تو با بهار پريدی
هنوز ياد عزيزت کنار پنجره ، مانده ست
ولاله های حياط
به سوگواریِ دستِ نوازشت ای دوست!
لباسِ تازه ، نپوشيدند.

وآن بنفشه که بوی ترا به تن دارد
چه غمگنانه ترا آه...می کشد ای ماه !

تو با بهار پريدی
و آفتابِ سحرگاهِ برکه های غريب
پس از غروبِ تو ، بابيقراریِ نرگس
زمهربانی ِ چشم تو
گفت وُ گوها داشت.

هميشه
ای که دلت از نسيم وُ شبنم بود
چراغ ِ روشن يک شعر
ودستی از مهتاب
طلوعِ هديه ی تو در غروبِ پنجره بود

تو در کدورتِ اين فصل های بی حاصل
پيام ِ باران را
برای باغچه می بردی!

وغم گرفته ترين ، اطلسی ِ گلدان را
به شادمانیِ دستانِ خويش ،می خواندی.