تداوم محدودیت ها بر عبدالله مومنی به دلیل تن ندادن به خواسته‌ های بازجویان

با گذشت سه سال و اندی از حبس عبدالله مومنی، سخنگوی ادوار تحکیم وحدت، وی همچنان از ملاقات حضوری و مرخصی محروم است. تمام فشارها و کینه ها از آن روزی شدت گرفت که این مدافع حقوق بشر حاضر نشد تن به خواسته های غیرقانونی حاکمان دهد. وی در اسفند ۸۹ بعد از نه ماه زندان به مرخصی آمد و در طول مدت مرخصی بارها توسط بازجویانش احضار می شد. بازجوها از او می خواستند که علیه رهبران جنبش سبز ودفتر تحکیم وحدت وجنبش دانشجویی در رسانه ها و دانشگاهها مصاحبه وسخنرانی کند، اما مومنی از پذیرش درخواست بازجوها سر باز زد و به زندان بازگشت.

فاطمه آدینه وند همسر عبدالله مومنی به “جرس” می گوید: “آقای مومنی همچنان از مرخصی و ملاقات حضوری محروم است. همان سال اول یک مرخصی به او دادند اما یکسری خواسته هایی از او داشتند که آقای مومنی به آن خواسته ها جواب نداد و بخاطر همان او را به زندان برگردانند و از همه حقوقش محروم شد.”

عبدالله مومنی فعالیتهای سیاسی خود را همراه با حرکتهای آزادی خواه دانشجویی آغاز کرد و یکی از اعضای ثابت اعتراضات دانشجویی بود. او در این مسیر از فعالیت های حقوق بشری نیز کم نگذاشت و نسبت به سرکوب دانشجویان اعتراض کرد و صدای اعتراض جنبش دانشجوی شد. او بارها تهدید و بازداشت گردید اما زمانی که از بند اسارت رها می شد، نمی توانست نسبت به سرکوب اهالی دانشگاه و منتقدان ساکت بماند. او با دغدغه هایی که برای آزادی داشت به یک فعال سیاسی و حقوق بشر تبدیل شد.

این فعال حقوق بشر تاکید داشت که صحبت از حقوق بشر کافی نیست. باید دید چه ‏کسانی عملا در صحنه ی پیکار با نقض حقوق بشر حضور دارند و اگر لازم باشد حاضرند در این راه هزینه ‏بدهند.

تداوم فعالیت های حقوق بشری و سیاسی مومنی باعث شد که وی پس از انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری ایران برای چندمین بار بازداشت شود. او که ریاست ستاد شهروند آزاد (حامیان کروبی) را بر عهده داشت تنها به جرم اینکه معتقد بود رای به کروبی رای به دموکراسی و حقوق بشر است دادگاهی و به تحمل چهار سال و یازده ماه حبس محکوم شد.

اما این حکم ناعادلانه کافی نبود و بارها در زندان او را تحت فشارهای جسمی و روحی قرار دادند. وی از درون زندان نامه‌ای سرگشاده خطاب به علی خامنه‌ای نوشت و آنچه که در زندان بر سر او آوردند را فاش ساخت. وی در قسمتی از این نامه نوشته است: “بازجویان اصرار به اعتراف به داشتن رابطهٔ نامشروع با دیگران، داشتند، قسم خوردم که به زنم پایبند بوده‌ام و نوشتم «من هیچ رفتار و عمل غیراخلاقی نداشته‌ام.»پس از خواندن کاغذ بازجویی، با مشت و لگد و سیلی به جان من افتادند و پس از کتک کاری مفصل و تحقیر و توهین گفتند «به تو اثبات می کنیم که حرامزاده و ولدزنا هستی.» نتیجه آن فرو کردن سر من در چاه توالت بود، آن چنان که کثافت‌های درون توالت به دهان و حلق من وارد و به مرحله خفگی رسیدم. می‌گفتند که «باید کاملا توضیح دهی که با چه کسی در چه زمانی و در کجا و چگونه ارتباط داشته‌ای» و حتی از من می‌خواستند که در برگه بازجویی ام بنویسم که «در دوران کودکی مورد تجاوز جنسی قرار گرفته‌ام». بارها به تجاوز و استعمال بطری و شیشه نوشابه و چوب تهدید می شدم تا جایی که فی‌المثل بازجوی وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی بیان می‌کرد که چوبی را در … استعمال می‌کنیم که صدتا نجار نتواند آن را در بیاورد…”

آدینه وند با بیان اینکه آقای مومنی باید آنها را عفو کند، تصریح می کند: “آخرین ملاقات حضوری ما عید فطر پارسال بود اما امسال نه تنها از آزادی ایشان خبری نبود بلکه ملاقات حضوری هم شامل حالمان نشد. من اصلا هیچ انتظاری هم ندارم که به آقای مومنی عفو بدهند زیرا ایشان کاری خلاف قانون انجام نداده اند که کسی بخواهد او را ببخشد و به او عفو بدهد، بلکه این آقای مومنی است که باید آنها را ببخشد. آقای مومنی نبوده که دستش را بر روی کسی بلند کند و کسی را بزند بلکه این آقای مومنی است که کتک خورده و در دوران بازجویی تحت انواع فشارهای روحی و جسمی قرار گرفته است و بیشتر از سه سال هم است که بی گناه در زندان بسر می برد.”

آدینه وند در پایان خاطرنشان می کند: “اگرچه زندان تمامش مشکل است اما الان همسرم وضعیت روحی بهتری دارد. دندانهایش خیلی مشکل داشت که چندبار اجازه درمان دادند اما الان که در مراحل پایانی درمان دندانهایش است دو بار که نامه برده ام اما باز اجازه نمی دهند که کارهای درمانی دندانهایش را پی بگیرد…”