شيرين عبادی درباره اعتصاب غذای ۱۲ زندانی: اجابت درخواست اعتصاب کنندگان وظيفه اساسی جمهوری اسلامی است، کمپين بين المللی حقوق بشر

شيرين عبادی برنده جايزه صلح نوبل درخصوص اعتصاب غذای ۱۲ زندانی سياسی در اعتراض به جان باختن هدی صابر در زندان به کمپين بين المللی حقوق بشر در ايران گفت که مرگ زندانيان سياسی در زندان يک موضوع سيستماتيک است و حکومت ايران در سنوات مختلف قصدجان زندانيان سياسی را می کند. او به کمپين گفت که مجموعه عوامل نشان می دهد که اراده حکومت بر مسووليت پذيری نيست.خانم عبادی گفت: « درخواست زندانيان اعتصاب غذا کننده يک درخواست منطقی و در عين حال ساده است و آن همانا يافتن ومسوول نگهداشتن مسببين قتل هدی صابر است که کاملا مشخص است و حتی برخی از زندانيان گفته اند از دهان او شنيده اند که نامش چيست و همچنين اينکه مسببين قتل هاله سحابی بايستی دستگير ومحاکمه شوند. آن هم در يک دادرسی عادلانه که مردم هم حق شرکت داشته باشند وحقيقت برملا شود. اين خلاصه خواسته آنهاست. انجام اين خواسته اساسا وظيفه جمهوری اسلامی است.»

۱۲ زندانی سياسی از روز شنبه در اعتراض به مرگ هاله سحابی و هدی صابر و نيز انچه «به ياد کشته شدگان جنبش سبز» ياد کرده اند با امضای بيانيه ای اعتصاب غذا کرده اند. هدی صابر هفته گذشته هنگامی که در اعتراض به مرگ هاله سحابی در اعتصاب غذا به سر می برد عليرغم بيماری قلبی مورد ضرب و شتم قرار گرفت و به دليل عدم رسيدگی پزشکی جان خود را از دست داد.

شيرين عبادی در خصوص مسووليت حکومت ايران در قبال زندانيان سياسی به کمپين گفت: « طبق قانون مسووليت حفظ جان و همچنين سلامتی هر زندانی بر عهده مقامات مسوول زندان است. متاسفانه در مورد زنده ياد هدی صابر اين مسووليت انجام نگرفته و طبق شهادت تعدادی از افراد هم سلول او که شاهد داستان بوده اند هدی در حالتی که بيمار بود و به درمانگارمراجعه کرده بود ولی به جای اينکه او را درمان کنند، يک بيمار قلبی را کتک زدند تا حدی که عصبانی می شود و ماموران بدون هيچ گونه درمانی از درمان گاه او را به سلول بر می گردد درحالی که فرياد می زده که من از شما شکايت خواهم کرد. بعد از مدتی کوتاه به علت اينکه ضرباتی به او وارد شده بودو عصبانی هم شده بود حالش بدتر شد تا حدی که ديگر نقش بر زمين شد و او را با برانکارد وآن هم با مدتی تاخير به بيمارستان رساندند که ديگر دير شده بود.»

افرادی که اعتصاب غذا کرده اند عبارتند از : قربان بهزاديان‌نژاد (مشاور ميرحسين موسوی)، بهمن احمدی امويی (روزنامه‌نگار)، حسن اسدی زيدآبادی و عبدالله مومنی (هردو عضو ادوار تحکيم)، عمادالدين باقی (روزنامه نگار و محقق)،عماد بهاور (مسئول شاخه جوانان نهضت آزادی)، اميرخسرو دليرثانی (فعال ملی مذهبی)، ابوالفضل قديانی و فيض‌الله عرب سرخی (هردو عضو سازمان مجاهدين انقلاب) محمد جواد مظفر (ناشر و نائب رئيس کميته دفاع از زندانيان سياسی)، محمد رضا مقيسه (عضو کميته آسيب‌ديدگان پس از انتخابات موسوی وکروبی) و محمد داوری (سردبير سحام‌نيوز) از زندانيان سياسی بند ۳۵۰ زندان اوين. همه اين افراد از زندانيان بند ۳۵۰ زندان اوين هستند.

رييس کانون مدافعان حقوق بشر ادامه داد:‌« مجموعه عوامل نشان می دهد که اراده حکومت بر مسووليت پذيری نيست و بايد خاطر نشان کنم که متاسفانه چندين زندانی سياسی نيز قبلا در گذشتند. من يادآور می شود آقای منوچهر محمدی و ديگری آقای اميد ميرصيافی وب لاگ نويسی که از آقای خامنه ای فقط يک سوال کرده بود و گفته بود که حالا که اينقدر برای جواانان فلسطينی و لبنانی امتياز قائل هستيد لطفا همان امتياز را برای من هم قائل بشويد که من يک مدتی است بيکارم و شغلم را ازدست داده ام و مشکل مالی دارم. به همين دليل او را به زندان انداختند و بعد از اندکی در زندان فوت کرد. به عبارت صحيح تر در اثر بی مسووليتی مسوولين کشته شد. همچنين به ياد آوريم داستان زهرا بنی يعقوب پزشک جوانی که مامورين منکرات او را در پارکی در همدان دستگير می کنند و دو روز بعد اعلام می کنند که در زندان خودش را به دار زده. من وکيل ايشان بودم و به هيچ وجه مساله خودکشی در مورد ايشان صادق نيست. اين يک صحنه سازی بود برای اينکه قتل وی را لاپوشانی کنند.»

خانم عبادی افزود: « مجموعه اين عوامل نشان می دهد که حکومت در سنوات مختلف قصد جان سياسی را می کند. يعنی وقتی که يک زندانی سياسی حاضر به تمکين و مصاحبه و اقرار دروغين نمی شود به انحا مختلف سعی می کننداو را بشکنند و يکی از اين انحا آزار واذيت جسمی است که در برخی موارد منجر به فوت می شود چنانکه در مورد زنده ياد هدی صابر اين اتفاق افتاد. آنچه در ايران اتفاق می افتد در حقيقت سيستماتيک است و يک سهل انگاری سهوی نيست و فقط توسط چند مامور دون پايه زندان اتفاق نمی افتد. زيرا اگر به وسيله چند مامور دون پايه زندان بايد اين اتفاق ها می افتاد حداقل بعد از اولين و دومين قتل دولت جمهوری اسلامی دستور رسيدگی می داد وخاطيان را تنبيه می کرد وليکن ديديم که هيچگاه کسی محکوم نشد. در اينجا به خاطر می آورم افرادی که در زندان کهريزک به دست جلادان رژيم کشته شدند. اينها نشان از يک حرکت سيستماتيک و منظم برای از بين بردن مخالفين سياسی است.»