ای نوگل بهاری رويت نهان چه سازی
وقت است بر زمستان با جلوه ات بتازی

وقت است تا ببيند دشمن نهايتت را
عطر و طراوتت را حيف است گر ببازی

دانم که سخت باشد فتحت بر اين تباهی
اما تو اهل مهری، از دشنه بی نيازی

با هر کرشمه بينم گـِردت دو صد هزاران
بازند جان و دل را سر را چو برفرازی

آيين وَهم خويان، شلاق و دار و زندان
بوده است و هست اينسان ،تا خويش را ببازی

آيين تو ولی گل با نغمه های بلبل
رقصيدنی است زيبا تا اوج دلنوازی

بايد وطن ببيند اوج طراوتت را
بايد بر استقامت تا انتها بنازی

با خواهران کـُردت،آن همدلان گـُردت
در رسم آدميت، ای دُخت هم طرازی

از شيخ وداعش اکنون، رويت مباد در خون
تا چند بينم ای گل کز درد می گدازی