نقش ولایت فقها در گروگان گیری سیدنی و مسئولیت ما، مهران رفیعی

روز پانزدهم دسامبر، روز تلخ و تکان دهنده ای برای مردم استرالیا و روز سنگین و سیاهی برای بسیاری از ایرانیان بود. تجربه غم انگیزی که هم نادیده گرفتنش سخت است و هم عبور کردن از عواقب ناخواسته آن. در ظرف فقط چند روز، محل حادثه تبدیل به یک مکان مقدس شده و هر روز هزاران نفر با دسته های گل و بسته های شمع به آنجا میروند و تاملی می کنند، دینداران هم نیایش های گوناگون خود را انجام میدهند.

حکومت فقها با زیرکی مسئولیت این جنایت را بر دوش دولت استرالیا میاندازد و ادعا میکند که عامل گروگان گیری شخص مجرمی بوده که با فرار از کشور و دریافت پناهندگی از استرالیا از چنگ قانون گریخته است. آنها میگویند که به علت عدم وجود قرارداد مبادله مجرمین بین دو کشور، تلاش آنها برای بازگرداندن این شخص بی نتیجه مانده و به او این امکان را داده است که بزهکاری های بیشتری را مرتکب شود. سخنگوی حکومت اسلامی میگوید که آقای محمد حسن منطقی (شیخ هارون مونس) برای گرفتن پناهندگی بدروغ گویی متوسل شده و ادعا کرده است که برای نجات جان خود از ایران گریخته است.

پرسش این است که در چه شرایطی میتوان چنین ادعاهایی را مطرح کرد؟ و چه زمینه ها و ابزارهایی برای ارزیابی آن ادعا ها در اختیار جامعه بین المللی و بخصوص اداره های مهاجرتِ کشور های مهاجر پذیر و از جمله استرالیا وجود دارد؟

آیا هزاران جنایتی که طی چند دهه گذشته در درون و بیرون ایران رخ داده است، از یادها رفته اند؟

مگر به نوشته قائم مقام بنیانگزار جمهوری اسلامی، چند هزار نفر را بدون محاکمه به جوخه های اعدام نسپرده اند؟

آیا سخنگوی دولت اصلاحات نگفته است که طراحان و مجریان قتل های زنجیره ای از ماموران امنیتی جمهوری اسلامی بوده اند؟

مگر کسی که سالها ریاست مجلس شورای اسلامی را بعهده داشته از تجاوز در زندان ها شکایت نکرده است؟

مگر رییس جمهور محبوب رهبر، فرماندهان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را برادران قاچاقچی نخوانده است؟

بدرفتاری با پیروان سایر ادیان چه پیامی را ارسال می کند ؟ منظور از تخریب زیارتگاهها، به زندان انداختن پیروان و محدود کردن حق تحصیل و کسب و کار آنان چیست؟

مگر جامعه بین المللی شاهد ترورهای برون مرزی و از جمله کشتار در رستوران میکونوس برلین نبوده است؟ آیا ترور های فرخزاد، بختیار، قاسملو، برومند و.... از یاد ها رفته اند؟

چه تصویری از احترام به حقوق شهروندی در ذهن ها نقش می بندد هنگامیکه رهبران جنبش سبز را بدون انجام هرگونه محاکمه ای به سختی مجازات میکنند؟
در نظامی که رییس جمهور پیشین بدون هرگونه مجوز و حکمی ممنوع الخروج می شود، چگونه دیگران می توانند احساس امنیت و آرامش کنند؟

آیا بر کسی پوشیده است که از نظر تعداد اعدامها، جمهوری اسلامی در بالای جدول کشورهای بدرفتار قرار گرفته و آیا این بدبینی وجود ندارد که معترضین اجتماعی و سیاسی را به اتهام های دیگر به دار می کشند؟

مخالفت با ورود گزارشگران سازمان ملل در زمینه حقوق بشر بیانگر چه واقعیتی است؟ در پشت دیوار های زندان های بدنام جمهوری اسلامی چه میگذرد؟

به زندان انداختن وکلای پاکدامن، دانشگاهیان سربلند و نمایندگان سندیکا ها و تعطیل کردن تشکیلات صنفی با چه اهدافی انجام میشوند؟

تا زمانی که فقهای حاکم بر ایران به پایمال کردن حقوق شهروندان ادامه میدهند، فرار مغز ها، آزادی خواهان و به تنگ آمدگان ادامه خواهد داشت و شوربختانه ناپاکانی هم از فرصت سوء استفاده کرده و به عنوان پناهنده مذهبی و یا سیاسی اجازه اقامت در یکی از کشورهای مهاجر پذیر را بدست میاورند.

با ادامه روند کنونی، جنایت هولناک سیدنی، آخرین روز تلخ نخواهد بود، چاره ای باید اندیشد و کاری باید کرد، ریختن چند قطره اشک و فراموش کردن کاسبکارانه درمان این درد نیست.

مهران رفیعی