عقربه های ساعتم
روی زمانِ تازه است.
معنی ِ روزگار من
جان وُ جهانِ تازه است.

کيست درين کرانه ها
نام ِ ترا سرود کرد؟
چيست که سينه ی ترا
از تپش ِ ستاره ها
شعر سپيدِ رود کرد؟

سالِ خميده، در گذشت
سالِ خجسته، سر رسيد.
عقربه های ساعتم
سوی پرنده ، پرکشيد.

***

عاشقانه تر بتاب!

سالِ تازه را به خنده، واگذار!
شادیِ ترانه را به من.

گرچه دست وُ پای اين جهانِ پير
در ميانِ هرچه تلخ وُ هرچه زشت
مانده همچنان، اسير.

چشمِ ماهِ خواب رفته را به خنده، باز کن!
آسمانِ دلشکسته را
آبیِ نياز کن!