رباعیات کشدار و غیرکشدار، مهران رفیعی

رباعیات کشدار
نه پر دارم، نه پروایِ پریدن
نه کش دارم سزاوار کشیدن
ز کش بازی دلم پر درد و خونه
دگر خواهم که جامی سرکشیدن
+++
بگیرد حالِ من هر گفتِ کشدار
چه پیری گویدم، یا پورِ سردار
بریزم سیم و زر در پایِ مداح
چو گوید برترم از خویش و اغیار
+++
دگر گاهی از آن کشتی نگویم
نجات از کوسه و دریا نجویم
هوای بحریم بر باد رفته
بجز رفتن ره دیگر نپویم
+++
چو گوید جنتی هر حرف کشکی
مکن در جهلِ او اینک تو شکی
چو او کِش میدهد دورانِ زحمت
نریزد در پی ش یک قطره اشکی
+++
سراسر کِشت من زرد گشته
خمیده بیدِ من در هم شکسته
نچیدم میوه ای از شاخِ بی بر
نیامد حاصلی از بمب و هسته
+++
تمام رشته هایم گشته پنبه
سپاه و شهسواران چاق و فربه
چو گردد خشمِ ملت ضربتی سخت
چگونه سر کشم از زیر ضربه؟
+++
چرا هاله نمکدانِ دلم شد؟
به کُنجی جسته و بار غمم شد
مگر دستانِ من شوری ندارد؟
که سرکش تر ز هر بازیگری شد
+++
به جمع نخبگان بیگانه ام من
مگر خار و خسی بیهوده ام من؟
میانِ جیره خواران چون نگینم
که من شمع و همه پروانهِ من
+++
ببندم بند و سد در راهِ گفتار
کلامِ خود زنم بر صدرِ اخبار
نباشد مطلقی چون من درین خاک
به بومی بر کشم صد نقش سردار
+++
چرا بی مایگان نرم و ضعیف ند؟
چرا آزادگان سخت و حریف ند؟
به دورم حلقه ای از تورِ کشباف
که در شرمندگی با هم قرین ند

رباعیات غیر کشدار

چرا رویت بود چون چوبه ِ زرد؟
چرا قلبت شده چون آهن سرد؟
مگر رمال تو حاذق نباشد؟
که فالی گیرد و درمان شود درد
+++
دلِ مجروح ما دیگر کبابه
خدا داند که جورت بی حسابه
فغان از ظلم تو ای شیخِ شیاد
که در عهدت جفاکاری ثوابه
+++
چو گوید زیرکی از جنبشِ سبز
تمامِ هیکلت یکهو کُند لرز
نداری پاسخی از بهرِ رندان
بگویی فتنه بودی از برون مرز
+++
نسیمی کز پسِ آن آغُل آید
مرا بدتر ز بوی انتر آید
ز بس گیری پلیدان را در آغوش
ز بیت و پیکرت بوی بد آید
+++
تو آن شیخی که گیری چون شهان باج
نپوشی جوشن و پنهان کنی تاج
نداری طاقتِ بانگِ ندا را
که آزارت دهد در برجی از عاج