اسرائيل – غزه: چرا تاريخ تکرار می شود، بنژامن بارت، لوموند

تنها راه گسستن با اين دور باطل – و از جمله برای انزوای حماس- از سرگيری روند صلح است. نه يک روند اخاذی که قانون قوی تر بر آن حاکم باشد، امری که در بيشتر نشست های مذاکرات بيست ساله گذشته رخ داده است. بلکه، گفتگوهائی که با تکيه بر برابری دو طرف و با استناد به حقوق بين المللی انجام شود

تبليغات خبرنامه گويا	advertisement@gooya.com

بنژامن بارت ، لوموند ۱۶ ژوئيه ۲۰۱۴
ترجمه بهروز عارفی

«باران تابستانی» در سال ۲۰۰۶، «سرب سخت شده» در سال های ۲۰۰۹-۲۰۰۸، «ستون دفاعی» در ۲۰۱۲، «کرانه حفاظتی» در ۲۰۱۴: ، از زمانی که کولون های يهودی در سال ۲۰۰۵ اين باريکه سرزمين ساحلی را ترک کردند، تاريخ روابط ميان اسرائيل و غزه ظاهرا به تکرا عمليات نظامی خلاصه می شود. هنوز دوری از خشونت ها به پايان نرسيده، رويداد جديدی را تدارک می بينند.
مقصر کيست؟ هر کدام ار دو طرف متخاصم از حق خود دفاع می کند، روايت آن ها از منشاء های کشمکش، ناظران را به سرگيجه می اندازد. واکنش های دولت های غربی موجب گيجی مردم می شود. هنگامی که اين حکومت ها به طور صريح از عمليات نظامی اسرائيل حمايت نمی کنند، خود را به تشابه موشکافانه ای محدود می کنند.

قانون قصاص مدرن

اين ايده به طور غير محسوسی جا می افتد که اسرائيلی ها و فلسطينيان زندانی يک قانون قصاص مدرن هستند. گوئی يک نيامانندیِ (آتاويسم) کهنه آن ها را در فاصله های زمانی منظم به تکه پاره کردن همديگر وا می دارد. و گويا، اين وضع جامعه جهانی را از هر مسئوليتی مبرا می کند.

برای گريختن از اين تقديرگرائی، بايد تاريخ ديگری روايت کرد. بر خلاف ادعاهای اسرائيل، اشغال باريکه غزه با ترک آخرين سرباز اسرائيلی در ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۵ به پايان نرسيد. همان طوری که سازمان غيردولتی اسرائيلی گيشا به درستی در تارنامه اينترنتی اش يادآوری می کند،: ثبت شناسنامه و کارت هويت، آب های ساحلی، فضای هوائی و ترمينال بازرگانی منحصر به فرد زير نظارت اسرائيل اند.

با نقض پيمان های اسلو، ارتش اسرائيل قريب به اتفاق اهالی غزه را ازرفتن به کرانه باختری ممنوع کرده است. آن پيمان ها دو سرزمين را يکی دانسته و دارای موجوديت قضائی واحدی می شناخت. اهالی اين سرزمين بسته ی شنی حق تردد در «ناحيه ميانگير» هم مرز با اسرائيل، که ۵۰۰ متر تا يک کيلومتر عرض آن است، نيز ندارند. آن ها اغلب در اين منطقه زمين های کشاورزی دارند. بر روی هر فلسطينی که وارد اين ناحيه شود، بدون استثنا شليک می شود.

جِف هالپِر، باستان شناس و چهره اردوگاه صلح در اسرائيل با بهره گيری از استعاره ی زندان برای توضيح عقب نشينی اسرائيل در سال ۲۰۰۵ از غزه می گويد: «در يک زندان نيز، زندانيان عمده ی فضا را کنترل می کنند. اما، آن ها آزاد نيستند».

بی تفاوتی جامعه ی بين المللی

بيشتر کارشناسان حقوق بين المللی از اين اوضاع نتيجه می گيرند که غزه هنوز زير اشغال است. موضع رسمی سازمان ملل متحد نيز چنين است. چنين وضعيتی اشغالگر را مجبور می کند که «رفاه» مردم زير اشغال را تامين کند. اما، اسرائيل همواره از اين تکليف طفره رفته است. به برکت حمايت مصر ژنرال عبدالفتاح السيسی، که شديدا با حماس مخالف است و نيز بی تفاوتی جامعه بين الملل، محاصره ی غزه شديدتر هم شده است. به استناد مرکز آمار فلسطين، ميزان بيکاری در بين جوانان ۱۵ تا ۲۹ ساله، در نخستين نيمه سال جاری به ۵۸ درصد می رسد. بقای هفتاد درصد مردم به توزيع کمک های انسانی وابسته است.

بروز همه ی خشونت ها در ۲۰۰۶، ۲۰۰۸، ۲۰۱۲ و ، ۲۰۱۴به طور مستقيم و يا غير مستقيم به محبوس بودن غزوی ها ارتباط داشت. اين وضع نه از زمان پيروزی انتخاباتی حماس در انتخابات در سال ۲۰۰۶، بلکه از زمان نخستين جنگ خليج فارس در سال ۱۹۹۱ شروع شده است. در آن هنگام، و پيش از وقوع سوءقصدهای انتحاری، فلسطينيان غزه حق رفت و آمد آزاد را از دست دادند.

در تماه مهلت های [اتش بس] که در گذشته مورد مذاکره قرار گرفته اند، بندهائی مربوط به قطع يا کاهش محاصره در نظر گرفته شده است، مثل بازگشائی ترمينال رفح با مصر يا گسترش حوزه ی ماهيگيری. در همه اين موارد، اسرائيل و متفق مصری اش بخش هائی از توافق يا کليه آن را ناديده گرفته اند. در مورد قراردادی که در حال تدارک است، استثنائی وجود نخواهد داشت.

حماس نيز در مسئوليت سهيم است. اين سازمان نيز با واردات موشک های ايرانی از طريق تونل های رَفَح، قراردادهای آتش بس را نقض کرده است*. اسلام گرايان به جای ساخت بونکرهای زيرزمينی برای استفاده انحصاری مسئولان سازمان، می توانستند پناهگاه هايی برای همه مردم بسازند. حماس که در اثر محاصره دچار خونريزی شده، تلاش می کند که برای کسب اعتبار به عنوان «جنبش مقاومت» مرتبا اسرائيل را به چالش بطلبد.

روند اخاذی

تنها راه گسستن با اين دور باطل – و از جمله برای انزوای حماس- از سرگيری روند صلح است. نه يک روند اخاذی که قانون قوی تر بر آن حاکم باشد، امری که در بيشتر نشست های مذاکرات بيست ساله گذشته رخ داده است. بلکه، گفتگوهائی که با تکيه بر برابری دو طرف و با استناد به حقوق بين المللی انجام شود.

در روز ۱۱ ژوئيه، در حاشيه کنفرانس مطبوعاتی درباره غزه، نخست وزير اسرائيل، بنيامين نتانياهو، اعلام کرد که اکيدا با ايجاد دولت مستقل فلسطين مخالف است. اين لحظه ی صراحت نادر را تايمز اسرائيل بازتاب داد، ولی رسانه های غربی به سکوت از آن گذشتند. در غياب چنين چشم اندازی، ارتش اسرائيل می تواند از هم اکنون در فکر انتخاب نامی برای عمليات آينده باشد.

Israël – Gaza : Pourquoi l’histoire se répète, par Benjamin Barthe

* خانم ليلا شهيد، سفير فلسطين در اتحاديه اروپا در مصاحبه ای با راديوی دولتی «فرانس انتر» در هفته گذشته، اعلام کرد که حماس بيشتر موشک های اخير را از ليبی تهيه کرده است. م