شادی ِ ایام را
نام ِ برازنده، داشت.
با غم ِ دیرینه‌اش
خنده‌ی فرخنده، داشت.

شب که فرو می‌کشید
پرده‌ی خورشید را
جان، به سراپرده‌یِ
تازه‌ی گُل می‌دمید.

ظلمتِ بیداد را
زمزمه‌ی نور شد.
عاطفه‌ی داد را
عشرتِ انگور شد.

غصه‌ی تابوتِ او
برسر ِ دوشِ زنان -
در دلِ "کابُل" نشست.

کوچه به هر کوچه، رفت
در بر ِ هر گُل، نشست.

آه...، دگرباره، آه...
عشقِ شکوفنده را
جامه، به تن، چاک شد.

شعر ِ درخشنده‌اش
مرثیه ی خاک شد.