رفسنجانی: اگر ضرورت باشد قدرت دستیابی به سلاح هسته‌ای محفوظ است

هاشمی در گفت‌ و گویی پیرامون گذشته و حال برنامه هسته‌ای ایران گفت: ما اجازه‌ی رفتن به طرف سلاح هسته‌ای را نداریم، ولی اگر شرایطی ضروری پیش بیاید یا دشمنی پیدا کنیم که بخواهد از این سلاح استفاده کند، قدرت ما محفوظ است.

دویچه وله - وب‌سایت "امید هسته‌ای ایرانیان" روز دوشنبه (۴ آبان، ۲۶ اکتبر) گفت‌وگویی اختصاصی با اکبر هاشمی رفسنجانی، رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام، منتشر کرده که در آن پیشینه و حال برنامه پرهزینه و دردسرساز هسته‌ای ایران، از دوران جنگ با عراق تا دست‌یابی به توافق جامع هسته‌ای با قدرت‌های جهانی، مورد بررسی قرار گرفته است.

آقای هاشمی در این گفت‌وگو می‌گوید: «اساس دکترین ما استفاده صلح‌آمیز (از انرژی) هسته‌ای بود، گرچه هیچ‌وقت از ذهن ما بیرون نمی‌رفت که اگر روزی بنا باشد خطری ما را تهدید کند و ضرورتی باشد، امکان این‌که به طرف دیگر هم برویم، داشته باشیم. ولی برنامه‌ای نداشتیم که برویم و هیچ‌وقت نرفتیم، بی‌دلیل هیاهو شد.»

به اعتقاد آقای هاشمی، پیش‌رفت‌های جمهوری اسلامی پس از دو دوره ریاست‌جمهوری او موجب شد که غربی‌ها "بهانه‌گیری و هیاهو" درباره برنامه هسته‌ای را آغاز کنند؛ برنامه‌ای که به گفته او در پی مذاکرات مقام‌های جمهوری اسلامی با عبدالقدیر خان، دانشمند هسته‌ای پاکستان، جدی‌تر پی گرفته شد: «آقای عبدالقدیرخان اعتقاد داشت که دنیای اسلام باید بمب هسته‌‌ای داشته باشد و بمب هسته‌ای پاکستان را هم او ساخت.»

به گفته او: «پاکستانی‌ها حاضر شدند تا یک مقدار به ما کمک کنند، در حدّی که مثلاً سانتریفیوژهای دست دوم نسل اول را که غنی‌سازی می‌کنند، با مقداری نقشه به ما دادند. نقشه‌ای که بعداً خودمان بتوانیم بسازیم. کم کم شروع کردیم و بوشهر را ادامه دادیم. گویا ۴ هزار سانتریفیوژ دست دوم از پاکستان گرفته بودیم که آنها را آوردند و از بین آنها دستگاه‌های سالم‌تر را جدا کردیم. البته از آنها نتیجه‌ای جز آموزش نگرفتیم و خودمان شروع کردیم که به نتیجه رسیدیم.»

در بخش مهمی از این گفت‌وگو، رئیس کنونی مجمع تشخیص مصلحت نظام می‌گوید جنگ با عراق، مساله‌ای بود که فکر تولید تسلیحات هسته‌ای را در ذهن برخی از مقام‌های جمهوری اسلامی برجسته کرد: «اوایل که شروع کردیم، در جنگ بودیم و دنبال این بودیم که چنین امکانی برای روزی که دشمن ما بخواهد از سلاح هسته‌‌ای استفاده کند، داشته باشیم. چنین تفکری بود. اما هیچ وقت جدی نشد.»

او می‌افزاید: «همه کسانی که با روحیات ایران‌دوستی مشغول فعالیت‌های هسته‌ای بودند برای استفاده از مواهب غیرنظامی آن کار می‌کردند و با اخلاقیات اسلامی مخالف حرکت در مسیر ساخت بمب هسته‌ای بودند، چون می‌دانستیم جز کشتار جمعی، نتیجه‌ای ندارد.»