نوشته ای از زهره حری به مناسبت ششمین سالگرد درگذشت آیت الله منتظری

از صفحه فیس بوک خانم زهره حری (همسر محمد منتظری)

بسمه تعالی

سوّم محرّم، بهانه ای دیگر است برای گفتن از آیت الله منتظری. انسان وارسته ای که «آزادگی» را زیست و «مظلومیتِ» نه تنها مضاعف، که چندین باره را به تاوان آن در لحظه لحظه زندگی اش پرداخت. مظلومیتی که یادآور خانه نشینی های «علی» و مظلومیت «حسین» بود و شاید مناسبتی برای آن که پدر، نام «حسین علی» را برای او برمی گزیند.

در وجود ایشان «ایمان»، «صداقت» و «اخلاق» چنان نهادینه گشته بود که جز کلام حق را برنمی تافت و هیچگاه «حقیقت» را در مسلخ «مصلحت» قربانی نکرد و لذا مصلحت اندیشان منفعت طلب، «ساده اندیش» اش خواندند.

در زندان رژیم ستمشاهی سخت ترین شکنجه های روحی و جسمی را صبورانه تحمل نمود چرا که زندگی را جز عقیده و جهاد در راه آن نمی دانست.

پس از پیروزی انقلاب و به هنگامه تقسیم غنائم، همچون گذشته خواهان «حقیقت» و «راستی» ماند و قائم مقامی رهبری و جلوه های فریبندۀ زندگی، موجب مصلحت اندیشی و چشم پوشی او از آزاد اندیشی و بیان حقایق نگشت و چون حقایق را عریان می کرد چنان بر او تاختند که گویی به خیال خام خود دیگر «نام» و «نشانی» از او در تاریخ و در اذهان توده های مردم نمی ماند.

و در این راستا، کلیه رسانه های جمعی و امامان جمعه و جماعت معلوم الحال به طور یک جانبه و برنامه ریزی شده و با حمایت علنی قدرت مداران، چنان تبلیغات سوئی را بدون زمینۀ پاسخگویی به راه انداختند که یادآور مظلومیت مولا و مقتدایش «علی» در تاریخ بود که پس از شهادتش در محراب، این پرسش در جامعه مطرح می شود که «مگر علی نماز می خواند؟!».

همان گونه که «عاشورا» زادۀ «سقیفه» است، به یقین بسیاری از معضلات عدیدۀ جامعۀ امروز از جمله فساد، اختلاس و بی عدالتی های چشمگیر و فقر اقتصادی و فرهنگی موجود، ثمره و نتیجۀ عملی و وضعی همان برخوردهای غیر انسانی و خلاف اسلامِ پس از پیروزی انقلاب و حذف و برکناری نیروهای لایق و دلسوزان جامعه و در نتیجه قدرت گرفتن فرصت طلبان اقتدارگرا است.

۲۵ مهر ۱۳۹۴ – زهره حرّی