آزاده٬ ویدا فرهودی

ای واژه که از رگان من می جوشی 
تا شعر شوی زجان من می نوشی 

شادم که ظهور سرکشت، پرده دران 
فریاد شود به غایت خاموشی 

*** 

آزاده ای و نقل کنی بی کم وکاست 
اسرار نهان با قلمی،سرکش و راست 

گویی منشین،حرف بزن،چاره صداست 
تا محو شود وَهـم، به پا باید خاست 

*** 

بی تاب تری زداد و بیداد وفغان 
حتا چو شوی از آتش خشم، دمان 

بر زیر و بمت شهامتی شیرین است 
چون تیشه زنی به وَهــم،فرهادوشان 

*** 

بر قلب دروغ می زنی تیشه ی خویش 
پرواز دهی چو باز ِاندیشه ی خویش 

پروا مکنی ز گفتن راز مگو 
حتا به جنون گر بکـَنی ریشه ی خویش 

*** 

دیوانه ای وجنون تو نیست غریب 
جز این ز جهان فانی ات نیست نصیب 

درمان نکند غم تورا مَرهـم کس 
بیماری شاعرانه را نیست طبیب! 

*** 

وقتی که دلم، ز عشق بی تاب شود 
با سـِحر غزل صراحتی ناب شود 

تا واژه تـَنــَد حریری از جنس وصال 
خسته است ولی ز خواب بی خواب شود 

*** 

آن روز که خالی شوم از حجم صدا 
می دان که منی نیست ،شود، حائل ما 

آواز کند شعر تورا بی پروا 
گوید که دگر فاصله ای نیست ،بیا! 

*** 

گر گاه گداری بکنی یاد زمن 
بی واهمه و دغدغه فریاد بزن 

بر خاک خزان، شعر مرا سرخ ببار 
تا لاله بروید ز سراپای وطن 

ویدا فرهودی