پریشانم ز تکرارش و بس تلخم به انکارش
ولی این است و راهی نیست به جز گفتن ز رسوایی

تو را در خویش می دیدم، ز بویت شعر می چیدم
غریقی بودم آخر من در آن امواج دریایی

همیشه مشکلی بود ات، و ترفندی می افزو ات
مگر راهی نوین جویی، به نام پاک دانایی!

و من بیهوده می راندم - تو را وقثی که می خواندم-
به جایی سرخ در رویا، به جایی بس تماشایی

و نم نم فاصله آمد، که زشتی را بیفشانـَد
چنان اهریمنی ذهنش تهی از فکر زیبایی

بسی چون من کنون تنها، به یاد آن همه سودا
گریزانند رویا را به صحن عشق هرجایی!