خامنه ای و نابودی اسرائیل، مقاله اکبر گنجی در بوستون ریویو

خامنه ای مدعیست که اسلام به حقوق بشر بیش از غربیان اهمیت داده و می دهد و "مردم سالاری دینی" برتر از "لیبرال دموکراسی" غربیان است. در چنین سیاق/متنی بود که "نابودی اسرائیل" را هم در چارچوب دفاع از حقوق بشر و به زبانی کاملاً دموکراتیک مطرح ساخت. این تغییر سرمشق کاملاً قابل تبیین است. بدون شک آیت الله خامنه ای به دنبال "نابودی دولت اسرائیل" است. شواهد این مدعا، از آغاز رهبری او تاکنون، به قرار زیر است

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

این مقاله در این مقاله در بوستون ریویو اول نوامبر 2013 منتشر شده است

نسخه پی دی اف مناسب چاپ، همراه با لینک به منابع ذکر شده در مقاله

طرح مسأله:

نتانیاهو دائماً این مدعا را تکرار می کند که رهبران ایران به دنبال نابودی اسرائیل هستند. او با این مدعا نه تنها به "ایران هراسی" دامن زده و "شدیدترین تحریم های طول تاریخ" را علیه ایران به تصویب رسانده، بلکه دائماً ایران را به حمله نظامی تهدید کرده و می کند. در سخنرانی مجمع عمومی سازمان ملل 70 بار واژه‌های "ایران" و "ایرانی" و 25 بار "روحانی" را به کار برد، تهدید حمله نظامی "به تنهایی" به ایران را تکرار کرد، و افزود که جمهوری اسلامی "بارها عهد کرده ما را از نقشه جهان محو خواهد کرد". او حق استفاده صلح آمیز ایران از انرژی هسته ای- مطابق قوانین آژانس بین المللی انرژی هسته ای- را به رسمیت نمی شناسد. مدعای دیگر نتانیاهو این است که ایران به دنبال هولوکاستی دیگر است.

مسأله این است: آیا مدعای او درباره "عهد ایران برای نابودی اسرائیل" صادق است؟ به تعبیر دیگر، آیا رهبری جمهوری اسلامی به دنبال نابودی اسرائیل به وسیله ایران است؟ اساساً "نابودی اسرائیل" در سخنان رهبری جمهوری اسلامی چه معنایی دارد؟ نابودی یهودیان ساکن اسرائیل و بازتولید هولوکاستی دیگر؟ قتل عام شهروندان اسرائیل؟ محو دولتی به نام اسرائیل و جایگزین کردن دولت فلسطین به جای آن؟

مطابق اصل یکصد و دهم قانون اساسی جمهوری اسلامی "تعیین سیاست های کلی نظام جمهوری اسلامی ایران" با رهبری است. در عمل، حتی مذاکره و عدم مذاکره با آمریکا را هم مصداقی از این اصل به شمار آورده و آیت الله خامنه ای پس از سال ها مخالفت، به حسن روحانی "اختیار تام" داد تا با اوباما به مذاکره بپردازد، چه رسد به تعیین سیاست جمهوری اسلامی نسبت به اسرائیل که بدون تردید از اختیارات مسلم او به شمار می رود. پس برای درکی واقعی از مسأله، و رسیدن به حقیقت، چاره ای جز رجوع به آرای آیت الله خامنه ای در این زمینه وجود ندارد.

نمی توان مدعی شد که خامنه ای از روز اول- خصوصاً در دوران آیت الله خمینی- درباره معنای نابودی اسرائیل و راه های رسیدن بدان تصور واحدی داشته است. آیت الله خمینی این مدعا را به معانی متفاوتی به کار برده بود. اما دوران رهبری خامنه ای با دوران رهبری خمینی از جهات عدیده ای تفاوت دارد. جنگ متجاوزانه عراق به ایران در سال 67 پایان یافت، نیروهای خواهان سرنگونی جمهوری اسلامی( خصوصاً گروه هایی که به روش های تروریستی توسل می جستند و در کنار صدام حسین با ایران می جنگیدند) در همان دوران کاملا سرکوب شدند، انقلاب ارتباطات دهه 90 میلادی جهان را واقعاً به دهکده کوچک مک لوهان تبدیل کرد و هر حادثه ای در هر نقطه زمین در عرض چند دقیقه جهانی می شد، ایده های حقوق بشر و دموکراسی آن چنان سیطره یافتند که حتی دیکتاتورها هم دیگر نه تنها نمی توانستند آنها را انکار کنند، بلکه مجبور شدند حکومت خود را دموکراتیک و ملتزم به حقوق بشر بنامند. خامنه ای نیز مدعی شد که اسلام به حقوق بشر بیش از غربیان اهمیت داده و می دهد و "مردم سالاری دینی" برتر از "لیبرال دموکراسی" غربیان است. در چنین سیاق/متنی بود که "نابودی اسرائیل" را هم در چارچوب دفاع از حقوق بشر و به زبانی کاملاً دموکراتیک مطرح ساخت. این تغییر سرمشق کاملاً قابل تبیین است.

آیت الله خامنه ای و نابودی اسرائیل

بدون شک آیت الله خامنه ای به دنبال "نابودی دولت اسرائیل" است. شواهد این مدعا، از آغاز رهبری او تاکنون، به قرار زیر است:

الف- در 13/9/1369 از اجماع تمامی فقهای مسلمان پیرامون جهاد دفاعی در برابر تجاوز خارجی و اشغال سرزمین های مسلمین سخن گفته و می افزاید:

"در مسأله‌ى فلسطين، آنچه كه هدف است، استنقاذ فلسطين است؛ يعنى محو دولت اسرائيل. فرقى بين سرزمينهاى قبل از سال ۶۷ و بعد از آن نيست. هر يك وجب از خاك فلسطين، يك وجب از خانه‌ى مسلمين است. هر حاكميتى غير از حاكميت مردم فلسطين و حاكميت مسلمين بر كشور فلسطين، حاكميت غاصب است. حرف، همانى است كه امام راحل عظيم الشأن فرمود: "اسرائيل بايستى محو بشود". يهوديهاى فلسطين، اگر دولت اسلامى را قبول مى‌كنند، در آن‌جا زندگى كنند. بحث، بحث يهودى‌ستيزى نيست. مسأله، مسأله‌ى غصب خانه‌ى مسلمين است. رؤسا و زعماى مسلمين، اگر تحت تأثير قدرتهاى جهانى قرار نداشتند، مى‌توانستند اين مهم را انجام بدهند؛ ولى متأسفانه نكردند".
ب- در 28/5/1370 گفت:

"حل مسأله‌ى فلسطين به اين است كه دولت غاصب متلاشى بشود و از بين برود؛ صاحبان سرزمين بيايند و در آن‌جا حكومت تشكيل بدهند؛ و مسلمان و مسيحى و يهودى و هرچه هستند، با هم زندگى كنند... نظر ما نسبت به مسايل فلسطين روشن و واضح است. ما راه‌حل فلسطين را نابودى رژيم اسرائيل مى‌دانيم. چهل سال گذشته است؛ اگر چهل سال ديگر هم بگذرد، عاقبت دولت اسرائيل نابودشدنى است و بايد نابود بشود".

پ- در 3/6/1370 خطاب به رهبران حزب الله لبنان گفت:

"آمريكا نمی‌تواند مسأله فلسطين را بنفع خود حل كند. مسأله فلسطين مانند استخوانی در گلوی آنها گير خواهد كرد و انشاءالله با محو و نابودی اسرائيل حل خواهد شد".

ت- بعد از حمله یک یهودی راست افراطی به مسجدی در شهر الخلیل و کشته شدن 29 فلسطینی و زخمی شدن تعداد زیادی، در 13/12/1372 گفت که این نقض شدید حقوق بشر باید محکوم شود، اما آمریکا و دیگران از "اين غدّه سرطانى كه دردل ملتهاى اسلامى به وجود آمده است" حمایت می کنند.

ث- در 29/4/1373 گفت که اسرائیل از آغاز یک "دولت تروریستی" بوده است. این "غده سرطانی" همیشه کارش را با تجاوز و اشغال و ترور پیش برده است.
ج- در نمازجمعه 14/11/1373 گفت که دفاع ایران از مبارزات ضد اشغالگری فلسطینیان را "حمایت از تروریسم" قلمداد می کنند. اما در واقع فلسطینیان می پرسند:

"چرا شما اسرائيلِ غاصب، صهيونيستهاى بى‌وطن و دولت جعلى غلطِ اسرائيل را آورديد و بر لبنان و فلسطين مسلط كرديد؟" اين موضوع، به ايران چه ربطى دارد؟! آيا اگر عدّه‌اى از ميهنشان دفاع كنند، به معنى تروريسم است و اين به اصطلاح تروريسم را ايران صادر كرده است؟!".

چ- خامنه ای در 4/2/1380 گفت:

"يقين بدانيد كه اگر همه امكانات جهان اسلام و حتّى بخشى از آن در اين مسير[انتفاضه] به كار گرفته شود، ما شاهد زوال و نابودى رژيم صهيونيستى خواهيم بود".

ح- در 11/11/1380 گفت که پایداری "غده سرطانی صهیونیسم" از ابتدأ تاکنون، معلول حمایت های دولت های بزرگ- خصوصا آمریکا- است. آنان اسرائیل را ساختند تا علیه کشورهای اسلامی از آن استفاده کنند.

خ- در نمازجمعه 14/11/1390 گفت:
"ما در قضاياى ضديت با اسرائيل دخالت كرديم؛ نتيجه‌اش هم پيروزى جنگ سى و سه روزه و پيروزى جنگ بيست و دو روزه بود. بعد از اين هم هر جا هر ملتى، هر گروهى با رژيم صهيونيستى مبارزه كند، مقابله كند، ما پشت سرش هستيم و كمكش می كنيم و هيچ ابائى هم از گفتن اين حرف نداريم...اسرائيل رفتنى است، نبايد بماند و نخواهد ماند".

د- در 14/6/1392 در دیدار با اعضای مجلس خبرگان رهبری، از ایستادگی و صراحت آیت الله خمینی سخن گفت و برای تأیید مدعای خود به چند نمونه اشاره کرد و سپس افزود:

"امام بزرگوار همان كسى است كه در مورد مسئله رژيم صهيونيستى از هيچ كس تقيّه نكرد؛ اين كه رژيم صهيونيستى يك غدّه‌ى سرطانى است و بايد از بين برود، اين حرف امام است".

شواهد و قرائن این مدعا را تأیید می کنند که خامنه ای به دنبال "نابودی دولت اسرائیل" است. اما این مدعایی کلی و بسیار مبهم است. چاره ای جز "ایضاح مفهومی" وجود ندارد.

یکم- خامنه ای به هیچ وجه "یهودستیز" نبوده و نیست. هرگز از نابودی یهودیان و دین شان سخن نگفته است. اگرچه دین اسلام را دین حق به شمار می آورد، اما دین "یهودیت اصلی" و "مسیحیت اصلی" را هم وحی خداوند و برحق به شمار می آورد. در مورد یهودیان ایران هم در 19/4/1379 خطاب به سران جمهوری اسلامی گفت:

"ما در داخل كشورمان خوشبختانه از همزيستى اديان گوناگون برخورداريم؛ يهوديان، مسيحيان، زردشتيان؛ اينها هم در كنار مسلمانان و در ظلّ نظام اسلامى زندگى مى‌كنند؛ با ما همكارى و همزيستى دارند و نقش ايفا مى‌كنند. البته وظيفه هم دارند؛ دولت اسلامى هم نسبت به آنها به عنوان شهروندان ايرانى داراى وظايفى است كه اين وظايف را بايد انجام دهد و انجام هم مى‌دهد. ما هيچ گله‌اى از شهروندان اقليتهاى مذهبىِ خودمان نداريم".

در 17/3/1392 هم به سفرای کشورهای اسلامی در ایران می گوید که اسرائیلی ها همیشه مبارزه با اشغالگری را "یهودستیزی" قلمداد کرده اند، در حالی که این یهودستیزی نبود و نیست:

"در كشورهاى اسلامى، يهودى‌ها هم مثل ديگر اديان - يهودى، مسيحى، مسلمان - در كنار همديگر زندگى می كنند. امروز در كشور ما يهودى هست، مسيحى هست، مسلمان هست، بعضى از اديان ديگر حضور دارند و در زير سايه‌ى امنيت اسلام، همه باهم زندگى می كنند. بحثِ يهودى‌ستيزى نيست، بحثِ مقابله‌ى با صهيونيسم غاصبِ متجاوزِ ظالمِ قسى‌القلب است؛ اين را بدروغ تحريف می كردند، می گفتند يهودى‌ستيزى؛ اما امروز خود غربى‌ها مبتلا به اسلام‌ستيزى و مسلمان‌ستيزى هستند. در دنياى غرب شما مشاهده كنيد؛ امواج مسلمان‌ستيزى را تحريك می كنند، از آنها حمايت می كنند، از اهانت‌كنندگان به اسلام و پيامبر اعظم پشتيبانى می كنند - اين اسلام‌ستيزى است".

نماینده یهودی پارلمان ایران که به همراه حسن روحانی به نیویورک رفت، به واشنگتن پست گفته است ما در ایران مستأجر نیستیم، بلکه 3 قرن است که در ایرانی زندگی کرده و در حال حاضر یهودیان ۶۰ کنست فعال در سرتاسر ایران دارند که بیش از ۱۰ کنست آن در تهران قرار دارد.

دوم- خامنه ای هرگز از نابودی "اسرائیل" یا "دولت اسرائیل" توسط ایران سخن نگفته است، این مدعای نتانیاهو کاذب است. حتی به صراحت گفته است که منظورش از نابودی دولت اسرائیل، نابودی آن توسط ارتش های کشورهای اسلامی نیست.

سوم- مردم ساکن اسرائیل را به دلیل اشغال سرزمین های فلسطینیان دوست مردم ایران به شمار نمی آورد. در نماز جمعه 30/6/1387 گفت دوستی با "مردم اسرائیل"، غیر منطقی و غلط است، برای این که آنان خانه و مزرعه دیگران را غصب کرده اند. پس مسأله عدم دوستی ناشی از اشغالگری است، نه یهودی بودن آنان:

"نه، ما با يهودى‌ها هيچ مشكلى نداريم، با مسيحى‌ها هيچ مشكلى نداريم، با اصحاب اديان در دنيا هيچ مشكلى نداريم؛ اما با غاصبان سرزمين فلسطين چرا؛ مشكل داريم. غاصب هم فقط رژيم صهيونيستى نيست. اين موضع نظام است، اين موضع انقلاب است، موضع مردم است...اين با كشورهاى ديگر فرق می كند كه مردمش روى سرزمين غصبى‌اى ننشستند. شهركهاى يهودى‌نشين، امروز به وسيله‌ى همين مردمى كه گفته می شود مردم اسرائيل هستند و به وسيله‌ى همين‌ها پر شده؛ همين‌هايند كه دولت جعلى صهيونيست، اينها را مسلح كرده است عليه مردم مسلمان فلسطينى، كه فلسطينى‌ها جرأت نكنند نزديك اين شهركها بشوند".

چهارم- دولت اسرائیل همیشه ایران را تهدید به حمله نظامی پیش گیرانه کرده و می کند. خامنه ای همیشه گفته است که اگر اسرائیل به ایران تجاوز کند، در موضع دفاعی، پاسخی کوبنده وارد خواهد آورد. در سال 2012 و 2013 که تهدیدهای اسرائیل به حمله نظامی به ایران اوج گرفت، در 1/1/1392 گفت:

"سردمداران رژيم صهيونيستی، ما را تهديد به حمله‌ی نظامی می كنند؛ اما به‌نظرم خودشان هم می دانند، و اگر نمی دانند، بدانند كه اگر غلطی از آنها سر بزند، جمهوری اسلامی تل‌آويو و حيفا را با خاك يكسان خواهد كرد".
در 13/7/92 هم گفت:

"ما تهديدهاى مكرّر و مشمئزكننده‌ى دشمنان ملّت ايران را ميشنويم؛ پاسخ ما به هرگونه شرارتى عليه ملّت ايران، پاسخى جدّى و سخت خواهد بود؛ اين را همه‌ى كسانى كه عادت كرده‌اند ملّت ايران را با زبان، تهديد كنند، بايد مطّلع باشند و بدانند".

او هیچ گاه از تهاجم نظامی پیش گیرانه به اسرائیل توسط ایران سخن نگفته است، تمامی سخنان او در این زمینه "دفاعی" است در برابر تجاوز نظامی احتمالی دولت اسرائیل به ایران.

پنجم- نظریه خامنه ای درباره روابط آمریکا و اسرائیل، برخلاف نظر نوآم چامسکی، به نظر جان میرشایمر و استفن والت در مقاله "لابی اسرائیل و سیاست خارجی آمریکا" نزدیک تر بوده و حتی نظریه آن دو را از سیاست خارجی به سیاست داخلی آمریکا هم بسط می دهد. در 13/7/92 گفته است که دولت آمریکا:

"دولتى سخت در پنجه‌ى تصرّف و اقتدار شبكه‌ى صهيونيسم بين‌المللى - كه به‌خاطر رعايت خواسته‌ها و منافع نامشروع شبكه‌ى صهيونيستى بين‌المللى مجبورند با رژيم غاصب و جعلى اشغال‌كننده‌ى فلسطين مماشات كنند، در مقابل او نرمش نشان بدهند؛ اسمش را می گذارند منافع آمريكا، در حالى كه بكلّى منافع ملّى آمريكا با آنچه امروز اينها در حمايت از [آن‌] رژيم جعلى انجام می دهند، منافات دارد؛ از همه‌ى دنيا دولت ايالات متّحده‌ى آمريكا باج می گيرد و به رژيم جعلى صهيونيستى باج می دهد؛ اين حقايق را ما داريم مشاهده می كنيم".

طرح عملی خامنه ای برای نابودی اسرائیل
دولت نهادی است که حداقل دارای مرز و جمعیت است. یعنی قلمرو و ساکنان. اما دولت اسرائیل فاقد این دو مشخصه است. این دولت براساس قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال 1947 به وجود آمد. مطابق قطعنامه ۱۸۱ مجمع عمومی سازمان ملل - که براساس آن دولت اسرائیل به رسمیت شناخته شد- 45 درصد فلسطین به فلسطینیان تعلق دارد، 54 درصد فلسطین به اسرائیل واگذار می شود و یک درصد باقی مانده به عنوان منطقه بین المللی در نظر گرفته می شود. دولت اسرائیل فقط بخش حق موجودیت این قطعنامه را پذیرفته و به مرور زمان، در عمل، تقسیم سرزمین آن را به کلی رد کرده است.

دولت اسرائیل میزان زمین های در اختیار فلسطینیان را با جنگ ۱۹۶۷ به 22 درصد کاهش داد. قطعنامه 465 شورای امنیت سازمان ملل نه تنها دوبار از "اراضی فلسطینی و یا عرب اشغال شده از سال 1967" سخن گفته است، بلکه شهرک سازی دولت اسرائیل در سرزمین های اشغالی- از جمله بیت المقدس- را "نقض معاهده چهارم ژنو" به شمار آورده است. حتی وزارت امورخارجه بریتانیا گفته است که نقض معاهده چهارم ژنو توسط اسرائیل "جنایت جنگی" به شمار می رود.

دولت اسرائیل، پس از مذاکرات اسلو، دست به اقداماتی زده است که طرح صلح 4 جانبه را به فراموشی بسپارد. با شهرک سازی 600 هزارتن را در سرزمین های اشغالی ساکن کرده اند تا طرح دو دولت را منتفی سازند.

پرسش اساسی این است: با حدود 4 میلیون فلسطینی ساکن نواره غزه، کرانه ی باختری و...چه باید کرد؟ اگر اسرائیل طرح دو دولت را نمی پذیرد، معنایش این است که از نظر اسرائیل یک دولت بیشتر نمی تواند وجود داشته باشد. با این که 46 سال از 67 گذشته است، اما این 4 میلیون، همچنان شهروند به شمار نمی روند و فاقد حقوق شهروندی هستند. حق رأی ندارند، حق پاسپورت ندارند، حقوق مالکیت و حق تحرک شامل حال آنان نمی شود. در مناطقی هم که ساکن هستند، زندگی انسانی نداشته و تحت رژیم آپارتاید- به تعبیر جیمی کارتر در کتاب فلسطین صلح نه آپارتاید - به سر می برند. آیا این 4 میلیون شهروند اسرائیل به شمار می روند یا هیچ کشوری نباید داشته باشند و باید نابود شوند؟ دولت اسرائیل تاکنون هیچ مرزی( مرزهای قطعنامه 181 مجمع عمومی سازمان ملل؟ مرزهای 1967، مرزهای فعلی؟) را به عنوان مرزهای ملی خود تعیین نکرده است.

استراتژی اسرائیل برای عدم تشکیل دولت مستقل فلسطینی دو گانه است. اول- گذشت زمان، تغییر نسلی، مرگ تمامی نسل های اولیه فلسطینی و فراموش شدن آرمان تشکیل دولت مستقل فلسطینی. دوم- اسرائیل با دامن زدن به "ایران هراسی" توجه را از فلسطین به ایران دور کرده و طرح دو دولت را رد می کند. در خصوص عدم پذیرش دولت فلسطینی، به عنوان نمونه، مقاله 14 سپتامبر 2013 نیویورک تایمز تحت عنوان "تصور موهوم راه حل دو کشور"، تشکیل دو دولت را سودایی به تاریخ پیوسته به شمار می آورد. از سوی دیگر، مطابق نظرسنجی اول ژانویه 2013، 83 درصد مردم اسرائیل گفته اند که بازگشت به مرزهای 1967 برای اسرائیل صلح به ارمغان نمی آورد.

دنی دنون- معاون وزیر دفاع اسرائیل- نیز در 30 اکتبر 2013 ، ضمن رد خواست اوباما که مذاکرات صلح اسرائیل با فلسطینیان تا ماه مه 2014 به نتایج روشن دست یافته و پایان یابد،گفت که اگر می‌توانست همین امروز با اوباما صحبت کند به او می‌گفت: "بیایید در تقویم تغییر ایجاد کنیم.من می‌گویم بیایید تا مه ۲۰۱۴ به تهدیدی که از سوی ایران وجود دارد خاتمه دهیم و بعد به سر میز مذاکره با فلسطین برویم". خطر ایران است و:"در صورت شکست مذاکرات غرب با تهران، اسرائیل به صورت یک‌جانبه به ایران حمله خواهد کرد". "اسرائیل فاقد مرزهای مشخص" این چنین تعقیب می شود.

آیت الله خامنه ای هم- مانند دولت اسرائیل- مرزهای قطعنامه 181 مجمع عمومی سازمان ملل، مرزهای 1967 و وضعیت فعلی را نمی پذیرد(از جمله در نماز جمعه 10/10 1387). او کل سرزمین ها را اشغالی به شمار آورده و خواستار نابودی دولت اسرائیل است. در همین نماز جمعه ضمن ارائه گزارشی تاریخی از اشغال سرزمین های فلسطینی، می گوید که در جوانی شیفته ژان پل سارتر و فیلسوفانی چون او(برتراندر راسل) بوده است. اما صهیونیستها او را هم فریب دادند تا آنجا که در کتابی نوشت:"مردمی بی سرزمین، سرزمینی بی مردم". در نقد سارتر می گوید که ملت فلسطین ساکن آن سرزمین ها بود. برای تأیید مدعای خود به محققان غربی استناد می کند که گفته اند:

"در سرتاسر سرزمين فلسطين، مزارع گندم مثل درياى سبزى بود كه تا چشم كار مى‌كرد، ديده مى‌شد. سرزمين بى‌مردم يعنى چه؟! در دنيا اين‌طور وانمود كردند كه فلسطين يك جاى متروكه مخروبه بدبختى بود؛ ما آمديم اين‌جا را آباد كرديم! دروغ به افكار عمومى".

بدین ترتیب، پرسش مهم است است: راه حل او برای تأسیس دولت فلسطین در تمامی سرزمین های اشغالی چیست؟ شواهد زیر تصویری روشن از طرح او ارائه می کنند:

الف- استدلال او برمبنای منطق ضد اشغالگری و ستمگری است. در 29/11/1372 می گوید، با جمع کردن افرادی با ملیت های روسی، انگلیسی، آمریکایی، آفریقایی، آسیایی و...سرزمین های فلسطینیان را اشغال کرده و آنان را با خشن ترین وضع ممکن سرکوب کرده و دولت اسرائیل را تشکیل داده اند. سپس می پرسد: آیا مبارزه با اشغال خانه، ستمگری اشغالگران و دفاع از احیای حق ملیت، عادلانه نیست؟ تغییر نام سرزمین فلسطین به اسرائیل برخلاف عدالت و انصاف بوده است. صلح در منطقه هم محصول بازپس دادن خانه فلسطینیان به آنان است:

"فلسطين متعلق به فلسطينيهاست. اگر مردم سرزمين فلسطين در داخل فلسطين - يعنى در همه‌ى فلسطين، بدون تجزيه - دولتى تشكيل بدهند، صلح خواهد شد. اگر شما راست مى‌گوييد، و اگر توطئه‌يى عليه ملت فلسطين و ملتهاى اسلامى و عليه اسلام در نظر نداريد، راه حل اين است".

ب- در 28/2/1370 هنوز راه حل خود را به صورتی مبهم- بدون ذکر شیوه عملی کردن- دنبال کرده و می گوید:

"اعلام راه حلّ مشخص جمهورى اسلامى درباره‌ى مسأله‌ى فلسطين، كه عبارت است از انحلال رژيم غاصب صهيونيستى و تشكيل دولت فلسطينى، متشكل از خود فلسطينيان و همزيستى مسلمانان و مسيحيان و يهوديان در فلسطين".

پ- آن چه در دوران آغازین رهبری اش گفته است، در 29/7/1379 معنای روشنی می یابد. در این زمان برای اولین بار راه حل برگزاری رفراندوم را مطرح می سازد. می گوید:

"من به كسانى كه مسأله خاورميانه را يك مسأله بحرانىِ دنيا مى‌دانند و مى‌گويند بايستى سعى كنيم بحران خاورميانه مهار شود، مى‌گويم تنها راه مهار كردن يا از بين بردن بحران خاورميانه اين است كه ريشه بحران خشك شود. ريشه بحران چيست؟ رژيم تحميلى صهيونيستى در منطقه. تا وقتى كه ريشه‌ى بحران هست، بحران هم هست. راه حل اين است كه آوارگان فلسطينى از لبنان و هر نقطه ديگرى كه هستند، به فلسطين برگردند. اين چند ميليون فلسطينى‌اى كه در بيرون فلسطين زندگى مى‌كنند، به فلسطين برگردند. مردم اصلى فلسطين - چه مسلمان، چه مسيحى، چه يهودى - رفراندوم كنند و تصميم بگيرند كه چه رژيمى بر كشورشان حاكم باشد. اكثريت قاطع مسلمانند؛ تعدادى هم يهودى و مسيحى‌اند كه اينها ساكنان اصلى سرزمين فلسطين‌اند و پدرانشان در اين جا زندگى كرده‌اند. نظامى را كه مطلوب اين جمعيت است، سرِ كار بياورند؛ بعد آن نظام تصميم بگيرد با كسانى كه در طول اين چهل سال، چهل و پنج سال و پنجاه سال به فلسطين آمده‌اند، چه كار كند. نگهشان دارد، برشان گرداند، در نقطه خاصى اسكان داده شوند؛ اين ديگر با آن نظام حاكم بر فلسطين است؛ اين راه حلِ‌ّ بحران است. تا وقتى اين راه حلِ‌ّ اجرا نشود، هيچ راه حل ديگرى كارايى نخواهد داشت".

ت- در 16/1/1381 دوباره راه حل رفراندوم را به عنوان "راه حل منطقی" مطرح می سازد. می گوید:

"راه حلّ نظرخواهى از خودِ مردم فلسطين؛ همه كسانى كه از فلسطين آواره شده‌اند؛ البته آنهايى كه مايلند به سرزمين فلسطين و به خانه خودشان برگردند. اين يك امر منطقى است. اين كسانى كه در لبنان و در اردن و در كويت و در مصر و در بقيه كشورهاى عربى سرگردانند، به كشور و به خانه خودشان فلسطين برگردند - آنهايى كه مايلند؛ نمى‌گوييم كسى را به زور بياورند - و از كسانى كه قبل از سال ۱۹۴۸ كه سال تشكيل دولت جعلى اسرائيل است، در فلسطين بوده‌اند - چه مسلمانشان، چه مسيحى‌شان، چه يهودى‌شان - نظرخواهى شود. اينها در يك نظرخواهى عمومى، رژيم حاكم بر سرزمين فلسطين را تعيين كنند. اين دمكراسى است. چطور براى همه دنيا دمكراسى خوب است، براى مردم فلسطين دموكراسى خوب نيست؟! چطور همه مردم دنيا حق دارند در سرنوشت خود دخالت كنند، اما مردم فلسطين حق ندارند؟! هيچ كس شك ندارد رژيمى كه امروز در فلسطين بر سرِ كار است، رژيمى است كه با زور، با حيله و ترفند و با فشار روى كار آمده است؛ در اين كسى شك ندارد. صهيونيستها با مسالمت نيامده‌اند؛ مقدارى با حيله و ترفند و مقدارى با زور سلاح و فشار بر سركار آمدند ؛ لذا يك رژيم تحميلى دارند. خيلى خوب؛ مردم فلسطين جمع شوند، رأى بدهند و نوع رژيمى را كه در اين كشور بايد حاكم باشد، انتخاب كنند. آن رژيم و آن دولت، تشكيل شود و درباره كسانى كه بعد از سال ۱۹۴۸ به سرزمين فلسطين آمده‌اند، تصميم‌گيرى كند؛ هر چه تصميم گرفت. اگر تصميم گرفت بمانند، پس بمانند، اگر هم تصميم گرفت بروند، پس بروند. اين، هم آراءِ مردم است، هم دمكراسى است، هم حقوق بشر است، هم منطبق با منطق فعلى دنياست. اين راه حل. خوب؛ اين راه حل بايد اجرا شود".

سپس توضیح می دهد که اسرائیل این راه حل را نمی پذیرد.پس باید کشورهای اسلامی از سلاح نفت استفاده کرده و صادرات نفت به کلیه کشورهایی که با اسرائیل رابطه دارند را- فقط به مدت یک ماه- قطع کنند. بعد دنیا این راه حل را خواهد پذیرفت. قطع تمامی روابط با دولت اسرائیل، راه حل مکمل او برای رسیدن به مقصود است.

ث- دو ماه بعد، در 14/3/1381 ، دوباره راه حل برگزاری رفراندوم را به عنوان "تنها راه حل" مطرح می سازد:

"تنها راه حلّ مسأله فلسطين اين است كه مردم واقعى فلسطين - نه مهاجران غاصب و اشغالگر - چه آنهايى كه در داخل فلسطين ماندند، چه آنهايى كه در بيرون فلسطين هستند، خود نظام حاكم بر كشورشان را تعيين كنند. اگر اتّكاء به آراءِ يك ملت از نظر مدّعيان دمكراسى در دنيا حرف راستى است، ملت فلسطين هم يك ملت است و بايد تصميم بگيرد. رژيم غاصبى كه امروز در سرزمين فلسطين بر سرِ كار است، هيچ حقّى بر اين سرزمين ندارد؛ يك رژيم جعلى، دروغين و ساخته دست قدرتهاى ظالم است. بنابراين از مردم فلسطين نبايد بخواهند اين رژيم را به رسميت بشناسند. اگر كسى در دنياى اسلام اين اشتباه را بكند و اين رژيم ظالم را به رسميّت بشناسد، علاوه بر اين‌كه براى خود روسياهى و ننگ به وجود خواهد آورد، كار بى‌فايده‌اى هم كرده است؛ چون اين رژيم قابل دوام نيست. صهيونيستها خيال مى‌كنند توانسته‌اند بر فلسطين مسلّط شوند و تا ابد فلسطين متعلّق به آنهاست! نخير؛ اين‌طور نيست. سرنوشت فلسطين اين است كه قطعاً يك روز كشور فلسطين خواهد شد. ملت فلسطين در اين راه قيام كرده است. وظيفه ملتها و دولتهاى مسلمان اين است كه اين فاصله را هر چه بيشتر كم كنند و كارى كنند كه ملت فلسطين به آن روز برسد".

ج- به دنبال عقب نشینی نیروهای نظامی اسرائیل از غزه، در 28/5/1384، مجدداً تأکید می کند که مذاکرات صلح بدون نتیجه بوده، هیچ دستاوردی برای فلسطینیان نداشته و در طول 70 سال اسرائیل از یک وجب از سرزمین های فلسطینیان از طریق مذاکره عقب نشینی نکرده است.اما مبارزه و مقاومت حزب الله اسرائیل را وادار به عقب نشینی از لبنان کرد، اینک نیز مبازره و مقاومت فلسطینیان اسرائیل را مجبور به عقب نشینی از غزه کرده است. مسأله فلسطین با واگذاری اندکی از سرزمین های اشغالی حل نخواهد شد. بلکه:

"مسأله‌ى فلسطين فقط يك راه دارد؛ همان چيزى كه ما چند سال پيش اعلام كرديم: از فلسطينى‌هاى اصيل - چه آنهايى كه داخل فلسطين هستند، چه آنهايى كه در اردوگاه‌ها هستند، چه آنهايى كه در كشورهاى ديگر هستند؛ چه مسلمان باشند، چه يهودى باشند، چه مسيحى باشند، فرقى نمى‌كند؛ فلسطينى باشند - نظرخواهى كنند؛ هر دولتى كه آنها خواستند، سر كار بيايد. آن دولت اگر مسلمان باشد، اگر مسيحى باشد، اگر يهودى باشد، اگر مخلوط باشد، چنانچه برخاسته‌ى از آراء خود فلسطينى‌ها باشد، مورد قبول است و مسأله‌ى فلسطين را حل خواهد كرد. بدون اين، مسأله‌ى فلسطين حل نخواهد شد".

چ- استراتژی اش برای محو دولت اسرائیل و تشکیل دولت فلسطینی از طریق برگزاری رفراندوم، یوتوپیایی قلمداد می شود. به همین یکی از فعالیت های او پاسخ گویی به این سخن است که واقعیت 60 ساله دولت اسرائیل را نمی توان به هیچ طریقی نابود کرد. پاسخ او این است(از جمله در 14/12/1387): روسیه کشورهای بسیاری را اشغال کرد و اتحاد جماهیر شوروی را ساخت. چه کسی گمان می کرد آن کشورها دوباره استقلال خود را باز یابند؟ فلسطین هم چنین خواهد شد و اسرائیل به سرنوشت شوروی دچار خواهد شد. تنها نتیجه مذاکره با اسرائیل، پذیرش اشغالگری، تن دادن به تحقیر و ذلت، و خدمت به اصطلاح حکومت خودگردان به دولت اسرائیل است.

مسأله دیگر قدرت اسرائیل و پشتیبان اصلی آن آمریکا است که تأسیس دولت فلسطینی را ناممکن می سازد. خامنه ای این مدعا را هم انکار کرده و می گوید با استقامت می توان به هدف دست یافت، تنها راه حل مقاومت است(از جمله در 8/12/1388).

ح- در 9/7/1390، ضمن رد طرح نابودی یهودیان و جنگ ارتش های کشورهای اسلامی با اسرائیل، دوباره طرح رفراندوم را مطرح می سازد. می گوید:

"طرح جمهورى اسلامى براى حل قضيه‌ى فلسطين و التيام اين زخم كهنه، طرحى روشن، منطقى و منطبق بر معارف سياسىِ پذيرفته شده‌ى افكار عمومىِ جهانى است كه قبلاً به تفصيل ارائه شده است. ما نه جنگ كلاسيكِ ارتشهاى كشورهاى اسلامى را پيشنهاد مي كنيم، و نه به دريا ريختن يهوديان مهاجر را، و نه البته حكميت سازمان ملل و ديگر سازمانهاى بين‌المللى را؛ ما همه‌پرسى از ملت فلسطين را پيشنهاد مي كنيم. ملت فلسطين نيز مانند هر ملت ديگر حق دارد سرنوشت خود را تعيين كند و نظام حاكم بر كشورش را برگزيند. همه‌ى مردم اصلى فلسطين، از مسلمان و مسيحى و يهودى - نه مهاجران بيگانه - در هر جا هستند؛ در داخل فلسطين، در اردوگاه‌ها و در هر نقطه‌ى ديگر، در يك همه‌پرسىِ عمومى و منضبط شركت كنند و نظام آينده‌ى فلسطين را تعيين كنند. آن نظام و دولتِ برآمده‌ى از آن، پس از استقرار، تكليف مهاجران غير فلسطينى را كه در ساليان گذشته به اين كشور كوچ كرده‌اند، معين خواهد كرد. اين يك طرح عادلانه و منطقى است كه افكار عمومى جهانى آن را بدرستى درك مي كند و مي تواند از حمايت ملتها و دولتهاى مستقل برخوردار شود".

می گوید البته دولت اشغالگر اسرائیل این طرح را نمی پذیرد "مقاومت سازمان یافته" فلسطینیان در برابر اشغالگران- که "در همه‌ى ميثاقهاى بين‌المللى به رسميت شناخته شده و مورد تحسين و تجليل قرار گرفته"- تنها راه رسیدن به انجام رفراندوم است.

خ- در 9/6/1391 در اجلاس غیر متعهدها در تهران دوباره "راه حل دموکراتیک" خود را مطرح ساخت و گفت:

"ما راه‌حلى عادلانه و كاملاً دموكراتيك را پيشنهاد كرده‌ايم: همه‌ى فلسطينى‌ها، چه ساكنان كنونى آن، و چه كسانى كه به كشورهاى ديگر رانده شده و هويت فلسطينى خود را حفظ كرده‌اند، اعم از مسلمان و مسيحى و يهودى، در يك همه‌پرسىِ عمومى، با نظارتى دقيق و اطمينان‌بخش شركت كنند و ساختار نظام سياسى اين كشور را انتخاب نمايند و همه‌ى فلسطينيانى كه سالها رنج آوارگى را تحمل كرده‌اند، به كشور خود باز گردند و در اين همه‌پرسى و سپس تدوين قانون اساسى و انتخابات، شركت نمايند. آنگاه صلح برقرار خواهد شد".

چه باید کرد؟

در خصوص رویکرد آیت الله خامنه ای چند نکته مهم وجود دارد:

یکم- سخن گفتن از "نابودی اسرائیل" آسیب های فراوانی به ایران و ایرانیان وارد آورده است. نتانیاهو و همفکرانش آگاهانه این مدعا را به مدعای "نابودی اسرائیل به دست ایران" تقلیل داده و از آفرینش هولوکاستی جدید به دست ایران سخن گفته اند. آنان به کمک لابی قدرتمند اسرائیل در آمریکا، فضای جهانی را علیه ایران بسیج کرده، در چنین فضایی شدیدترین تحریم های تاریخ را علیه ایران به تصویب رسانده، حتی زیربار استفاده صلح آمیز ایران از انرژی هسته ای نمی روند. خامنه ای همیشه گفته است که "آرمان گرایی" را باید با "واقع گرایی" سازگار کرد. واقعیت این است که ضدیت با دولت اسرائیل به زیان منافع ملی ایران تمام شده و می شود. "تنش زدایی" در این خصوص بخشی از "نرمش قهرمانانه" باید به شمار رود(رجوع شود به مقاله "نرمش قهرمانانه خامنه ای و واکنش اوباما").

دوم- آیت الله خامنه ای در این زمینه مطلقا خردمندانه عمل نکرده است. وقتی هدف او برگزاری رفراندوم با شرکت تمامی فلسطینیان است، خوب چرا فقط و فقط در این خصوص سخن نگفته است؟ سخن گفتن از "نابودی اسرائیل" هیچ گوش شنوایی در سطح بین المللی پیدا نمی کند، اما سخن گفتن از "برگزاری رفراندوم" حداقل شنیدنی و غیر تحریک آمیز است. او می توانست، و می تواند، دائماً بگوید که مدل من، مدل افریقای جنوبی است. به همان شیوه ای که در آنجا با انتخابات قدرت از اقلیت سفید پوست به اکثریت سیاه پوست انتقال یافت، در اینجا نیز با برگزاری رفراندوم، قدرت به اکثریت فلسطینی انتقال خواهد یافت و آنان نام دولت را هم به فلسطین تغییر خواهند داد.

سوم- طرح رفراندوم خامنه ای واقعاً یوتوپیایی است. وقتی اسرائیل زیر بار طرح دو دولت- طرح آمریکا، روسیه، اتحادیه اروپا، سازمان ملل- و بازگشت به مرزهای 1967 نمی رود، و با تبدیل مسأله ایران به مسأله اصلی جهانی عملاً مسأله فلسطین را به حاشیه رانده است، چه جای سخن گفتن از جایگزین کردن دولت فلسطینی به جای دولت اسرائیل است؟

چهارم- آیت الله خامنه ای اگر به دنبال کمک به فلسطینیان بود، هرگز نباید از "نابودی اسرائیل" و "افسانه هولوکاست" سخن می گفت. او به همراه محمود احمدی نژاد و هاشمی رفسنجانی بیشترین خدمت را به اسرائیل و نتانیاهو کردند تا با استناد به این سخنان کاذب، دن کیشوت وار و غیر انسانی، صلح با فلسطینیان را به فراموشی بسپارند. خامنه ای با دفاع از طرح دو دولت در جبهه آمریکا، اروپا، روسیه و سازمان ملل قرار می گرفت، و صلح ستیزانی چون نتانیاهو را در انزوا قرار می داد. محققان اروپایی هم گفته اند که برنامه هسته ای ایران هدف اصلی اسرائیل نیست، بلکه هدف اصلی حفظ هژمونی، برتری نظامی بر منطقه و به حاشیه راندن مسأله فلسطین است.

پنجم- تیم حسن روحانی و ظریف به شدت نتانیاهو را عصبانی کرده اند. این دو نه از "نابودی اسرائیل" سخن گفتند و نه به انکار فاجعه هولوکاست پرداختند. ظریف به صراحت هولوکاست را جنایت علیه بشریت به شمار آورد. زبان دیپلماتیک آنان نتانیاهو را برای بازتولید "ایران هراسی" تنها گذارد. راجر کوهن هم در نیویورک تایمز نوشته است نتانیاهو بازی امسال را باخت، تا آنجا که بسیاری از متحدان یهودی اش در آمریکا- از جمله دیوید هریس، مدیر اجرایی کمیته یهودیان آمریکا- رویکرد او را زیر سوال برده و بازی علم کردن ایران برای فراموشی حل مسأله فلسطینیان دیگر خریدار چندانی ندارد.

ششم- حقوق بشر آرمانی جهانی است. سخن گفتن از نقض حقوق بشر وظیفه همگانی است و دخالت در امور داخلی هیچ کشوری به شمار نمی رود. همان گونه که نتانیاهو حق دارد از نقض سیستماتیک حقوق بشر توسط جمهوری اسلامی انتقاد کرده و آن را محکوم کند(البته نه این که دروغ گویانه مدعی شود:"من فکر می‌کنم اگر مردم ایران آزاد بودند، شلوار جین می پوشیدند، به موسیقی غربی گوش می‌دادند". در صورتی که لباس ها و موسیقی های غربی در میان نسل جوان ایران بسیار گسترده است) و با دروغ کشوری را که طی 150 سال گذشته به هیچ کشوری حمله نکرده "رژیم نازیستی" قلمداد می کند(برای نمونه به لینک های 1 و 2 و 3 و4 و 5 و 6 و 7 بنگرید)، رهبران ایران هم حق دارند از نظام آپارتایدی که اسرائیل علیه فلسطینیان ساخته ( به توضیح جیمی کارتر،و...) ، انتقاد کنند. رابطه ایران با مسأله فلسطین، صرفاً باید از موضع دفاع از حقوق بشر باشد. ما فلسطینی تر از فلسطینیان نیستیم. اگر فلسطینیان گفت و گو و صلح با دولت اسرائیل را پذیرفته اند، مخالفت با آن توسط ایران نابخردانه به شمار خواهد رفت.

هفتم- دولت ایران حتی می تواند با دولت اسرائیل رابطه داشته باشد. رابطه ترکیه و اسرائیل یک مدل برای چنین روابطی است. مگر حماس و حزب الله- حالا فرض کنیم به طور غیر مستقیم- با دولت اسرائیل مذاکره و توافق نداشته اند؟ چرا دولت ایران و دولت اسرائیل نتوانند چنین کرده و نزاع هایشان را کاهش دهند؟

هشتم- خبر خروج اکثر نیروهای حزب الله از سوریه، احتمالاً معلول فرایند گفت و گوی های ایران و آمریکا و توافق بر سر حل دیپلماتیک مسأله سوریه باشد. بدین ترتیب،برخلاف خیال نتانیاهو، مذاکره ایران و آمریکا و برقراری روابط دوستانه، بر کل مسائل منطقه تأثیر مثبت خواهد نهاد.

منبع ترجمه فارسی: رادیو زمانه، 10/8/92