راهی زلال باید آن سویِ وَهم و"اما"
تا هست سدِّ"شاید"، طغیان نمی توان کرد

گر تفرقه شکسته، پل های پیر خسته
رود است و شوق دریا، پنهان نمی توان کرد

از عطر غنچه هامان در غایت زمستان
مست است خاک ایران کتمان نمی توان کرد

جانت اگر چه دادی ابری است چشم شادی
وین را به صد مدارا جبران نمی توان کرد

باید به هم بریزد رعدی سکون غم را
با اشک دانه دانه باران نمی توان کرد

آهنگ بس ترانه مانده است در جوانه
او را به هر بهانه گریان نمی توان کرد

شیدا است آرزویش فردا ست روبه رویش
با کینه سبزی اش را زندان تمی توان کرد