مطالبات مردم قربانی مهندسی انتخابات، محسن دارائی

زمانی‌ که عملکرد رژيم جمهوری اسلامی را در اين سالها دنبال می‌کنيم ، قأعدتاً ميبينيم که يک مهندسی‌ بوده است که اين بار نيز تفاوتی‌ با دفعات پيشين نداشته و تنها تفاوتش اين بوده که بارقبل همين مهندسين در يک دعوا بر سر قدرت ميخواستن به يک نحوی رهبر حکومت را از قدرت کنار بزنند ، اما وقتی‌ که ناگهان متوجه شدند که يک موجی از مردم به خيابان آمده ، و ديدند اساس نظام در خطر است ، مردم را به حال خودشان رها کردند و يک مقدار از موضع خودشان عقب نشينی کردند و اين بار آمدند در يک سياست سازش نتيجه‌ای را به بر آوردند که نهايتاً با خامنه‌ای کنار بيايند و نتيجه را هم خيلی‌ آروم اعلام کردند ، البته با همان آرا و ارقام که جالب اينجاست در سيستمی‌ که هيچوقت انتخابات آزاد و عادلانه و سالم نبوده ، هر چيزی که رژيم خسته از درون آن در آورده ، گاهی خاتمی ، گاهی احمدی نژاد و اين بار هم روحانی و فردا هم يک نفر ديگر. مهم اينجاست که ببينيم خواسته مردم چه چيزی است و بيشتر به جای اينکه روی ايادی رژيم و افرادش تکيه کنيم بايد ببينيم مطالبات مردم در کجاست ، خواه آنان که رای داده‌اند و خواه آنهايی که رای نداده‌اند ، در پايان مطألبات نهايی آنها يکی‌ است و به اين نکته بايد چسبيد که خواست واقعی‌ مردم در کجا نهادينه شده است و جمعه می‌داند که سفره آاش همچنان خالی‌ است و هر سفره‌ای که رژيم پهن می‌کند لقمه‌ای گير مردم ايران نمی‌‌آيد و نهايتان اين نکته را بايد ديد که ادعای رژيم و امارش چه ارتباطی‌ دارد به واقعيت کار که چه چيزی قرار است نصيب جامعه شود و چه چيزی به نفع جامعه رفته و چه باری از مردم کمتر شده و چه قدمی‌ در جهت امينيت و رفاه و آزادی آنها برداشته شده و اين ملت وعده و وعيد بارها شنيده اند.

و اين يک مهندسی‌ بود که اين بار به آن تشنج چهار سال پيش دچار نشوند. افرادی که نهياتا برای حفظ اين نظام در تلاش هستند در واقع حاضر شدند تا کنار بيايند با ولی فقيه در تقسيم قدرت تا پائين کشيدن خامنه‌ای از موضع قدرت که برنامه‌ای بود که چهار سال پيش می‌خواستند امتحان بکنند اما نتيجه‌اش را ديدند که کار دارد به جای باريک می‌کشد و ممکن است کنترل را به کلی‌ از دست بدهند ولی‌ نکته در همين جا است که مطالبات جامعه کجاست؟ آيا مطالبات جامعه ايران تا آابد انتخاب بين بد و بدتر خواهد بود و يا برگزيدن بهترين چهره‌های کشور در يک انتخابات آزاد؟

اگر روی آن مسئله تأکيد بکنيم معلوم است ، مردمی که رو به رو هستند با چنين نظامی محدود ميشوند و آنهايی که وادار ميشوند به رای دادن مجبور ميشوند به انتخاب بين بد و بدتر ، در صورتی‌ که فلسفه نهايی کار ما رسيدن به آن روزی است که با يک مقدار خرد گرايی و با يک مقدار به خود آمدن ببينيم تا کی‌ حاضريم اين وضعيت را ادامه بدهيم که آخر آن نه تبديل به نان ، مسکن ، امنيت ، اشتغال و نه به ترقی‌ ميشود ، در يک کشوری که همچنان برابری زن و مرد وجود ندارد ، در يک کشوری که زندانی سياسی و اعدام رو به افزايش است ، در يک کشوری که تمام کسانی‌ که حتی می‌‌خواهند نظارت بر انتخابات داشته باشند در حصر هستند ، اما حال جوانی که در ايران زندگی‌ می‌کند و با اين شرايط رو به رو است مجبور هست تا بين بد و بدتر ، بد را انتخاب کند تا کشور و جامعه بيشتر از اين دچار مشکل نشود.

با نظری کوتاه به آنچه گفت شد در می‌يابيم که صحنه پردازان نظام چه در انتخابات اخير و چه در دوره‌های گذشته روند ری گيری را که البته به هيچ روی در بستری آزاد برگزار نمی‌شود ، نه بر اساس مطالبات جامعه بلکه در راستای آنچه که نظام را به هر صورت ممکن بيمه می‌کند طراحی و سازماندهی ميکنند.بی‌ شک با انتخاب حسن روحانی و به لطف فضای تا حدودی باز ايجاد شده ، نظام چند سالی‌ از گزند فروپاشی در امان خواهد ماند.

محسن دارائی