جديدترين انتقادات کيهان از مذاکرات هسته‌ای

محمد ايمانی در سرمقاله امروز کيهان، تيم مذاکره کننده هسته‌ای را به عرفات تشبيه کرده و نسبت به تشابه عاقبت آنها هشدار داده است.

در بخشی از سرمقاله امروز کيهان آمده است:‌ يک سال پيش برخی سياسيون- از آقايان هاشمی و روحانی تا وزير خارجه فعلی و اسبق و...- اين تصور را داشتند که مذاکره و توافق با آمريکا شدنی است و اين، دولت يا تيم مذاکره کننده قبلی بوده‌اند که نتوانسته‌اند پرونده هسته‌ای را به سرانجام برسانند.

آنها البته فراموش کرده بودند که قبل از آقای جليلی، آقای لاريجانی و قبل از آقای لاريجانی، خود آقای روحانی در مذاکرات حضور داشته و انواع روش‌ها و ادبيات را به کار بسته‌اند اما اين طرف آمريکايی است که بنای ناسازگاری و زياده‌خواهی گذاشته است. آقای هاشمی در بحبوحه بحث‌های سال گذشته به فايننشال تايمز گفته بود «مذاکره با آمريکا يک تابو بود و اين تابو آسان نمی‌شکست و بدون آمريکا هم نمی‌شد مذاکرات پيش برود که در دولت يازدهم اين کار انجام شد. فکر می‌کنم با اين محاسبات عقلانی و سياسی که مخصوصاً دولت اوباما نشان داده، توافق دايم دور از انتظار نيست. اوباما دنبال توافق است».

او قبل از سفر هيئت ايرانی به نيويورک نيز گفت «اگر منطق داريم نبايد از مذاکره بترسيم». آنچه اين وسط مغفول ماند، ماهيت تغيير ناپذير شيطان بزرگ و معارضه مبنايی آن با منطق است. مشکل اصلی همين است که آمريکا حرف حساب سرش نمی‌شود و از موضع استکبار، بی‌صداقتی و بدعهدی و طلبکاری رفتار می‌کند.

فراموش نبايد کرد اگر مذاکره برای مذاکره اولويت داشته و شکستن تابوی مذاکره با شياطين بزرگ و کوچک عالم واجد کمترين ارزش باشد، در اين صورت بسياری از مناديان نرمش و مذاکره حتی به گردپای مرحوم عرفات هم نمی‌رسند. ياسر عرفات آن قدر در پايتخت‌های عربی و آمريکايی و اروپايی با سودای موهوم آشتی و صلح مذاکره کرد که اکنون فقط از تصاوير اين مذاکرات می‌توان چند جلد کتاب قطور چاپ کرد. اما آيا در ازای صدها مذاکره از اين دست يک متر از خاک فلسطين اشغالی باز پس داده شد و ذره‌ای تهديد از سر فلسطينيان برداشته شد؟ آخرين نطق محمود عباس رئيس تشکيلات خودگردان در مجمع عمومی سازمان ملل به غايت عبرت‌آموز است. آنجا که می‌گويد «روند صلح و مذاکرات اسلو که از ۲ دهه قبل آغاز شد، مرده است. بازگشت به گردباد مذاکرات بی‌نتيجه‌ای که از پاسخ دادن به اصلی‌ترين نيازها نيز عاجزند، امکانپذير نيست».

خدا کند هيچ وقت ياسر عرفات و محمود عباس، سيمای چند ماه و چند سال بعد برخی سياسيون ما نباشند. البته که بايد ميان آنها و برخی مطبوعات مأموريت‌دار برای وارونه‌نمايی واقعيت‌ها تفاوت گذاشت؛ اما اين هم واقعيتی است که ابراز نياز و ذوق‌زدگی برخی از همين سياسيون، دولت محترم و وزارت خارجه را در برابر آمريکا و غرب، به حريف کتف بسته و فاقد قدرت مانور تبديل کرد. اين طيف با فهم غلط دست دولت را گرفتند، مشت او را گشودند، به طرف آمريکا دراز کردند و با صدای بلند گفتند «بايد تابوی مذاکره را شکست، بدون مذاکره و رابطه با ابرقدرتی مثل آمريکا نمی‌توان سر کرد و کاری از پيش برد». پاسخ شيطان بزرگ و شيطانک انگليسی دنباله‌روی آن جز توهين و تحقير چه می‌توانست باشد؟!

...

جلوی ضرر خوش‌گمانی به دشمن بد ذات و بدعهد را از هر جا که بگيريم، سود کرده‌ايم. دولت محترم که با گارد باز و دست کاملاً رو - با خوش‌گمانی نامنطبق با واقعيات- به استقبال اعتمادسازی يکطرفه با غرب رفت، ناچار است برای تعديل اين روند گارد و ادبيات خود را تغيير داده و به نقطه توازن برساند. آمريکا و غرب به اعتبار مواضع نسنجيده سال گذشته برخی سياسيون و مطبوعات سياسی زرد، به اين توهم غلط رسيدند که دولت محترم هيچ خط قرمزی ندارد و حاضر است به خاطر توافق از تمام خط قرمزها کوتاه بيايد. اين توهم را بايد زدود و برای اين کار هيچ کس از رئيس جمهور محترم و وزير محترم امور خارجه سزاوارتر نيست، در غير اين صورت هزينه بزرگ را خود دولت پرداخت خواهد کرد.