آقای روحانی : چرا جنایت جنگی در سوریه را فورا محکوم نمی کنید!، علی کشتگر

محکوم کردن این جنایت هزاربار بیشتر از نامه به اوباما برای پایان دادن به تحریم اقتصادی ایران موثر و به سود منافع ملی ایران است. این موضع به هیچ روی به معنای حمایت از اپوزیسیون سوریه نیست. سکوت دولت روحانی در قبال این جنایت به معنای آن است که هنوز تغییرمهمی در سیاست خارجی ایران رخ نداده است.

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

کسی از شما نمی خواهد بگوئید چه کسی این جنایت را مرتکب شده است. فقط آن را محکوم کنید و همراه با جهانیان خواستار آن شوید که هرچه زودتر بازرسان سازمان ملل متحد برای کشف حقیقت و معلوم کردن مسئوولان این جنایت هولناک به محل اعزام شوند. از حکومت سوریه بخواهید هرگونه مانعی را از سر راه بازرسان بردارد و با آنان همکاری کند.

این موضع عاقلانه، انسانی و منطقی است و در عین حال به هیچ روی به معنای قضاوت و متهم کردن مستقیم و یا غیرمستقیم حکومت بشار اسد که مورد حمایت جمهوری اسلامی است، نمی باشد. قضاوت مساله بعدی است و طبعا مشروط و منوط به کشف حقیقت است. جنایت روز 21 اوت در قوطه (حومه دمشق) آن چنان که رئیس فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر نیز تصریح کرده است جنایت جنگی و چه بسا مصداق جنایت علیه بشریت است. محکوم کردن فوری آن به صلاح ایران و به سود منافع ملی ایران است و به هیچ روی به معنای حمایت از اپوزیسیون سوریه نیست. این فاجعه از جمله جنایاتی نیست که عاملان آن ناشناخته بمانند. قتل عام صدها شهروند سوری آنهم با سلاح کشتار جمعی (احتمالا شیمیائی) چیزی نیست که افکار عمومی و وجدان های بیدار جهانی به آسانی از آن بگذرند. اسناد و مدارک جنایتی با این ابعاد پنهان کردنی نیز نخواهد بود. دولت ایران اگر امروز صریحا و به دور از زبان زرگری خواهان کشف حقیقت و معلوم کردن عاملان این جنایت و تنبیه آنان شود فردا در عرصه بین المللی حتی در مساله مشخص سوریه دستی قوی تر خواهد داشت. برعکس سکوت در قبال آن نتیجه عکس برای ایران خواهد داشت، بویژه آن که حکومت بشار اسد متحد و حتی به نوعی دست نشانده جمهوری اسلامی محسوب می شود و اگر معلوم شود که عامل این کشتار هولناک بوده آن گاه سکوت جمهوری اسلامی به حساب همدستی آن در این جنایات گذاشته خواهد شد.

این فاجعه دولت روحانی و وزارت خارجه را در برابر آزمونی بزرگ قرار داده است. شاید بتوان گفت که این جنایت فرصتی استثنایی برای دولت روحانی است، در معرفی خود به جهانیان به عنوان دولتی متفاوت با گذشته و متعهد به قوانین و میثاق های ملل متحد. شناخت و استفاده از این فرصت استثنایی برای اعلام دگرگونی در سیاست خارجی ایران موضع ایران را در مذاکرات هسته ای و عادی کردن مناسبات ایران و آمریکا قوی تر می کند و بدون پرداخت هرگونه هزینه ای از جانب ایران یکشبه بسیاری از ویرانی ها و بی اعتباری های سیاست خارجی هشت ساله گذشته ایران ترمیم و جبران می شود.

آنچه در بالا گفته شد قطعا به ذهن رئیس جمهور و آقای ظریف وزیر خارجه دولت روحانی خطور کرده است. پس چرا رئیس جمهوری که مردم به امید دگرگونی در سیاست خارجی و برداشتن تحریم به او رای دادند در فرصتی به این اهمیت ساکت و صامت است؟ پاسخ روشن است. سیاست خارجی جمهوری اسلامی همچنان از بیت رهبری هدایت می شود. و تا زمانی که چنین است دیپلماسی ایران در کژراهه های بین المللی سرگردان و زمین گیر است.

به اپوزیسیون ملی و دموکرات ایران نیز فروتنانه پیشنهاد می کنم نسبت به این جنایت سکوت نکنند، این نگرانی به حق که در صورت سقوط بشار اسد معلوم نیست چه کسانی در سوریه روی کار می آیند و چه بسا یک حکومت اسلامیستی خطرناک از نوع طالبانی و القاعده ای به جای آن بنشیند نباید سبب شود که در قبال این جنایت هولناک سکوت کنیم. محکوم کردن این جنایت توسط دولت روحانی و جریانهای ملی و دموکرات ایران هزار بار بیش از نامه به اوباما، برای بهبود مناسبات ایران و غرب و مساله پایان دادن به تحریم های کمرشکن اقتصادی موثر خواهد بود.

علی کشتگر