نامه ۷۰ استاد دانشگاه به حسن روحانی برای رفع حصر

در این نامه آمده است: "با رعایت تعهد خود آزادی همه زندانیان سیاسی که غیرعادلانه محبوس شده‌اند را به ارمغان آورید. اگر رفع حصر از توان شما بیرون است، آنچنان که آقای کروبی در نامه سرگشاده خطاب به شما مطرح کرد، حداقل مقدمات محاکمه‌ی علنی و عادلانه‌ آنها را مطابق قانون اساسی جمهوری اسلامی فراهم کنید تا از خود مطابق قانون دفاع کنند."

۷۰ تن از اساتید و شخصیت‌های برجسته علمی بین‌المللی و برخی اساتید ایرانی در آمریکا و کانادا در نامه‌ای به رییس‌جمهور کشورمان درباره‌ی وضعیت رهبران محصور جنبش سبز هشدار داده و خواستار آزادی آنان شده‌اند.

میرحسین موسوی ـ زهرا رهنورد ـ مهدی کروبی

به گزارش کلمه، در این نامه با اشاره به سخنان روحانی در ایام انتخابات که خود را حقوق‌دان معرفی کرده بود، تصریح شده است که در هیچ نظام حقوقی دنیا از جمله فقه اسلامی که پایه‌ی نظام حقوقی جمهوری اسلامی ایران است مجازات شهروندان منتقد بدون حکم دادگاه صالحه هرگز وجاهت قانونی ندارد. تردیدی نیست که زندان خانگی از مصادیق بارز اقدام کیفری است.

در بخشی از این نامه با شرح مختصری از سوابق مدیریت و مسئولیت‌های میرحسین موسوی، مهدی کروبی و زهرا رهنورد، هشدار داده شده است که اگر اعتراض مسالمت‌آمیز شخصیت‌هایی با چنین سوابقی در جمهوری اسلامی تحمل نشود، به طریق اولی اعتراض مسالمت‌آمیز شهروندان عادی هم تحمل نمی‌شود.

متن کامل این نامه به همراه اسامی امضاکنندگان آن که در روزنامه گاردین نیز منتشر شده، به شرح زیر است:

ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران

جناب آقای دکتر حسن روحانی

ما امضاکنندگان این نامه‌ی سرگشاده، جمعی از اساتید دانشگاه‌های آمریکای شمالی درخواست انسانی خود را با جنابعالی به عنوان عالی ترین مقام منتخب جمهوری اسلامی ایران در میان می‌گذاریم.

ما توجه فوری جنابعالی را به وضعیت آقایان میرحسین موسوی و مهدی کروبی، و خانم زهرا رهنورد، سه منتقد جمهوری اسلامی که از بهمن ۱۳۸۹ در حصر خانگی به سر می‌برند خواستاریم. بیش از شش سال می‌گذرد که این سه تن گرفتار تنگنای مجازاتی ناروا هستند که بیماری‌های حادّ نیز بر آن مزید گشته است — آقای کرّوبی ۷۹ سال، آقای موسوی ۷۵ سال، و خانم رهنورد ۷۱ سال دارند. خواسته ما بیش از هر چیز خواسته‌ای انسانی و اخلاقی است.

جناب آقای رئیس جمهور!

به یاد داریم که شما در مبارزات انتخاباتی سال ۱۳۹۲، خود را حقوق‌دان معرّفی کردید، و اینک ما عرضه این درخواست به حضور شخصی حقوق‌دان را شایسته می‌دانیم. در هیچ نظام حقوقی دنیا از جمله فقه اسلامی که پایه‌ی نظام حقوقی جمهوری اسلامی ایران است مجازات شهروندان منتقد بدون حکم دادگاه صالحه هرگز وجاهت قانونی ندارد. تردیدی نیست که زندان خانگی از مصادیق بارز اقدام کیفری است.

میرحسین موسوی آخرین نخست وزیر جمهوری اسلامی ایران که از سال ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۸ نخست وزیر بوده، مهدی کروبی دو دوره ریاست مجلس شورای اسلامی یعنی پارلمان ایران را در سالهای ۱۳۶۸ تا ۱۳۷۱ و ۱۳۷۹ تا ۱۳۸۳ به عهده داشته، و خانم زهرا رهنورد از سال ۱۳۷۵ تا ۱۳۸۵ به مدت هشت سال رئیس دانشگاه الزهراء در تهران بوده است. آقایان کروبی و موسوی هر دو در انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸ نامزد شده بودند و همگام با بخش معتنابهی از مردم ایران به تدلیس در نحوه برگزاری و تقلب در اعلام نتایج اعتراض نمودند. اگر اعتراض مسالمت‌آمیز شخصیت‌هایی با چنین سوابقی در جمهوری اسلامی تحمل نشود، به طریق اولی اعتراض مسالمت‌آمیز شهروندان عادی هم تحمل نمی‌شود.

ما اطلاع داریم که رفع حصر این سه نفر فراتر از اختیارات قوّه مجریه در جمهوری اسلامی است، اما آنچه ما را به نوشتن این نامه خطاب به جنابعالی برانگیخته، اعتراض به سکوت و بی‌اعتنایی در قبال چنین امر نافی قانون و ناقض عدالت است. مادام که قدم‌های مؤثر در جهت حل این مشکل برداشته نشود، ولو در حدّ فراهم ساختن مقدّمات برگزاری محاکمه متهمان در دادگاه عمومی صالح، جامعه جهانی نمی‌تواند عزم دولت شما را در اجرای اصلاحات داخلی به منصه تأیید برساند.

آقای رئیس جمهور!

ما از جنابعالی مصرانه درخواست می‌کنیم اقدامات عاجل و موثر خود را برای رفع حصر آقایان میرحسین موسوی و مهدی کروبی و خانم زهرا رهنورد را آغاز کنید. ما همچنین از شما تقاضا می کنیم با رعایت تعهد خود آزادی همه زندانیان سیاسی که غیرعادلانه محبوس شده‌اند را به ارمغان آورید. اگر رفع حصر از توان شما بیرون است، آنچنان که آقای کروبی در نامه سرگشاده مهم مؤرّخ ۲۱ فروردین ۱۳۹۵ خطاب به شما مطرح کرد، حداقل مقدمات محاکمه‌ی علنی و عادلانه‌ آنها را مطابق قانون اساسی جمهوری اسلامی فراهم کنید تا از خود مطابق قانون دفاع کنند.

از توجه جنابعالی سپاسگزاریم.
با احترام

ادوارد آبراهامیان (دانشگاه شهر نیویورک)
اندرو آراتو (دانشگاه نیو اسکول، نیویورک)
ژانت آفاری (دانشگاه کالیفرنیا، سنتا باربارا)
ایان آنگوس (دانشگاه سیمون فراسر، کانادا)
خالد ابوالفضل (دانشگاه کالیفرنیا، لوس آنجلس)
کاوه احسانی (دانشگاه دی‌پال)
کارل ارنست (دانشگاه کارولینای شمالی، چپل هیل)
جان اسپوزیتو (دانشگاه جورج‌تون)
گیتانی چاکراورتی اسپیواک (دانشگاه کلمبیا)
استوارت اسچار (کالج بروکلین)
طلال اسد (دانشگاه شهر نیویورک، مرکز تحصیلات تکمیلی)
أسماء افسرالدین (دانشگاه ایندیانا)
عبداللهی احمد النعیم (دانشگاه امری)
استفان انگلمن (دانشگاه ایلی‌نویز، شیکاگو)
چالرز بترورث (دانشگاه مریلند)
گببا بدرون (دانشگاه دولتی پنسیلوانیا)
لاوری براند (دانشگاه کالیفرنیای جنوبی)
مهرزاد بروجردی (دانشگاه سیراکیوز)
میثاق پارسا (کالج دارتموث)
نیره توحیدی (دانشگاه دولتی کالیفرنیا، نورٍثریج)
مهدی تورج (دانشگاه کالج کینگ، کانادا)
محمد توکلی طرقی (دانشگاه تورنتو، کانادا)
پیتر جانسن (دانشگاه کلگری، کانادا)
نوم چامسکی (انستیتو صنعتی ماساچوست – ام آی تی)
اریکا چِنُوِث (دانشگاه دنور)
آنتونی تریدو چیس (اکسیدنتال کالج، لوس آنجلس)
یون حدّاد (دانشگاه جورج‌تون)
وائل حلاق (دانشگاه کلمبیا)
حیدر خان (دانشگاه دنور)
فرد دالمایر (دانشگاه نوتر دام)
فرهنگ رجائی (دانشگاه کارلتون، کانادا)
بابک رحیمی (دانشگاه کالیفرنیا، سن‌دیگو)
جان رنارد (دانشگاه سنت لوئیس)
سارا روی (دانشگاه هاروارد)
تامارا سُنّ (دانشگاه جورج‌تون)
مونا الغباشی (دانشگاه کلمبیا)
کاظم علمداری (دانشگاه دولتی کالیفرنیا، نورثریج)
محمد فاضل (دانشگاه تورنتو، کانادا)
ریچارد فالک (دانشگاه پرینستون)
خوزه کازانوا (دانشگاه جورج‌تون)
ایرا کاتزنلسن (دانشگاه کلمبیا)
محسن کدیور (دانشگاه دوک)
حسین کمالی (کالج بارنارد، دانشگاه کلمبیا)
ادوارد کورتیس (دانشگاه ایندیانا)
خوان کول (دانشگاه میشیگان)
مارک گاسیروسکی (دانشگاه تولین)
سمیر گاندشا (دانشگاه سایمون فریزر، کانادا)
مارک گلد (کالج هاورفورد)
بروس لارنس (دانشگاه دوک)
وینالی لال (دانشگاه کالیفرنیا، لوس آنجلس)
ویکی لانگور (کالج هالی کراس)
بنفشه مدنی‌نژاد (دانشگاه ساوث وسترن)
نرما کلیر مُروزی (دانشگاه ایلی‌نویز، شیکاگو)
تارک مسعود (مدرسه کندی هاروارد)
برینکلی مسیک (دانشگاه کلمبیا)
ابراهیم موسی (دانشگاه نوتردام)
مجتبی مهدوی (دانشگاه آلبرتا، کانادا)
علی اکبر مهدی (دانشگاه دولتی کالیفرنیا، نورث ریج)
تیموتی میچل (دانشگاه کلمبیا)
علی میرسپاسی (دانشگاه نیویورک)
آرش نراقی (کالج موراوین)
مهدی نوربخش (دانشگاه هریسبرگ)
مایکل والزر (انستیتو مطالعات پیشرفته، پرینستون)
صبرا وبر (دانشگاه دولتی اوهایو)
سیمون وود (دانشگاه نبراسکا لینکلن)
پیمان وهاب‌زاده (دانشگاه ویکتوریا، کانادا)
احمد هادوی (دانشگاه نورث وسترن)
نادر هاشمی (دانشگاه دنور)
والری هافمن (دانشگاه ایلی‌نویز، اوربانا-شامپین)
اندریاس هویسن (دانشگاه کلمبیا)