بيدار، از کنارِ سپيدارها گذشت.
با دستی از سپيده وُ با چشمی از بهار-
سرشار، با سپيدترين آرزو نشست.

دنيا درونِ چشمه‌ی جانش شکفته بود.
حتا برای تازه‌ترين آرزوی آب
شعری به روشنايیِ يک عشق، گفته بود.

جانی، شکفته داشت.
يعنی: برای هر تپشِ شاد وُ مهربان
شعری نگفته داشت.

يک شب که آسمانِ سحرگاهی
باچشمِ سوگوار
گُل را به سوی عاطفه‌ی ماه، می‌کشيد
سر را به روی سينه‌ی سردش نهاد وُ گفت: