جنبش سبز را فدای منطقه نکنیم! احمد وحدت‌خواه

عربیزه کردن جنبش آزادیخواهی ایرانیان در حالی که رژیم جمهوری اسلامی تمامی فرهنگ و زندگی و سرنوشت ما ایرانیان را به جنگ های تاریخی و بعضا ارتجاعی مذهبی میان مسلمانان و یهودیان پیوند زده است یعنی بازی در زمین رژیم، بقای همین حکومت، ادامه مصائب زاییده آن و ختم جنبش سبز ایرانی!

تبليغات خبرنامه گويا	advertisement@gooya.com

احمد وحدت‌خواه - ويژه خبرنامه گويا

جنبش های مردمی جاری در کشورهای تونس و مصر یکشبه بسیاری از هم میهنان صاحبنظر و آزادیخواهان ما را ذوقزده و به متخصصان علوم اجتماعی و سیاسی جهان عرب تبدیل کرده است!

در غیبت ظاهری تکاپوهای جنبش سبز ایرانی، از وزرای سابق در کابینه دولت اصلاحات گرفته تا مارکسیست هایی که برای همه جنبش های جهانی تحلیلی در جیب خود دارند همه و همه، اگرچه به درستی، در مدح و ثنای مبارزات ملت عرب و نکوهش دیکتاتورهای مادام العمر حاکم بر سرزمین های اسلامی قلمفرسایی می کنند، اما تنها به نتایج مورد دلخواه خود می رسند.

قداره بندان رژیم هم در کسوت سردبیران روزنامه هایی که فقط به تعداد جیره خوارانشان به طبع می رسند با همزمان شدن حوادث مصر با سالگرد ایام آشوب های پیش از انقلاب اسلامی فرصت را برای خودنمایی مجدد و پنهان کردن وحشت های خود از اوضاع بغل گوششان غنیمت شمرده و در ورای دفاع مزورانه از دیگران به جرم و جنایت بر علیه مردم خود ادامه می دهند.

به راستی ما قرار است چه درسی از مبارزات مردم مصر و یمن بگیریم که خودمان با دادن لشگری قربانی در راه سعادت و آزادی وطن تا امروز آن را فرا نگرفته ایم؟

و یا اعراب ستمدیده نهایتا به چه نتیجه ای خواهند رسید که باری از دوش های خم شده ملت ما در زیر ستم و ارتجاع خونین حاکم بردارد؟

فرق است میان دفاع صادقانه از مردم کشورهای عربی برای رسیدن آنها به دموکراسی و حقوق بشر، با ذکر مصائب آنها برای توجیه سیاست های خود در صحنه مبارزاتی ملت ایران.

تاریخ آشکار و ثبت شده معاصر نشان می دهد هیچ انقلاب و جنبش آزادیخواهانه ای در جهان اسلام در قرن گذشته منبع الهام برای آزادی و دموکراسی در ایران نبوده است، مگر جنبش های اخوان المسلمین و خلق فلسطین، که پیامد وابستگی به هر دوی آنها جز فاجعه جمهوری اسلامی چیزی را برای ما به ارمغان نیاورده است!

بسیاری از رهبران مذهبی «نهضت خمینی» و سران سازمانهای چریکی مخالفت رژیم گذشته در مکتب فکری و پایگاه های نظامی یکی از این دو جنبش تعلیم و تربیت شده بودند که عمق تضاد این جنبش های عربی با ملی گرایی ایرانیان تنها پس از سقوط سلطنت بر ما روشن شده است.

مصر انقلابی دوران ناصر بیش از صدام متجاوز به خاک و استقلال ما چشم طمع داشت. حافظ اسد سوری تنها برای تحقیر حزب بعث عراق و بهره مندی از نفت و گاز رایگان با ما در زمان جنگ هشت ساله همدردی می کرد.

عراقی که دیروز ما را بمباران می کرد و امروز با کسب استقلال و آزادی نسبی خود به خرج ملت ما سرپا ایستاده است حتی تحمل نگهداری تعدادی مجاهد بی پناه و زندانی هموطن ما (صرفنظر از موافق یا مخالف بودن با آنها) در یک کمپ محاصره شده را هم ندارد و به دنبال روزی می گردد تا یا آنها را قتل عام یا اخراج کند.

جمع بیشماری از سرکردگان سیاسی و نظامی و امنیتی و بازجویان و شکنجه گران جمهوری اسلامی از معاودین عراقی تشکیل می شوند و برای آنها گویا بود و نبود ایران و ایرانی پشیزی ارزش ندارد.

شیخ نشین های حاشیه خلیج فارس در سی سال گذشته با مکیدن ثروت ایران از بیابانهایی سوزان به قطب های سرمایه گزاری جهانی تبدیل شده اند و امروز دو قورت و نیمشان هم برای گرفتن بخشی از خاک ما باقی مانده است.

گل سرسبد «مبارزان و آزادیخواهان» عرب یعنی حزب ا لله و حماس جز منکوب کردن و شرکت در سرکوب کردن مخالفان رژیم چه کرده اند؟

در دیدارهای سران کشورهای عرب با رهبران جمهوری اسلامی که با آب و تاب در رسانه های کودتاچیان حاکم بر ایران منعکس می شود کدام یک از آنها به دیکتاتور اعظم جهان اسلام یادآوری می کنند که حقوق ملت خود را زیر پا نگذارد؟ ما از منظر انسانیت با همه ستمدیگان جهان شریک هستیم، اما مگر ملت ما زندگی و سعادت خود را به جهان عرب بدهکار است؟

کدام سازمان سیاسی دنیای روشنفکری عرب را سراغ داریم که در دفاع از مبارزات مردم ما بر علیه دیکتاتوری خامنه ای- احمدی نژاد در دو سال گذشته کلامی بی سکسکه گفته باشد؟.

مفسر واشنگتن پست در اوج تظاهرات جنبش سبز و قتل عام هموطنان ما در کهریزک ها نوشته بود برای بسیاری از اعراب هوادار احمدی نژاد درک این مخالفت ها سخت است و نمی دانند چرا مردم ایران از رژیم حاکم بر خود ناراضی هستند و آن را به حساب طبقات مرفه ساکن پایتخت می گذارند!

«مفسر» غربی ما یادش رفته بود که سی سال آزگار است که هستی و نیستی ملت ایران به پای تبدیل سردمداران رژیم به عنوان رهبران و قهرمانان مسلمانان جهان ریخته شده است و در آخر سهم هر دو ملت های ستمدیده ایرانی و عرب از این توطئه بین المللی جز نکبت و بدبختی و جنگ و سیه روزی چیزی نبوده است.

به عبارت دیگر عربیزه کردن جنبش آزادیخواهی ایرانیان در حالی که رژیم جمهوری اسلامی تمامی فرهنگ و زندگی و سرنوشت ما ایرانیان را به جنگ های ماقبل تاریخی و ارتجاعی مذهبی میان مسلمانان و پیروان سایر ادیان پیوند زده است یعنی بازی در زمین رژیم، بقای همین حکومت و ختم جنبش سبز ایرانی!

اول بسم الله سخنگوی اخوان المسلمین در لندن به بی بی سی می گوید سازمان او به «امام خامنه ای» احترام می گذارد ولی یاد آوری می کند که در مصر مسیحیان و سکیولارها نیز زندگی می کنند. تو گویی بیان یک حقیقت (وجود مسیحیان و سکیولارها) جواز طرفداری از ظالم بر علیه مظلوم را باید فراهم کند.

چنین است که بزرگترین خطای سیاسی پیوند زدن سرنوشت جنبش سبز به تحولات جاری در کشورهای عربی خواهد بود. اگرچه مبارزات آزادیخواهانه مردم ما بر علیه استبداد ولایت فقیه بر تلاش برحق مردم منطقه برای کسب دموکراسی و عدالت اجتماعی تاثیر گذاشته است، اما شبیه سازی و دنباله روی از این حوادث فقط در خدمت تبلیغات رژیم و تحت الشعاع قراردادن روند دگوگونی های آتی در ایران خواهد بود.

همزمان با همدردی و حمایت از خواسته های دموکراتیک و ضد استبدادی مردم خاورمیانه، وابستگی های پیدا و پنهان سازمانهای «اسلامی» آنها به مراکز رژیم کودتا، پیچیدگیهای جهان عرب، اختلافات قومی و عشیره ای، تضادهای خونین بعثی و نگاه تاریخی آنها به نقش و موقعیت یک ایران توانمند و متحد و پیشرفته هر آیینه اگر قرار باشد با سرنوشت آینده مبارزات مردم ما برای دموکراسی و حقوق بشر گره بخورد جز شکست و عقب ماندگی برای ما ارمغانی به همراه نخواهد داشت.

راهی که سرانجام ترکیه سکیولار پس از ۴۰۰ سال آمیزش و رهبری مذهبی و فرهنگی با جهان اسلام برگزید و امروز هم دین خود را دارد و هم استقلال و دموکراسی خود را.

avahdatkhah@gmail.com