نوزادان اينترنت، اکنون جوانانی بالغ شده اند، لاله حسين پور

اکنون حضور توده ای اينترنت، ثمره خلف خود را نشان می دهد. دهکده جهانی معنای خود را اثبات می کند و غول ِ عدم انحصار اطلاعات، تيز ِ تيز به عرش علاء صعود می کند. اکنون ديگر چند نخبه و عنصر آگاه، اطلاعات را از اين گوش به آن گوش نمی رسانند. اکنون امواج اطلاعات است که تبديل به سونامی شده و ديواره حراست از اطلاعات ميان فرادست ها و فرودست ها را شکسته است. نظم کهن ترک برداشته و بايد ورقی نو درنوشت. ديگر با فيلترينگ و معاملات پشت پرده با نوکيا و محاکمه ويکی ليکس نمی توان روند اين سونامی را تغيير داد. بايد به انقلاب جوانان رسميت داد.

حقا که جوانان ايرانی پيشتاز بودند. حال جوانان تونس، مصر، اردن ، يمن و غيره اثبات می کنند که جهان در دستان آنان می چرخد. زمان مطرح نيست، دير و زود دارد، اما سوخت و سوز ندارد. جوانان از راه رسيده اند و قدرت ها را مجبور به سرف روی امواج خود کرده اند. اما اين که تا چه زمانی تاب اين موج سواری را می آورند، آينده نشان خواهد داد.

دختران و زنان ايرانی در جنبش جوانان ايران جايگاه شايسته ای دارند. در دنيای عرب، هنوز نه. اما ديری نمی پايد. دختران و زنان عرب نيز آن چنان جهشی می کنند که پسران و مردان عرب را انگشت به دهان حيران خواهند کرد.

جوانان چند ويژگی دارند.

آن ها با وجودی که گوش شنوا دارند، سازش ناپذيرند. ايدئولوژی ندارند، اما هر يک خود، ايدئولوژی هستند و فلسفه زندگی خود را تعيين می کنند. آن ها هزارگونه اند و به تعداد خود وبلوگ دارند و با اين که هريک ساز خود را می زنند، دريک لحظه معين اما، به طور تحسين آميزی هماهنگ عمل می کنند. آن ها از رنگارنگ بودن خود نمی هراسند و از هر رنگ جديد استقبال می کنند. آن ها محافظه کار نيستند و از تغيير واهمه ای ندارند. آن ها نسلی هستند که همه چيز را تغيير داده ، می دهند و خواهند داد. ايستايی ميان آنان معنايی ندارد، آن ها در جريان اند.

آن ها می دانند که چه نمی خواهند.

آن ها ديکتاتوری نمی خواهند، آن ها اعدام، زندان و شکنجه، سانسور و خفقان نمی خواهند، فقر و بيکاری و بی عدالتی نمی خواهند. آن ها تابو، خرافات و ارتجاع را برنمی تابند و رو به جلو می روند. آن ها وکيل و وصی و نماينده نمی خواهند. آری، آن ها می دانند که چه نمی خواهند.

آن ها چه زيبا اما، می دانند که چه می خواهند.
آن ها دمکراسی می خواهند، آزادی.
آن ها آينده می خواهند، کار.
آن ها رفاه می خواهند، نان.
آن ها از نابرابری به ستوه آمده اند، عدالت اجتماعی.
آن ها حق تعيين سرنوشت می خواهند، خودحکومتی.

حال و آينده را جوانان خواهند ساخت. باور بداريم قدرت آنان را.