گزارش بنياد اسماعيل خويی از گرامی داشت بيست و پنجمين سالگشت جان باختگان تابستان ۶۷

اسماعيل خويی

بنياد اسماعيل خويی به مناسبت گرامی داشت ياد و خاطره جان باختگان سال ۶۷ و تمامی جان باختگان راه آزادی برنامه ويژه ای را درتاريخ اول سپتامبر در شهر آتلانتا برگزارکرد.

مراسم با خوش آمد و پيام بنياد خويی به مناسبت کشتار ۶۷ که بوسيله دکتر سياوش عبقری خوانده شد ،آغاز گرديد.

هم ميهنان آزادی خواه، بانوان و آقايان گرامی
با سپاس فراوان از شما که در اين مراسم گرامی داشت جان باختگان فاجعه ی ملی شرکت کرديد.

۲۵ سال پيش خمينی فرمان داد "کسانی که در زندانهای سراسر کشور بر سر موضع نفاق خود پافشاری کرده و ميکنند، محارب و محکوم به اعدام ميباشند". با اين فتوای جنايت کارانه ی مخفی، هزاران زندانی سياسی از زن و مرد و نوجوان با گرايش های مختلف سياسی به فجيع ترين نحو ممکن، قتل عام گرديدند. اين جان باختگان که اکثرا محاکمه شده و دوران زندان خود را می گذراندند، و بخشی از آنان نيز دوران زندان خود را طی کرده بودند و در انتظار آزادی بودند، دوباره محکوم بمرگ گرديدند! بخش عمده ی آنان را در گورهای جمعی بخاک سپردند و مزارشان را از بستگان آنان پنهان کرده اند!

بازماندگان جان باختگان اين جنايت هولناک، پس از ۲۵ سال هنوز از انسانی ترين حق خود، در مورد چگونگی و دلايل اعدام عزيزان شان، محل دفن آنها، وصيت نامه هايشان، محروم نگاهداشته شده اند، با اين خيال باطل که، با مرور زمان ، آن جنايت بزرگ تاريخی را با غبار سياه تاريخی ی اسلامی فرو پوشانند!

آری، خون به زمين ريخته شده جوانان ايران توسط رژيم سياه کار حاکم، در سياهی پنهان ميشود، ولی هرگز غبار فراموشی بخود نخواهد گرفت. سکوت عاملان اين جنايت در جناح های حکومتی، به جزيی از خود جنايت تبديل شده است. آخوند پور محمدی عضو کميته سه نفره اعدام در آن دوره جنون و جنايت، هم اينک بمقام وزارت دادگستری نظام ارتقا داده شده است! اين است نمود تحول در نظام فرمانفرمايی آخوندی! در اين نظام همه چيز واژگونه است و ضد اخلاق و انسانيت و تاريخ.

مسعود نقره کار

مگر ملتی ميتواند يک چنين جنايت بزرگ در حق فرزندان اش را به فراموشی سپرد؟ همان زندان ها، امروز بار ديگر مملو از زندانيان سياسی است، و اين نشانه ی مقاومت و مبارزه برای آزادی از استبداد سياه وخونين اسلامی است. اين نشان آمادگی برای گذر از نظام ضحاک منش و فاسد فرمانفرمايی آخوندی در آينده ی نزديک است.

هم اينک، نسل های جديد ايران، آرمان های انسان گرايانه ی جان باختگان فاجعه ی ملی را پی گرفته اند و تا زمانی که آرمان آزادی و دادگری در ميهن مان زنده است، خاطره جانباختگان فاجعه ی ملی سال ۱۳۶۷ نيز زنده است و زنده خواهد ماند.

ما، در بنياد اسماعيل خويی، خواهان آزادی تمامی زندانيان سياسی هستيم و به ياد جان باختگان راه آزادی و برای پاسخگويی به فرزندان، مادران، پدران، برادران، خواهران و همسران اين جان باختگان و ملت ايران، و همچنين برای ثبت و ضبط در تاريخ، بار ديگر خواهان آنيم که، کليه اسناد، گزارش ها، خاطرات و غيره بصورت های نوشتاری، شنيداری و ديداری جمع آوری شود، و در پی گذر از اين نظام و برقراری حاکميت مردم و تبديل تاسيسات گور خمينی به موزه ی جنايات جمهوری اسلامی، به اين موزه تحويل و برای آينده گان نگاهبانی شود.

به اميد فرارسيدن هرچه زودتر آن روز.
زنده باد آزادی، درود بر همگی جان باختگان راه آزادی

پس از پيام، دکتر آرمان شيرازی شعری از سايه و کلامی آهنگين از خود را به همين مناسبت خواند وسپس اولين سخنران برنامه دکتر مسعود نقره کار درمورد کشتار دگر انديشان سخن گفت.

سحنرانی ايشان حول سه محور بود ، فراموشی ، چرائی پيدائی عدم تحمل و کشتار دگرانديشان در ايران ، و راه های پيشگيری از آن در مورد فراموشی و رابطه ی آن با حافظه تاريخی و نقش تقويت محرکه های ياد آوری برای تقويت حافطه تاريخی سخن گفته شد، و تاکيد شد که فراموش کردن فجايعی شبيه به فاجعه کشتار سال ۶۷ ، رخصت دادن به امکان تکرار چنين فجايعی است . در مورد چرائی عدم تحمل دگرانديشان نيز به عوامل مختلف به ويژه نقش مذهب پرداخته شد. در مورد چگونگی پيشگيری از بروز اين فجايع نيز به مؤلفه های مختلف ، به ويژه نقش آموزش ،اشاره شد.

پس از سخنان دکتر نقره کار دکتر اسماعيل خويی اشعاری از کتاب کشتار ۶۷ به بانگ بلند را خواند.

در پی شعرخوانی بخش سوال و جواب بود که با شرکت فعالانه حاضران زوايای سخنرانی مورد بحث و گفتگو قرار گرفت و سپس برنامه با قدردانی و پذيرايی به پايان رسيد .