دو شعر يلدايی، رضا مقصدی

... در سوگِ آرزوی درخشانِ روزگار / يلدا مرا به خانه‌ی حافظ بُرد. // آنجا / شعر ِتری به سينه‌ی من، شادمان شکفت. / جانم دوباره تازه شد وُ عاشقانه گفت: / در ظلمتی که روشنیِ سيب را گُسست / هرچند باغ را / دل، پاره پاره گشت وُ غزل، در گلو شکست / شادا هنوز نيز / خورشيد را تغزل ِ سرخ ِ انارهاست

تبليغات خبرنامه گويا	advertisement@gooya.com

۲

يلدا عبور ِ عاطفه‌ی دوردست بود
يلدا خطوطِ خاطره‌اش را به من سپُرد.

در سوگِ آرزوی درخشانِ روزگار
يلدا مرا به خانه‌ی حافظ بُرد.

آنجا
شعر ِتری به سينه‌ی من، شادمان شکفت.
جانم دوباره تازه شد وُ عاشقانه گفت:
در ظلمتی که روشنیِ سيب را گُسست
هرچند باغ را
دل، پاره پاره گشت وُ غزل، در گلو شکست
شادا هنوز نيز
خورشيد را تغزل ِ سرخ ِ انارهاست.

در خنده‌ی دوباره‌ی يک صبح ِسربلند-
خود را نثار ِآينه‌ی بی‌قرار کن!
در پشت ِ در، ترانه‌سُرای بهارهاست.