همسر سعيد متين پور: زندانيان زندان اوين در شرايط مرگ تدريجی قرار دارند؛ صدای ما را نمی‌شنوند

کمپين بين المللی حقوق بشر در ايران ـ همسر سعيد متين پور،‌ فعال مدنی آذربايجانی و زندانی عقيدتی در زندان اوين که ماه ها پيگيری خانواده او برای درمانش از سوی دفتر دادستانی بی پاسخ مانده است به کمپين بين المللی حقوق بشر در ايران گفت: «زندانيان زندان اوين در شرايط مرگ تدريجی قرار دارند و ظاهرا مسوولان صدای درخواست های ما را نمی شنوند. تغذيه نامناسب، نبود هوا خوری به اندازه کافی، نبود تجهيزات و مراقبت پزشکی و بهداشتی باعث بيماری های متعدد جسمی و روحی در ميان زندانيان شده است و همسر من هم يکی از زندانيانی که نياز به درمان فوری دارد.»

عطيه طاهری به کمپين گفت: «سعيد کمر درد شديد دارد. مدام دستش به کمرش است و موقع نشستن و بلند شدن مشکل اساسی دارد. من مدت هاست که برای درمان او پيگيری کردم اما تاکنون کسی به من جوابی نداده است. او از زمان بازداشت تا کنون که تقريبا ۴ سال می گذرد حتی يکبار هم به مرخصی نيامده و با مرخصی درمانی و يا انتقال او به بيمارستان برای درمان هم موافقت نشده است. واقعا ديگر خسته شدم. تصور کنيد هر هفته برای ملاقات و پيگيری کارهای همسرم از زنجان به تهران هشت سال با اتوبوس سفر می کنم. به هر جا که تصورش را بکنيد برای پيگيری رفته ام و نامه نوشته ام. ديگر نمی دانم چه کنم و دست به دامن چه کسی شوم.»

سعيد متين پور، متولد ۱۳۵۴و فعال مدنی آذربايجانی است. او فارغ التحصيل رشته فلسفه از دانشگاه تهران است و در روزنامه و هفته نامه زنجان نيز در حوزه حقوق قومی مطلب می نوشت. آقای متين پور در ۴ خرداد ماه ۸۶ به دليل شرکت در سميناری در ترکيه که در دفاع از حقوق ترک زبان ها برگزار شده بود، بازداشت شد و در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب اسلامی به رياست قاضی صلواتی به اتهام ارتباط با بيگانگان و تبليغ عليه نظام به ۸ سال حبس محکوم شد. او اکنون در زندان اوين است.

عطيه طاهری با بيان اينکه اکثر زندانيان زندان اوين بيمار هستند به کمپين گفت: «وقتی به ملاقات سعيد می روم در سالن ملاقات زندانيان ديگر را هم می بينم. همه شان پوست تيره و لک افتاده دارند. ريزش مو و معده درد يک مساله رايج در بين زندانيان است. همين طور اکثرا کمر درد و مشکل ستون فقرات دارند که علت آن شايد به دليل تختخواب ها و تشک های خارج از استاندارد باشد ضمن اينکه خيلی از زندانيان تخت ندارند و مجبورند روی زمين بخوابند و به اصطلاح خودشان «کف خواب» هستند.»

خانم طاهری ادامه داد: «تصور کنيد اتاق های که برای ۵،۶ نفر زندانی طرح شده ۳۰ نفر زندگی می کنند. ساعت های هوا خوری بسيار اندک است و تغذيه زندان نامناسب است. فروشگاه زندان هم غذاهايش را به شدت گران و دو تا سه برابر قيمت بيرون از زندان می فروشد بنابراين همه زندانيان قادر به تهيه مواد غذايی از فروشگاه نيستند و مجبورند به همان غذای بد زندان تن دهند که برای سلامتی شان ضرر دارد.»

خانم طاهری در مورد تقاضاييش از مقامات قضايی گفت: «آرزويم اين است که اين قصه هر چه زودتر تمام شود و زندانيان سياسی آزاد شوند و به خانه های خود برگردند. تمام اميدم اين بود که با آمدن روحانی ديوار بتونی بين دولت و ملت برداشته شود اما ظاهرا قدرت های موازی زيادی وجود دارند که اين امکان را تاکنون ميسر نکردند. بعضی وقت ها فکر می کنم اميدهايمان هم کاذب است.»