه حجاب اجباری افشاء شود.
اگر جنبشی وجود نداشته باشد، اگر حرکتی نباشد و اگر خطری در معرض وقوع نباشد، نيازی به سرکوب آن نيز نيست. آن هم چنين گسترده و حاد. اين همان سدی است که بايد از منافذش عبور کرد. بايد شرايط را شناخت و توطئه ها را خنثی کرد. نه الزاما به شيوه های پيشين، بلکه متناسب با وضعيت موجود.
در اين ميان ارائه آگاهی و نشان دادن راه و هم چنين ايجاد هسته ها و تشکل های مستقل زنان، چه کوچک و چه بزرگ در هر محله و منطقه ای و در هر شغل و کاری، با هر قشر و طبقه ای و با هر مضمون و دليلی در جهت احقاق خواسته های بی واسطه خود می تواند بسياری از زنان را متوجه وظيفه تاريخی خود کند.
جنبش زنان حق ندارد وظيفه خود را به ساير جنبش ها و يا جنبش سراسری واگذار کند. حتی يک لحظه نيز نبايد در انجام بلا انقطاع اين وظيفه ترديد کند. بايد حرکت کند. تاکتيک درست از متن حرکت در می آيد.