فقط در خاطرت یادی به جا می‌مانــد از شادی
چو می‌دیدی نگاهم را که از آن می‌تراویدم

سرشکم را نمی‌خواندی، ره ماتم نمی‌راندی
دلم می‌خواست...! حیف اما که از اندوه نوشیدم

شقایق خفت بی‌نوبت، نماندش اندکی فرصت
و من در وقت سُرخایش، عجب بی‌تاب رقصیدم

غزل ماند و پریشانی، مرامش را که می‌دانی
قلم گفت‌ام که بنگارش و من در خویش لرزیدم

صدایی سرخ می‌آمد ز سمت جوخهٔ سربی
به غیر از آهِ خود اما، از آن هنگامه نشنیدم

و آن سو‌تر به تیرک‌ها، طنابی بود از سودا
هراسش از گلی زیبا که مرگش را نفهمیدم

دلم می‌خواست می‌رفتم، سبک چونان شکفتن‌ها
ولی در عنفوان گل، به جای خنده نالیدم!