بیانیه "شش رنگ" به مناسبت چهارمین سال بنیانگذاریش

سربلند و قد برافراشته، شش رنگ، چهار ساله شد

چهار سال پيش، وقتی در ۱۹ نوامبر ۲۰۱۰، ۲۸ آبان ۱۳۸۹، برای اولين بار دور هم جمع شديم تا از تهديدهای زندگی روزمره مان و به خصوص، همجنسگرا و ترنس ستيزی در فضای مجازی بگوييم و راه حلی مشترک برای آن پيدا کنيم، وقتی در جمع ۱۹ نفره مان، نام "۶رنگ" را انتخاب کرديم، وقتی با پرچم رنگين کمان عکس دسته جمعی گرفتيم، حتی فکرش را نمی کرديم که چهارسال بعد، ۶ رنگ، آنقدر تداوم و گسترش جهانی پيدا کند که صدها نفر که در ايران، ترکيه، و قاره های آسيا، اروپا، آمريکای شمالی و لاتين و حتی استراليا زندگی می کنند، ۶رنگی شوند.

مروری بر موضوعاتی که در چهار سال گذشته، به مدد امکانات اينترنت، و در فضای امن خودمان به بحث گذاشته ايم نشان می دهد که تا چه حد همين گفت و گوهای مجازی به ظاهر ساده روزمره، در زندگی تک تک ما، افزايش اعتماد به نفس و اميد، گريز از تنهايی و بی کسی و ايجاد دوستی های ماندگار، خلق نگاههای متفاوت و مهم تر از همه، گسترش فعاليتهای جمعی و بيرونی مان نقش داشته است؛ فعاليت هايی که به دليل مشکلات امنيتی، تنها بخشی از آنها را می توانيم اعلام عمومی کنيم.

وقتی به روزهای پر فراز و نشيب چهار سال گذشته نگاه می کنيم، ابتدا، روزهای سخت يادمان می آيد. مثل زمانی که در ماه بهمن ماه (فوريه) امسال، (بهمن ماه) با دستگيری تعدادی از بچه های لزبين در ايران روبرو بوديم، فيسبوک و ارتباطاتمان کمک بزرگی بود تا بتوانيم ابعاد ضربه را درک کنيم و برای مقابله با گسترش آن سياست متناسب اتخاذ کنيم،به کمک دستگير شدگان برويم و پس از آزادی نيز به آنها مشاوره روانی بدهيم و در کنارشان باشيم. شبهای پشت هم بيداری در کنار دوستانی که از ترکيه خبر می گرفتند و تلفن هايی که نيمه شب می زديم تا از سلامت دوستان ديگر با خبر شويم، همه لذت انتشار ويديو کليپ گوگوش و دخالتگری در بحث های پس از آن را از ما ربود، بدون آن که بتوانيم اين همه خبر و نقض حقوق و خطر بالفعل و بالقوه برای همجنسگرايان در ايران را رسانه ای کنيم و به اطلاع مردم و جهانيان برسانيم. بدون اينکه بتوانيم از سازمانهای حقوق بشری در اين زمينه کمکی بطلبيم. هيچکدام از دستگير شدگان از شبکه ما نبودند اما از جامعه ما بودند و پس درد مشترکمان نيازمند همبستگی بود و چه شايسته از پس چنين مواردی بر آمده ايم.

زمانی که مسئولان ورزش ايران اعضای تيم های فوتسال و واليبال را زير فشار تبليغاتی خود قرار داده و تعدادی را به عنوان "دو جنسه" از بازيها محروم کردند، شبانه روزی با مربيان و روزنامه نگاران اين حيطه و بازيکنان و دوستانشان در شهرهای مختلف و تهران در تماس بوديم. زنجان و کرمان و اصفهان و رشت و اروميه و کرمانشاه و شيراز ... رابطه هايمان را فعال کرديم و برای نوشتن بيانيه مطبوعاتی ای برگرفته از اطلاعات و نيازهای خود آنها، ساعتها مصاحبه و گفتگو کرديم. در نهايت توانستيم از حرمت انسانی و حق بيان جنسيتی دوستان ناديده مان دفاع کنيم و احترام مردم را به آنان جلب کنيم.

زمانی که در کرمانشاه به يک ميهمانی حمله کردند و عده ای را به اتهام همجنسگرايی دستگير کردند نيز وضع به همينگونه بود. با نوشتن نامه به سازمان عفو بين الملل، به گزارشگر ويژه حقوق بشر و ديگر نهادهای بين المللی تلاش کرديم برای آزادی آنها اقدام کرده و اجازه ندهيم جمهوری اسلامی در سکوت جهانيان و با ارامش به قلع و قمع و سرکوب همجنسگرايان و ترنس ها بپردازد.

اما تلاشمان برای اطلاع رسانی درباره وضعيت همجنسگرايان و ترنس ها تنها به کار روی موارد دستگيری ختم نشد. در تمام دو سال گذشته، با همراهی سازمانهای حقوق بشری تلاش کرديم تا کميته بين المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی سازمان ملل، مسئولان شورای حقوق بشر، گزارشگران ويژه سازمان ملل , و به ويژه دکتر احمد شهيد و نمايندگان کشورها را نسبت به نقض حقوق اقليت های جنسی در ايران آگاه کنيم و از آنها بخواهيم که دولت ايران را در اين زمينه پاسخگو کنند. در حالی که چهار سال قبل و در دور قبل بررسی جهانی وضعيت حقوق بشر ايران، دولتهای کمی به نقض حقوق ما توجه کرده بودند، اين تلاشها باعث شد در اين دور، ۱۱ کشور آسيايی، آمريکای لاتين، اروپايی و آمريکای شمالی از دولت ايران انجام اقدامات مشخصی را در حوزه جرم زدايی از روابط همجنسخواهانه، منع دستگيری، شکنجه و آزار و اذيت افراد به دليل داشتن گرايش جنسی يا هويت جنسيتی متفاوت و نيز منع تجويز داروهای روانگردان برای تغيير گرايش جنسی و عدم تحميل عملهای تغييرجنسيت و عقيم شدن به افراد را خواستار شدند.ما در کميته بين المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و در حضور فرستادگان عاليرتبه حکومت ايران، از جمله معاونان وزرای بهداشت و درمان، وزارت کشور، کار و ... از نقض حقوق اقليتهای جنسی در قانون و عمل، با صدای بلند، سخن گفتيم. اين کميته نيز در قطعنامه پايانی خود ايران را به دليل نقض حقوق اقليت های جنسی محکوم کرد بدون اينکه استدلال نمايندگان جمهوری اسلامی را در اين زمينه که همه شهروندان ايرانی از تمامی مزايا و حقوق انسانی به يکسان و بدون تبعيض برخوردارند، باور کند. ما نشان داديم که برای ما استفاده از تمام دريچه ها برای تاباندن نور بر زندگی همجنسگرايان و ترنس ها در ايران امری جدی است و قصد آن داريم که هيچ امکانی را برای رسيدن به حقوقمان از دست ندهيم.

حضور قدرتمند ما در اولين کنفرانس زنان خاورميانه که در ماه مه سال ۲۰۱۳ در دياربکير کردستان ترکيه برگزار شد و ارائه بحث آزادی گرايش جنسی و بيان جنسيتی که تنها از طرف ما مطرح شد، باعث شد تا در سند نهايی اين کنفرانس که مورد تصويب بيش از ۳۰۰ زن فعال از کشورهای خاورميانه و شمال آفريقا قرار گرفت، برای اولين بارهرگونه تبعيض مبتنی بر گرايش جنسی يا هويت جنسيتی محکوم شود. در کنفرانس جهانی ايلگا در مکزيک که اکتبر ۲۰۱۴ (مهر ۱۳۹۳) در مکزيک برگزار شد، عضويت شش رنگ در اين شبکه بين المللی که متشکل از ۱۰۷۷ سازمان همجنسگرايان، ترنس ها و دوجنسی هاست تصويب شد و صدای ما در عرصه بين المللی، بيشتر و بلندتر به گوش خواهد رسيد.

يکی از موضوعاتی که شرکت در بحثهای کنفرانس جهانی ايلگا به ما نشان داد اين بود که در بيشتر کشورهای دنيا، همچنان برون آيی (آشکارسازی / coming-out)، يکی از مسائل اساسی جامعه ماست. ما تجربه خود در ارائه مشاوره آنلاين، به افراد و خانواده هايشان با بسياری از سازمانهای عضو ايلگا به اشتراک گذاشتيم و از تجارب آنها آموختيم.

در دوسالی که از ايجاد خط مشاوره آنلاين می گذرد، در موارد بسيار برای برون آيی و آشکار سازی درون خانواده ها به آنها مشاوره داديم و ساعتها پای درد دل ها و نگرانی هايشان با گوش جان شستيم. صدها جلسه مشاوره آنلاين که بدون مشاوران و روانشناسان داوطلب از جنس خودمان امکان پذيرنبود، به بسياری در ايران و ترکيه کمک کرد تا اعتماد به نفس و قدرت بيشتری پيدا کنند، از اطلاعات و آموزش صحيح و بری از بدآموزی رسانه های رسمی، بتوانند با خشونت خانوادگی، اجتماعی و دولتی مقابله کنند و در ارتباطات آنلاين خود موازين امنيتی را رعايت کنند.

بسياری از اعضای جامعه ال جی بی تی در ايران و خانواده هايشان که برای مشاوره به ما رجوع می کردند، ما را از حضورمان در رسانه ها می شناختند. طی سه سال گذشته بی شک شش رنگ انقلابی در حضور رسانه ای زنان لزبين و طرح موضوع همجنسگرايان و ترنس ها کرده است. ما موفق شديم چندين صدا و چهره تازه از ميان خودمان به رسانه ها معرفی کنيم. در توليد، پخش و انتشار دهها برنامه و مطلب در رسانه های پرمخاطبی چون بی بی سی، من و تو تی وی، صدای امريکا، راديو فردا، راديو زمانه و ... نيز راديو-تلويزيونهای ديگری مانند راديو پژواک، راديو صدای زن کانادا و سوئد، راديو پيام، راديو صدای ازادی استراليا، تلويزيون برابری، تلويزيون رژهلات و... و نشريات اينترنی چون گويا، تابلو، خط صلح، شهروند و ... نقش داشته ايم. صدها خبر، مقاله و مطلب توليد , و يا ترجمه و منتشر شده در وب سايت و صفحه فيس بوک شش رنگ نيزدر شکل گيری ذهنيت صدها هزار مخاطب نقش داشته است. صفحه فيس بوک ۶رنگ در ده ماه گذشته بيش از دويست هزار بيننده مختلف داشته است و۵۷ هزار نفر فقط در ۱۰ ماه گذشته از وب سايت ما بازديد کرده اند. همچنين رسانه های بين المللی مانند رويترز، گاردين، بی بی سی، حريت، تلگراف، فرانکفورتر الگماينه، هافينگتون پست و تعداد زيادی رسانه های الترناتيو کردی، عربی و ترکی گزارش فعاليتهايمان را منتشر کرده اند.

اما حضور رسانه ای و بين المللی باعث نشده که حضورمان در خيابان را فراموش کنيم. در خرداد ماه امسال (ژوئن)، در بزرگترين جشن افتخار همجنسگرايان خاورميانه که در استانبول، همسايگی ايران، برگزار می شود، با شعارها و پلاکارد شش رنگ، آزاد و رها، حضوری پرتعداد و فراموش نشدنی داشتيم و به عنوان نمايندگان ايران، از سوی هزاران شرکت کننده جشن بارها و بارها مورد تشويق قرار گرفتيم. حضورمان در جشن افتخار استکهلم نيز توجه زيادی به خود جلب کرد.

حضور در کنفرانس ها، گردهمايی ها و جلسات بحث و گفتگو با فعالين جامعه ايرانی و غير ايرانی نيز جزيی از فعاليت های پيوسته شش رنگ بوده است. برگزاری جلسه ای در استانبول با همکاری کائوس، سخنرانی در اولين کنفرانس زنان خاورميانه در دياربکير(ئامه د) ، شرکت در همايش بين المللی عليه هموفوبيا در آنکارا، سخنرانی در شهرهای پاريس، لاهه، برلين، بايروت، هانوفر، توبينگن، هانوفر، تورونتو، لايپزيگ، مونترال، کلن و ... و شرکت در کنفرانس های بين المللی از قبيل بهار لزبين ها در آلمان، کنفرانس "ايران: جمهوری ال جی بی تی" در لندن، کنفرانس جهانی ايلگا در مکزيک، کنفرانس بنياد پژوهش های زنان ايرانی در کلن، سمينار زنان ايرانی در آلمان و ...تنها بخشی از فعاليت هايمان برای آگاه سازی جامعه درباره وضعيت اقليت های جنسی بوده است.

چه در رسانه ها و چه در کنفرانس ها و بحثهای جمعی، همواره حرفی نو برای گفتن داشته ايم. زيرا پشتوانه حرفهايمان، نه ذهنيات خود و اطرافيان، که تحقيق مفصل و منحصر به فرد شش رنگ در مورد زيست همجنسگرايان و ترنس سکشوال ها در ايران و بررسی عمل های تغيير جنسيت بوده است. در سه سال گذشته، برای انجام اين تحقيق، با بيش از ۹۵ نفر مصاحبه عميق و چند ساعته کرده ايم و صدها ساعت مطالبعه کتابخانه ای و حقوقی انجام داده ايم که حاصل آن، تاکنون يک جلد کتاب ۱۸۰ صفحه ای به زبان انگليسی بوده است و کتاب مفصل تری به فارسی که به زودی منتشر خواهد شد. اين تحقيق، گفتمانی انتقادی و قدرتمند در دفاع از حقوق همجنسگرايان و ترنسجندرها ايجاد کرده تا جايی که موضوعاتی مانند حق انتخاب، نه فقط برای همجنسگرايان، که برای ترنسجندرها در ايران، از دل بحثهای مربوط به آن بيرون آمده است. امروز هر جا کسی در دفاع از حقوق همجنسگرايان سخن می گويد، به موقعيت ترنسجندرها و همچنين نقض حقوق آنان و عمل های تغيير جنس و بی حقوقی ترنس ها اشاره می کند. امروز، يکی از سئوالات مهم جامعه ترنس اين است: چرا نبايد يک فرد بتواند در کنار حق انجام عمل تطبيق يا تغيير جنس به عنوان يک ترنسجندر، همانگونه که هست، بدون اينکه هورمون تراپی و جراحی های تغيير جنس را انجام دهد، به زندگی خود در ايران ادامه دهد و از حقوق يک انسان و عضو برابر جامعه برخوردار باشد؟!

اما برای اينکه اين فعاليت ها را حرفه ای و اصولی به پيش ببريم، توانمند سازی اعضای شبکه برايمان اهميت جدی داشته است. برگزاری چندين کارگاه آموزشی، آموزش روزنامه نگاری، ايجاد موقعيت های آموزشی دانشگاهی و همچنين انتقال تجربه در نشست ها و جلسات آنلاين از جمله فعاليهای ما برای تضمين ادامه کاريمان بوده است.