می رسم چون گـِردبادی در مسیر زندگی
تا که بر بادت دهم ، جرثومه ات لرزان کنم

گفتنم جاری شود تا در رگان روزها
با طنین سرخ آن سِیلی شوَم، طغیان کنم

توطئه می بافی و از عاشقانت باک نیست
خدعه های کهنه ات را با قلم ویران کنم

دشنه ای در دست من از واژه های سرکش است
تا که اوهامت دَرَم، اندیشه را عریان کنم

تا به کی بهتانِ تو بر روی گل ها می وزد
با پریزاد غزل وارونه هر بهتان کنم

اینک ام گر چه زبان در لابه لای دفتر است
حرف را رقصانَم و با چرخشش طوفان کنم

سبزه گون پروا ندارم از خزان ها ی دراز
نو بهارم ،می روم تا عشق را مهمان کنم