پيام جمعی از مادران و خانواده‌های خاوران به خانواده و دوستان پروانه ميلانی و مادران بنياد ۱۸ مه گوانگجو

خانواده محترم ميلانی، دوستان و همراهان، مادران بنياد ۱۸ مه گوانگجو

پروانه ميلانی عزيزمان در دهم دی ماه ۱۳۹۳، شب اول ژانويه ۲۰۱۵ در ناباوری بسيار ما را ترک کرد. يک ماه از درگذشت ناگهانی او می‌گذرد و ما هم‌چنان در غم از دست دادن‌اش می‌سوزيم. او رفت ولی نامش و راهش همواره در دل‌های ما زنده و گرامی است.

پروانه ميلانی، شاعر، مترجم و يکی از خانواده زندانيان سياسی اعدام شده در دهه شصت بود که برادرش رحيم را در سال ۶۰ کشتند و در خاوران دفن کردند و مادرش نيز از مادران بسيار دوست داشتی و فعال خاوران بود که سال‌ها با مُردگی و ستم کاری نبرد می‌کرد و عشق می‌پراکند. پروانه در رابطه با اعدام برادرش و ديگر زندانيان سياسی اعدام شده، بخصوص خاورانی‌ها، حساس بود و همواره صدای اعتراض‌اش را بی پروا و جسور بلند می‌کرد. شايد بتوان گفت او اولين کسی بود که پس از کشتار زندانيان سياسی در سال ۶۷، از ايران با راديوها مصاحبه کرد و صدای اعتراض مادران و خانواده‌های خاوران را به گوش جهانيان رسانيد. به گفته دوستی؛ «پروانه‌ای که سوخت، اما نساخت».

پروانه و همسرش و مادر ميلانی در دهه شصت و هفتاد تا نيمه‌ی دهه‌ هشتاد که مراسم گروهی در خاوران برگزار می‌شد، همواره در کنار مادران و خانواده‌ها در گرد هم‌آيی‌ها و خاوران حضور می‌يافتند، ولی پس از شدت بيماری مادر و ضعف جسمانی و روحی پروانه، اين رفت و آمدها کم و کمتر شد. تا اين که در چند سال اخير دوباره جان تازه‌ای گرفت، به ويژه پس از سرکوب اعتراض‌های مدنی مردم در سال ۱۳۸۸ و کشته شدن تعدادی از اعتراض کنندگان، خونش به جوش آمد و با تشويق و همراهی دوستان، مطلب می‌نوشت و گاهی نيز همراه خانواده‌ها به خاوران می‌آمد. مقاومت و دادخواهی خانواده‌ها و ديگر دادخواهان نيز به او اميد دوباره‌ای داده بود تا پويا باشد و صدای اعتراض‌اش را به هر شکل که می‌تواند رساتر کند.

انتخاب مادران خاوران برای جايزه بنياد ۱۸ مه گوانگجو نيز بيشتر شور زندگی و بودن را در او تقويت کرد و با وجود بيماری و ضعف شديد جسمانی، تصميم گرفت به گوانگجو برود و صدای اعتراض مادران و خانواده‌های خاوران باشد. او با جسارت و شجاعت خطر کرد و پيامدهای احتمالی آن را با جان و دل پذيرفت و به گوانگجو رفت و پيام مادران و خانواده‌های خاوران را بی پروا خواند و با رسانه‌ها مصاحبه کرد و به ايران بازگشت و ديری نگذشت که از ميان ما رفت. هم‌چنان که در پايان پيام برای دريافت جايزه گوانگجو گفته بوديم: «هرچند بسياری از ما پير و ضعيف و ناتوان و بيمار شده‌ايم و برخی نيز فوت کرده‌اند، ولی تا زمانی که جان در بدن داريم، ما خانواده‌های خاوران از مادر و پدر و خواهر و برادر و همسر و فرزندان؛ در هر کجای دنيا که باشيم، برای کشف حقيقت تلاش خواهيم کرد تا بتوانيم يک زندگی انسانی بسازيم و ديگر هيچ کسی به خاطر داشتن عقيده‌اش به بند کشيده نشود و جان خود را از دست ندهد.»

ما خانواده‌ها می‌بايستی به پاس تلاش و شجاعت‌اش و برای تقدير و تشکر از او، برنامه‌ای برپا می‌داشتيم، ولی گرفتاری‌های زمانه و بيماری‌های او به ما اين فرصت را نداد و اين مراسم را در نبودش، آن‌گونه که دوست می‌داشت، برگزار کرديم. مراسم يادبودش در سالنی بزرگ در تهران با حضور گرم بسياری از دوستان و خانواده‌ها، با صحبت‌های همسرش و خواندن اشعاری از پروانه و ديگر شاعران توسط دوستان و خانواده ها و با صدای زيبای تارنوازی چيره دست برپا شد و يادش و جسارت‌اش را گرامی داشتيم. او سراينده‌ی سرود خاوران است و اين سرود جهانی شد و از اين بابت نيز بر خود می‌باليم.

مادران بنياد ۱۸ مه گوانگجو

از پيام تسليت محبت آميز شما نيز بسيار سپاس‌گزاريم، باشد تا صدای ما و شما و تمامی دادخواهان، به ساختن دنيای انسانی ياری رساند و همه بتوانيم آزادانه و به دور از جنگ و خونريزی و کشتار و زندان و شکنجه زندگی کنيم و به همديگر عشق بورزيم.

انتخاب مادران و خانواده‌های خاوران برای جايزه گوانگجو، برای همه‌ی ما قوت قلبی بود تا راه مشترک‌مان را که همانا دادخواهی و برقراری عدالت و ساختن دنيايی انسانی است، با پيگيری و پايداری بيشتری ادامه دهيم. پروانه ميلانی نيز به عنوان يکی از خانواده‌های فعال خاوران، از اين بابت بسيار خشنود بود و با وجود ضعف جسمانی و بيماری، ولی با عشق به ديدار شما آمد که متاسفانه قلب‌اش همراهی نکرد و خيلی زود او را از دست داديم، ولی ياد و نام و استواری‌اش، همواره در دل‌های ما و در سرود خاوران زنده و گرامی است.

ياد تمامی مادران و خانواده‌هايی که برای دادخواهی ايستادند، ولی از ميان ما رفتند، همواره با ماست!

جمعی از مادران و خانواده‌های خاوران/ ايران/ تهران
۱۰ بهمن ۱۳۹۳/ ۳۰ ژانويه ۲۰۱۵