درباره مهدی پسر احمد و موی "زیادی" مسیح علی نژاد

از صفحه فیس بوک سعید قاسمی‌نژاد

1- مهدی کروبی گویا هنوز پیام خرداد 92 را دریافت نکرده است و با حرفهایش تلاش می کند این فضای "همه چی آرومه من چقدر خوشبختم" را به هم بریزد. جماعت، البته گیج و سرخوش و ملنگ در حالی که می شنگند، البته نه در خیابان و فضای عمومی که در پستوی خانه ها در دورهمی یا در سفر فرنگ یا در آن تک لحظه هایی که ملت مجازند به خیابان بریزند و رضایت سرمستانه شان از حاکمیت اسلام را به سمع و نظر بینندگان و شنوندگان جهانی برسانند، صدایی در دوردستها می شنوند، لحظه ای مکث می کنند که این صدای آشنای پس زمینه که حرفهایی مبهم اما قطعا ناخوشایند، بسان صدای گوش آزار خرمگس در میانه یک پیک نیک بهاری، زمزمه می کند چیست و از آن کیست.

این درنگ البته لحظه ای بیش نمی پاید چرا که گوشها به سرعت با واژه هایی مثل اعتدال، ظریف، غرور ملی، شیخ دیپلمات، استارت آپ، ایرباس، بریونی، جورجو آرمانی، سردار عارف پر می شود و جماعت دوباره می شنگند. آقا و سردارسازندگی و شیخ دیپلمات و مصدق زمان و سردار عارف و فیکسرهای جورواجور هم از برجهای قدرت و ثروتشان به این جماعت شاد و سرخوش نگاهی می اندازند و با رضایت می گویند خدا حفظتان کناد که ما هر آنچه داریم از برکت وجود شمایان است.

2- حسادت مثل خوره روح را می خورد. دیدن اینکه مسیح علی نژاد از روستایی در شمال برخاسته و این روزها با قدرتمندترین و مشهورترین زنان جهان نشست و برخاست می کند به مذاق بسیاری که احساس می کنند السابقونند و شایسته ترند و عمیق ترند و بیشتر هزینه داده اند و بهتر می فهمند سخت سخت می آید. این البته جدای از این است که حرفهایی که مسیح می زند به مذاقشان خوش می آید یا نه که بحث جدایی است. اما بسیاری از واکنشهای "خواص" به مسیح بی ربط به حرفی است که می زند، حسادت گداخته است که بیرون می زند.

این سخت سخت آمدن البته گاه با آدم چنان می کند که بدیهیات را هم منکر می شود. حسادت البته بعید است درمانی داشته باشد اما شاید بشود از حسادت ماده نیروزایی ساخت برای تلاش بیشتر، قطعا گزینه بهتری است تا سخنان پریشان گفتن.