برخیز تا پاییز را، نومیدی پرهیز را
مدفون کند شوریدگی در هلهله، در های‌وهو

ما را نمانده مهلتی، ماییم و اندک فرصتی
یک جرعه شیدایی بده نشکسته‌ای تا آن سبو

سرما اگر عریان شده، صد باغ اگر ویران شده
کوهی مکن این کاه را بذر بهاران را بجو

یادی بکن از خاوران، شوریده کن هستی بدان
راهی شود ایمان‌مان تا بی‌محابا کو به کو

خامُش چرا بنشسته‌ای از "ما" چرا بگسسته‌ای
فریاد کن تا بیش از این بغضت نمانـَد در گلو

بر سایه‌ها نوری بدَم تا غم فرو پاشد ز هم
فردا که شد آخر رسـَد، توسن سوار گفتگو