طنين سرب، جان ها را به قعر وَهم بی پروا
بدانسان برد کز ديدن، نگاهِ عشق لرزان شد

"اوين" شد خانه ی گل ها هم آنانی که بس شيدا
فرا خواندند هستی را در آن وقتی که توفان شد

و هر آن کس که ايمان داشت،و بذر زندگی می کاشت
درفشی رنگ خون افراشت که آزادی پشيمان شد

کنار سفره ی خالی اميدی ماند پوشالی
و نان بی بها ناگه گران چون جان انسان شد

مپنداری که بيهوده دلم را یأس آلوده
که می دانی چه بر ما رفت و در غايت بدينسان شد

دوباره آمده بهمن دريغا بر تو هم ميهن
بهاری نيست در راهش جوانه پيک هجران شد!

ولی در اوج نوميدی به جا مانده است خورشيدی
که گويد پرتواش اينک زمانِ سرخ عصيان شد

لهيب گرم آن بنگر به روی شهر پا شيده
سرودی از لبش جوشد و گويد عشق عريان شد

مترس از سردی يغما که دردت می شود معنا
اگر چه رَغم روياها بهارانت زمستان شد!