حضرت آقا بگو با آب و تاب
آيت الله اش بخوان وقت خطاب

حجت الاسلام اگر گفتی به او
سين و لام اش را بکش در گفتگو

ول کن اين آخوند را و هی نگو
يا اقلاَ توی «وی.اُ.ای» نگو

نه، نگو قالتاق عمامه به سر
بل بگو تاج سر نوع بشر

نه، مخوان آخوند را روباه و گرگ
بل بخوان شير ژيان، مرد بزرگ

پشم آقا را بگو ابريشم است
همچنين آب دماغش شبنم است

وقتی انگشتی به بينی ميکند
تو بگو يوگای چينی ميکند

چون زند آرووغ پرسان شو، که آه
در همايون بود يا توی سه گاه؟

گوز آقا را بگو صوت جلی
مايه ی فخر تشک يا صندلی

نه نگو آخوندِ مکار دغل
چونکه آن خانم نشسته اين بغل

نه نگو پتياره ی گردن کلفت
بل همان را گو که آن خانم بگفت:

کی به تو گفته گره کن مشت خود؟
مثل حرف V بکن انگشت خود؟

اسم روحانی که آمد در ميان
در حضور مجری و اطرافيان؛

غنچه کن انگشت ها را روی لب
بوسه ای بفرست بهرش با ادب

دست خود بر سينه بگذار اينچنين
يک کمی خم شو به سوی دوربين

باسن خود را ز روی صندلی
جا به جا کن اندکی با ياعلی

پيش ما آخوند دارد اعتبار
پس تو لطفی کرده اسمش را نيار!

لفظ روحانی که آيد جای آن
خود مضاعف ميشود معنای آن!

گفتن آخوند دارد معصيت
هست کار آدم بی تربيت

گفتن آخوند می باشد گناه
ميبرد نام تو در ليست سياه

اسم تو در نامه ها خط ميخورد
مهر کنسل روی دعوت ميخورد

راستی وقتی که ميپوشی لباس
با سران فتنه اينجوری نلاس

داده اند از رختکن راپرت تو
سبز بوده گوشه ای از شورت تو

سبز در برنامه خط قرمز است
کندنش هم واجب و هم جايز است

خاک عالم! سبز؟ بِک.کَن بيدرنگ!
غافلی انگار از سانسور رنگ

خانم از اين کشف، تو لب شد بسی
خانمه شوخی ندارد با کسی