"امید" در بن‌بست، عارف دلسرد از مجلس دهم

تیک ـ بعد از انتخاب حقوق‌دان‌های شورای نگهبان در مجلس دهم، فراکسیون امید دچار یک بحران اساسی دیگر شده است. بخشی از اعضای این فراکسیون به رهبری محمد علی وکیلی به دنبال استیضاح ربیعی وزیر کار است. وکیلی در این مورد می‌گوید: «در هیأت رئیسه فراکسیون امید فقط پیرامون اصل ضرورت تغییر در کابینه دولت اتفاق‌نظر داریم، اما درباره اینکه اولویت این تغییر چه کسی باشد، بین اعضای هیأت رئیسه اختلاف وجود دارد. بنده شخصاً اولویت این ضرورت را آقای ربیعی می‌دانم، ولی ترجیح من این است که تغییر توسط خود دولت انجام شود. به همین دلیل هم اقدام به جمع‌آوری امضا و به گردش انداختن آن نکردم.»

به گزارش تیک، وکیلی در حالی این سخنان را مطرح می‌کند که محمدرضا عارف رییس فراکسیون امید بر این باور است که استیضاح ربیعی در دستور کار فراکسیون امید نیست.

از سوی دیگر کواکبیان با انتقاد از وکیلی به صورت صریح خطاب به نماینده مردم تهران و همکارش در مجلس می‌گوید: «آقای وکیلی مرتکب اشتباه شده‌اند و گویا به‌خاطر یک مسئله شخصی این استیضاح را مطرح کرده است.»

تمام این اختلاف‌ها نشان می‌دهد فراکسیون امید نتوانسته است به خوبی وظیفه حزبی و سیاسی را خود را عملیاتی کنند. اختلافاتی که این روزها در این فراکسیون شاهد آن هستیم نشان می‌دهد رهبران جریان اصلاحات در مجلس نتوانسته‌اند سمفونی امید را در فراکسیون امید کوک کنند.

امروز فراکسیون امید به دو مشکل اساسی روبرو است. به نظر می‌رسد عارف به دلیل شکست در انتخابات ریاست مجلس و از دست دادن ریاست فراکسیون‌ها نومید شده است. او تصور نمی‌کرد وقتی به مجلس راه پیدا می‌کند تبدیل به یک نماینده ساده شود. او دوست داشت به یکی از کرسی‌های مهم مجلس تکیه بزند اما این آرزوی او محقق نشد و به نظر می‌رسد عارف از اتفاقات اخیر دلسرد شده است. حتی این دلسرد باعث شده است او به انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۶ فکر کند.

از سوی دیگر عدم تجربه اعضای فراکسیون امید در مجلس باعث شده است تا رقیب به راحتی از بی تجربگی آنها در فضای پارلمان استفاده کند و با رایزنی‎‌ و لابی گری با طیف مستقل مجلس اهداف خود را به خوبی پیش می برد.

به نظر می‌رسد امیدی‌ها زودتر از آنچه تصور می‌کردند از اعضای فراکسیون امید ناامید شده‌اند. آنها اگر نتوانند این مسیر را تغییر بدهند قطعا طعم تلخ شکست را خواهند چشید. آنچه مشخص است امید دچار یک بحران اساسی شده است. بحرانی که هنوز نتوانسته‌اند آن را مدیریت کنند.