نگیری تو سودی ز افراد ِ خُل
مکن وقت ِ خود صرف زلف و فکُل

مبادا به مستی بگیری تو رُل
که پایین بیفتی ز بالای پل

نزن زیرکانه به خوبان تو زُل
که ترسم بلغزی به گودالِ شُل

نباشد خریت به افسار و جُل
که مستی نیاید ز همرنگ ِ مُل

اگر رنجه گشتی ز صحرای زابل
بپا کن بنایی در اطراف آمل

نگاهت چو افتد به مرغانِ بابل
پرد از سرت بوی توران و کابل

برایم بزن امشب از گام ِ سُل
که من خسته ام از فغانِ اتُل

چو رقصم ز شادی به بانگ دهُل
نشاطم ز جوشش بیاید به قُل