هماره، زخمِ کهنه، روی سينه‌ات نشست.
هماره، خاطراتِ خفته در خزانِ روزگار
دلِ صميمیِ تو را در آستانِ آرزو شکست

و در برابر برودتِ بلندِ برف
کبوترت به دانه‌های تازه، دل نبست
و رنجِ جانِ مِه‌گرفته‌ات-
چنان نشاطِ نوسروده‌ی تو را به غم سپُرد
که شادیِ زمانه از بهارِ "لاهيجانِ" تو گذر نمی‌کند.