آسمانم از ستاره‌ها تهی
روزهای من، کبود بود.

رود هم برای برگ‌های من
حرفِ تازه‌ای نداشت.
ناگهان، سرودِ ناگهانه‌ات چه خوش نشست
برمن وُ هميشه‌های ريشه‌ام.

دانه‌های گندمم به خاک
سبز نيست؟ چه باک.

من به اين خوشم که آرزوی آبیِ مرا
زيرِ سايه ـ روشنت پناه می‌دهی

پيشِ چشمِ باغِ باورم
دوستی، شکست وُ ريخت
خنجری دوباره آمد وُ ميانِ کتف‌های من نشست.

خواستم که بگذرم زسيب
وز کنارِ هر انارِ تازه، تلخ بگذرم
دستت ای بهارِ بلخ
سيب را به سمتِ من گرفت

عطرِ سرخوشی‌ست در مشامِ من
عطرِ روشنایِ صبحگاه.