ما را تپشِ سپيدِ خورشيد است.
در سينه‌ی ما، ستاره‌ها جاری‌ست.

آن کيست که در زمانه‌ی تاريک
تابنده‌ترين پيام سوسن را
با ما، به ره سپيده می‌خواند؟
آن را دلِ بی‌قرارِ بيداری‌ست.

پُر کن! همه‌ی پياله را پُر کن!
بر ما، به نشاطِ مَی، بشارت دِه!
در جانِ جهان، سرودِ جاری باش!

ما را به شبِ غمِ سيه‌کاران
در سينه، هر آنچه هست، بی‌زاری‌ست.

ديروز، درونِ دردها گم گشت.
امروز، به برگ برگِ ما، مرگ است.
فردا، همه در آينه، می‌بينند: