انتخابات سرگردان ایران، رضا علوی

سناریوی انتخابات ایران حکایتی است شگفت انگیز و هراسناک . بیش از سی با ر تا کنون ، مردمان و حکومتیان با آن دست و پنجه نرم کرده اند .

در پاره ای از این انتخابات ، مردم به هیزم تنور انتخاباتی تبدیل شده اند و در انتخابات دیگر ی ، جان با ختگان با جان خود ، در پوش جنایات حکومتیان را به کنار زده ا ند و جهانیان نگریستند که در آن پیمانه طلایی شریعتمداران ، "چه ها !!" که نمی گذ رد.

نیم نگاهی به انتخابات در پیش رو بیاندازیم:

پنج ماه به انتخابات مانده است . اما این با ر ، انتخابات ، سر گردان و ترسناک ، همچون بختکی ، بر سپهر ایران ، ویلا ن است. نه نام کاندیدی به گونه شفاف آشکار است و نه ستادانتخاباتی راه افتاده است.

در این بازار مکاره ، فقط گمانه زنی ، شایعات ، نظریه پردازی ، و سایت های انتخاباتی جوشان وخروشان است و بس.

نخستین پرسش این است که آیا انتخابات خرداد یک " تصفیه حساب و تهدید " است یا یک "فرصت " طلایی برای دموکراسی خواها ن ؟

"تهدید و تصفیه حساب" است چون حاکمیت آهنگ آن دارد ، که با نیرنگ ، بخشی از اصلاح طلبان را وارد یک " بازی خطرناکی " کند و به آنان فرصتی دهد و از حول حلیم وارد دیگی کند و آتش انتخابات را داغ نگه دارد و آنان را به هیزم تنور تبدیل کند و به جهانیان ، نمایش شرکت کنندگان فراوان و انتخابات با شکوه را را جلوه دهد.

بیت رهبری ، انتخابات را همچون یک " بیعت " می نگرد . "برائت سبزها "، یک غنیمت است . شرکت آنان در انتخابات یک " بیعت " است.

گفتیم " نیرنگ " ؛ پرسش دوم این است که این " نیرنگ " چیست و دستاورد های آن برای ستاد رهبری کدام ست ؟

هرچند که دولت احمدی نژاد نا فرمان است و بازیگوش ، و از " ذوب شدگی " در وجود ولایت ، به "انجماد" روی آورده است ، اما ستاد خامنه ای ( بخوانید بیت آقا ) با فیگور و شمایل " قانون گرایی "، دولت احمدی نژاد را با یک حکم حکومتی ( عدم کفایت ) عزل نکرده است . چرا ؟ این همان نیرنگی است ، که از" کشکول اقا" بیرون می اید . این نیرنگ چه دستا وردی برای ستاد رهبری دارد ؟

اول اینکه : رهبر خود را "قانون گرا " جلوه می دهد.

دوم اینکه : ستاد خامنه ای پرونده دولت احمدی نژاد را پر با رتر ( نا گوارتر ) می سازد و در روز پس از انتخابات خرداد ، سهل تر ، سامانه و تشکیلات احمدی نژاد را سرکوب می کند و ادله ی پوپولیست تری برای عو ام ( و نیز خودی ها ) بر "انحراف " آنان مطرح می کند.

سوم اینکه : سبز های نادم و اصلاح طلبان دولتی را شا دما ن از حذف احمدی نژاد و شرکایش می کند.

چهارم اینکه : تمام بحران ها ی کلان مملکت را به نام آنان رقم می زند .
حکومت می خوا هد خاتمی و سایر رفرمیست های خموش و چموش را وارد این بازی خطر ناک بکند . باید دید که چگونه آنان ، با این نیرنگ بر خورد می کنند ، و در انتها بازندگان این بازی خطرناک چه کسانی هستند ؟

پرسش بعدی این است : چرا نباید در انتخابات شرکت کرد ؟

نخستین و مهمترین شرط شرکت در هر انتخاباتی ، سلامت آن انتخابات است .

از سی انتخابات پیشین حکومت اسلامی ، سی تا ی ! آنان نا سالم و مهند سی شده ، بوده است . این یک اصل کلی است که : محرک و عا مل اصلی هر انتخابات نا سالم حضور خود کا مگی و نبود دمو کراسی می باشد.

اما خودکامگی ، در ایران ما ، سه مرحله ( یا دوران گذ ار ) را طی طریق کرده ، تا بارور شده است .

گذار اول ، " مرحله دیکتا توری "؛ از ١٢ فرورین ١٣٥٨ تا سال ١٣٦٧ : "دیکتاتوری ولایت فقیه" با یک رفراندوم مهند سی شده ، قانونی می شود.

گذ ار دوم ،" مرحله قدرت مطلقه" ؛ از سال ١٣٦٧ تا خیزش ٨٨ : با باز نویسی وافزودن اضافات در قانون اساسی " قدرت مطلقه" قانونی می شود.

گذ ار سوم ، " مرحله خود کامگی ": از خرداد ٨٨ تا کنون.

بدین سبب می باشد که انتخابات ایران در گذ ار از گذ ر گاه سه مرحله بالا ، هر روز نا سالم تر می شود . و این حکایت ادامه خوا هد یافت تا فرو پاشی خود کامگی و ایجاد دموکراسی.

اکنون پرسش نهایی این است : پس چه باید کرد ؟ و چه گونه می توان از این نا بسامانی و منجلاب رهایی یافت ؟

تا پیش از سال ١٣٨٤ ، امکانات "مانور نیرو های سیاسی " و" مها ر دیکتاور ی" برای بسیاری از نیرو ها ی سیاسی ( از رفر میست ها گرفته تا دمو کرا سی خواهان ) وجود داشت اما با نزدیک شدن به مرحله سوم ( مرحله خود کامگی ) این فرصت ها سوزانده شد . " مانور نیرو های سیاسی " و " مها ر دیکتاتو ری " دوران خواب زمستانی و خموشی خود را طی می کند.

آیا انتخابات توان این را دارد که مردمان را از خموشی برهاند و زمینه ساز " مانور نیرو های سیاسی " و " مها ر دیکتاتو ری" باشد ؟

انتخابات می تواند زمینه هایی را بسازد ،

اگر:
مردم ، هیزم تنور انتخابات نشوند .

اگر :
نیروهای سیاسی فقط به طرح مطالبات بسنده نکنند .

اگر :
نیروهای سیاسی بتوانند پیوندی بین فضای موجود جامعه ومطالبات بسازند .

اگر :
اجماعی به وجود آید و "هژ مونی برنامه ها" آفریده و ارایه شود .

اگر :
نیروهای سیاسی پس از پذیرش "هژ مونی برنامه ها" به دامن نیر نگ های حکومت نیفتند و مردم را همرا ه خود کنند .

اگر :
عمل مشترک "، در پی آمد " نظریات و گفتگوی مشترک" ساخته شود و بدین گونه " مشارکت حد اکثری " در تقابل با خودکامگی آفریده شود ، و نشاط و حرکت در جامعه بوجود آید .

برای مردمانی که جنگ و دخالت نظامی نمی خوا هند ، باید در درون جامعه ، نشاط و دینامیک برای ایجاد آزادی به وجود آورد.

بحران های کلان حکومت ، فراوان است . بنابر این هر نیروی سیاسی که بستر ساز شرایط بالا باشد مورد توجه مردم قرار می گیرد.

بازی انتخابات را باید به یک حرکت نشاط آور در جامعه تبدیل کرد. باید مردمان را از خموشی رهانید . زمان کوتاه است و فرصت اندک . باید با مانور های مناسب ، دیکتاتوری را مها ر کرد ، وگرنه این بازی ادامه خواهد دشت .

[email protected]