شاخه، با جوانه حرف می‌زند.
آب، با چمن.
ماه، با ستاره گرم ِ گفتگوست.
آسمان ِ دلشکسته، با زمين.
در شبی چنين
پشتِ پلکِ من، خطوطِ خاطراتِ توست:

تازه از کلاس ِدرس، باز آمدم
"کشکَرَت *"، پيام ِنسلِ سرکش ِ تو را به گوشِ من سپُرد.
نسلِ آرزویِ آتشين ِ ارغوان
نسلِ واپسين سرودِ دلنشين ِباغ ِ آينه
نسلِ شوق ِ رفتن وُ شکفتن وُ زدودن ِ هرآنچه از تبار ِ خار.

- روزهای عيد
در درون ِ چشم من، ضيافتی، زلال بود
ميهمان ِ جان ِ شادمان ِ من، ترانه‌های تو!
دست‌ات از بهار
چشم‌ات از سپيده‌زار ِ شانه‌ی علف، نشانه داشت.

- در شبانه‌های من
"شهدیِ**" شکفته از غزل
از تو وُ طراوتِ تو می‌سرود.
آن دمی که آرزو وُ آه را
در کلام ِ شاعرانه، نقش می‌نمود.

- وقتی از مسافتی بلند
با صداقتِ صدای سبز ِ تو يگانه می‌شدم
رنج‌های غربت ِ غريب
نام ِ اين کبوتر ِ کبود را نمی‌شناخت.

عاشقانه از تو می‌نويسم ای صدای تو مرا هميشه، سايه‌سار!

- کوچه‌های کودکی ِ من
خاطرات ِ خُرم ِ تو را به سينه دارد وُ هنوز
روزش از درخشش ِ ترانه‌ی تو روشن است.

ناگهان چه زود
دفتر تو بسته شد
مثل ِ آن گُلی که يک نفَس درين قفس، شکفت وُ رفت.
گرچه عطر ِ واژگان ِ تو
آرزوی آبی ِ تو را به جان ِ ما، هماره می‌پَراکَنَد.

ای... "يه شوبُوشوُم روُخونه***"ات سرودِ عاشقان ِ بی‌قرار!