بيانيه همبستگی کانون‌ها و نهادهای ايرانی برای رفع خشونت عليه زنان در آستانه ۲۵ نوامبر، روز جهانی رفع خشونت عليه زنان

بيانيه همبستگی برای رفع خشونت عليه زنان
در آستانه بيست و پنج نوامبر، روز جهانی رفع خشونت عليه زنان

بنابر تعريف سازمان ملل متحد "خشونت عليه زنان" شامل هرگونه رفتاری است که می تواند منجر به آسيب فيزيکی (بدنی)، جنسی يا روانی زنان بشود. موضوع "خشونت عليه زنان" و مصداق‌های آن، برای نخستين بار در بيست دسامبر ۱۹۹۳، توسط کميته‌ای که زير نظر کميسيون حقوق بشر فعاليت می‌کرد، مطرح شد. اين کميته اعلاميه ای در مورد رفع "خشونت عليه زنان" منتشر کرد که به تصويب مجمع عمومی سازمان ملل متحد و بسياری از کشورها از جمله ايران نيز رسيد. همچنين روز ۲۵ نوامبر(۱۹۶۰) که خواهران مبارز ميرابال، در جمهوری دومينيکن، توسط عُمال رافائل تروخيوی ديکتاتور، به قتل رسيدند، از طرف سازمان ملل متحد، به شکل نمادين، به عنوان روز جهانی رفع خشونت عليه زنان، برگزيده شد.
اصطلاح کلی "خشونت عليه زنان" نه تنها شامل ضرب و شتم يا کشتار زنان می شود که ابعاد و اشکال گسترده و گوناگون، نظير آسيب های روانی را نيز دربَر می گيرد. بطور مثال حتی تهديد به ضرب و شتم، اِعمال اجبار يا سلب مستبدانهٔ آزادی (چه در اجتماع و چه در زندگی شخصی زن) خشونتی عليه زنان است. پائين آوردن سن قانونی ازدواج برای دختران، اجباری بودن حجاب به ضرب کتک، محروم کردن زنان از داشتن يک سری مشاغل مشخص، عدم آزادی در انتخاب محل زيست يا کسب اجازه سفر از پدر يا شوهر نيز از جمله انواع خشونت های شناخته شده نسبت به زنان است. همچنين در جوامعی که مرد متأهل می تواند در يک زمان چند همسر عقدی يا ازدواج موقت داشته باشد، يا از حق طلاق يکطرفه برخوردار بوده و حضانت اطفال قانوناً به او تعلق می گيرد، حس عدم امنيت عاطفی برای زنان در زندگی زناشوئی، آنان را بطور مستمر تحت شکنجه و آزار روانی قرار می دهد. همچنين کاربرد کلمات و جملات تحقير کننده ای که بدن زن، يا درک و فهم او را، بصورت طنز و تمسخر، آماج خود قرار می دهد، مصداق خشونت به شمار می‌آيند. انواع اين خشونت‌ها ممکن است در محيط‌های مختلف اجتماعی، محيط خانواده، محل کار، موسسات آموزشی يا حتی به صورت علنی‌تر و سازمان‌ يافته‌تری در خريد و فروش زنان و اجبار آنها به فحشا صورت گيرد. همچنين، در دوران جنگ و کشمکش بين کشورها، تجاوز يا بهره کشی جنسی از زنان، اِعمال خشونت بر آنان است.

مورد ملاله يوسفزای، دختر چهارده ساله آگاه و فعال پاکستانی که بخاطر تشويق دختران به ادامه تحصيل و ترويج اين فکر در ميان خانواده های کشور خود، مورد اصابت گلوله طالبانی ضد زن قرار گرفت، نمونه بارز و فاجعه آميز خشونت عليه زنان در عصر دستآوردهای بزرگ بشری است.
امروزه، در بسياری از جوامع پيشرفته و دمکراتيک که قانون اساسی بر پايه مفاد حقوق بشر شکل گرفته و زن و مرد از هر لحاظ برابر شناخته می شوند، خشونت عليه زنان چه بصورت فيزيکی و چه روانی، حتی اگر در اثر هيجانات آنی خشم و انتقام، صورت بگيرد، جرم محسوب شده و فرد مجرم بايد تحت روان درمانی قرار گيرد. درست برعکس، در جوامعی نظير ايران، که حکومت فردی و مطلقه، در سايه ارزش های فرهنگ سنتی و ضد زن، به ترويج و تقويت مقررات و قوانين مذهبی، عمل می کند، انواع برشمرده خشونت عليه زنان، نه تنها جرم شناخته نمی شود بلکه فرد خاطی، در محافظت قانون، نه تنها از مجازات، مبراست که عمل خشونت آميز او، پنهان در پشت ايدئولوژی مذهبی، به عنوان حفظ و حراست ناموسِ خانواده تلقی شده، مورد تشويق و تحبيب جامعه سنتی نيز واقع می شود.
کوفی عنان، دبير کل سابق سازمان ملل متحد، به صراحت بر لزوم تلاش برای رهايی از دو ترس در جامعه جهانی تأکيد داشت؛ ترس از مناقشات مسلحانه و جنگ، و نيز ترس از خشونت در حريم خانواده. در خصوص مورد دوم، ما امروز می‌دانيم که دولت‌ها با نحوه تدوين قوانين خود، می‌توانند وارد حريم خانواده‌ها شوند و در رهايی جامعه بشری از اين ترس، بسيار تأثيرگذار باشند.گزارشگر منتخب سازمان ملل متحد در گزارشی که از کشورها تهيه می‌کند، سه نکته مهم را مد نظر دارد:
۱- آيا مقامات و مسئولين کشور مورد نظر، موضوع خشونت عليه فرد شاکی را پيگيری کرده و مرتکبان آن را مجازات کرده‌اند يا خير.
۲- آيا در آن کشور، مواد قانونی‌ای وجود دارد که به اين نوع خشونت‌ها دامن بزند.
۳- آيا برای فرد قربانی راه‌های احقاق حق با کارايی مناسب هست يا جبران خسارت شده و آيا برای زنان خشونت ديده، شرايط امنی وجود دارد يا خير.
چنان که در آغاز ذکر شد، طُرفه در اين است که ايران از جمله کشورهائی است که اعلاميه جهانی رفع تبعيض و خشونت عليه زنان را امضاء کرده و نسبت به رعايت آن تعهد سپرده است، اما متأسفانه چون کارکرد اين نظام بر اساس قوانين مذهبی و ارزش های سنتی است، نه تنها خشونتِ مردان عليه زنان چه در خانه و چه در اجتماع پيگيری نمی شود، که موجه نيز جلوه می کند. عدم آموزش شناخت و جلوگيری از خشونت در مدارس و آموزشگاه ها به کودکان، تبليغ و ترويج موضوعی به نام غيرت و صيانت ناموس زن و خانواده، مترادف با موضوعات مذهبی، به مردان و حتی برخی زنان و بسياری از حاکمان، جواز اِعمال خشونت عليه زنان را داده است.
در سی و چهار سال گذشته، گرچه رژيم اسلامی ايران، از تمام ابزارهای سرکوب، برای راندن زنان به خانه ها و سلب هويت های فرديشان استفاده کرده، اما اکثر زنان با آگاهی، همچنان به مبارزه عليه نظامی که آزادی انسانی ی آنان را در يد قدرت مردان و حکومت پدرسالار مذهبی قرار داده، ادامه می دهند. يکی از صدها نمونه مقاومت زنان ايرانی عليه خشونت وارده از طرف دولت و حکومت اسلامی، اعتصاب غذای نُه تن از زندانيان سياسی زن بود که عليه يورش ناگهانی و وحشيانه گروه يگان امنيت زنان زندان اوين به بند آنان و بازرسی های بدنی غيراخلاقی، خشونت بار، تحقيرآميز و غيرانسانی با آنان صورت گرفت.
در آستانه بيست و پنج نوامبر، روزجهانی رفع خشونت عليه زنان، بر ما زنان و مردان فعال و برابری خواه است که از همه انجمن های برابری طلب، سازمان ها، نهادها و کنشگران حقوق بشری و مدنی و همه کسانی که خواهان رهائی زنان از قربانی شدن بخاطر اِعمال خشونت می باشند، بخواهيم تا همصدا با ما، با برگزاری مراسم مختلف، اذهان ايرانيان و جهانيان را به فعاليت در اين زمينه جلب کرده، بتوانيم گامی هرچند کوچک در اين راه دشوار، اما ممکن و حياتی برداريم.

امضاکنندگان
۱. اتحاد برای ايران ـ بلژيک
۲.اتحاد برای پيشبرد سکولار دموکراسی در ايران ـ آمريکای شمالی
۳.اتحاد برای پيشبرد سکولار دموکراسی در ايران ـ نيويورک
۴. اتحادبرای پيشبرد سکولار دموکراسی در ايران ـ لس آنجلس
۵.اتحاد برای پيشبرد سکولار دموکراسی در ايران ـ شيکاگو
۶. اتحاد برای پيشبرد سکولار دمکراسی در ايران - اورنج کانتی
۷.اتحاد برای پيشبرد سکولار دمکراسی در ايران – واشنگتن دی سی
۸.اتحاد برای پيشبرد سکولار دمکراسی در ايران - مونترال
۹.انجمن حقوق بشر و دموکراسی ـ هامبورگ
۱۰.انجمن زنان ايرانی: مونترال
۱۱.انجمن همبستگی ايرانيان فرزنو
۱۲.انجمن همبستگی ايرانيان دالاس
۱۳.بنياد اسماعيل خوئی ـ آتلانتا
۱۴.بنياد" ندا برای ايران آزاد"
۱۵.جامعه دفاع از حقوق بشر در ايران ـ جنوب کاليفرنيا
۱۶.جمعيت دفاع از حقوق مردم ايران در اتريش
۱۷.جامعه ی دفاع از حقوق بشر و دموکراسی در ايران - سوئد
۱۸.جنبش سبز کارديف ـ بريتانيا
۱۹.جنبش سبز لندن
۲۰.حاميان مادران پارک لاله ـ لوس آنجلس- ولی
۲۱.حاميان مادران پارک لاله ـ دورتموند
۲۲.حاميان مادران پارک لاله ـ اسلو - نروژ
۲۳.حاميان مادران پارک لاله ـ ژنو
۲۴.حاميان مادران پارک لاله ـ ايتاليا
۲۵.حاميان مادران پارک لاله ـ هامبورگ
۲۶.حاميان مادران پارک لاله ـ کلن
۲۷.حاميان مادران پارک لاله ـ وين
۲۸.خانه همبستگی مهر - کلن
۲۹.فدراسيون اروپرس ـ بلژيک
۳۰.کانون ايران آزاد ـ آلمان
۳۱.کانون فرهنگی نگاه ـ اسن
۳۲.کانون حقوق بشر سيمرغ ـ دورتموند
۳۳.کميته دفاع از حقوق بشر در ايران- اتريش
۳۴.کميته مستقل ضد سرکوب شهروندان ايرانی ـ پاريس
۳۵.کميته نروژی-ايرانی حمايت از مبارزات مردم ايران
۳۶.کمپين بين المللی عليه خشونت در ايران
۳۷.گروه ۲۲ خرداد ـ هامبورگ
۳۸.گروه گفتگو – ونکوور
۳۹.مادران صلح - مونترال
۴۰.همايش ايرانيان ـ هامبورگ
۴۱.فعالينِ حقوق بشر و دموکراسی‌ - هامبورگ
۴۲.شورای حقوق بشر - سوئد