پنج سناریو که می‌تواند رؤیای کلینتون را کابوس کند

نتونی زورکر - بی‌بی‌سی

کمتر از پنج ماه دیگر احتمالا هیلاری کلینتون آسوده در کاخ سفید خوابیده. اما در دو ماه آینده، تا ۸ نوامبر که روز انتخابات است، قاعدتا شب‌ها از فکر و خیال اینکه اتفاقی بیافتد و به ریاست‌جمهوری نرسد، درست نمی‌خوابد.

بعضی نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد خانم کلینتون اندکی از دونالد ترامپ پیش است. در بعضی دیگر دو نامزد شانه‌به‌شانه‌اند. البته شکل انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا به نفع خانم کلینتون است، اما فاصله آقای ترامپ طوری است که هنوز می‌تواند برنده انتخابات شود.

برخی فشردگی رقابت را نشانه ضعف خانم کلینتون می‌دانند، برخی دیگر نشانه جذابیت نامتعارف آقای ترامپ. هر کدام باشد، واقعیت این است که جمهوری‌خواه‌ها همچنان با کمی باد موافق می‌توانند به کاخ سفید برگردند.

در این گزارش پنج سناریو طرح می‌کنیم که هریک می‌تواند به بی‌خوابی مزمن خانم کلینتون از فردای انتخابات بیانجامد.

رویدادهای پیش‌بینی نشده

بعضی چیزها دست سیاست‌مدار است: پیامی که به مردم می‌دهد، سازمان‌دهی هوادارانش، و البته کارزار تبلیغاتی‌اش. اما چیزهایی هم هست که دست سیاست‌مدار نیست، حوادثی که همه محاسبات را به هم می‌زند.

احتمالا بزرگ‌ترین نگرانی خانم کلینتون در دو ماه مانده به رأی‌گیری همین است که حادثه‌ای خارج از کنترل او و تیمش پیش بیاد.

یک نمونه بحران اقتصادی است. نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که موقعیت خانم کلینتون مستقیما به اطمینان آمریکایی‌ها به وضع اقتصادی ربط دارد. اگر اقتصاد سقوط کند، ممکن است همه امیدهای هیلاری کلینتون نیز به باد برود.

یک نمونه دیگر حمله تروریستی در خاک آمریکاست. البته بسیاری معتقدند واکنش آقای ترامپ به تیراندازی در اورلاندو (در ماه ژوئن) خوب نبود، اما نمی‌توان منکر شد که حمله‌ای که پارسال در پاریس رخ داد، در انتخابات داخلی حزب جمهوری‌خواه به نفع آقای ترامپ تمام شد. حادثه‌ای مشابه – با ابعاد بزرگ – در آمریکا می‌تواند نظر بسیاری آمریکایی‌ها را در مورد اینکه کدام نامزد برای فرماندهی کل قوا مناسب‌تر است عوض کند.

جز اینها بلایای طبیعی هم هست – و اینکه دولت چگونه بحران را مدیریت کند. مثلا توفان سندی (سال ۲۰۱۲) موقعیت باراک اوباما را بهتر کرد، اما توفان کاترینا (سال ۲۰۰۵) وجهه جورج بوش و جمهوری‌خواهان را کاملا خراب کرد. اگر در این دو ماه باقی‌مانده فاجعه‌ای از این دست رخ دهد، معلوم نیست افکارعمومی به کدام سو برود.

کابوس کلینتون: هرکس فیلم ترسناک دیده باشد می‌داند که ترسناک‌ترین هیولا آنی است که دیده نمی‌شود. در چرخه انتخاباتی آمریکا هم "شگفتی اکتبر" آن هیولای نادیده است که خواب هر سیاست‌مداری را آشفته می‌کند.

افشای 'مدرک جرم'

وقتی هیلاری کلینتون وزیر خارجه بود، ماجرای استفاده‌اش از ایمیل شخصی و گزارش‌هایی که در مورد کمک مالی خارجی‌ها به بنیاد کلینتون منتشر شد، صداقت و قابل‌اعتماد بودنش را تا حدی زیر سؤال برد.

آنچه تا کنون در مورد این دو ماجرا افشا شده، مایه شرمندگی خانم کلینتون بوده – به‌ویژه تحقیقات ادامه‌دار اف.بی‌.آی در مورد ایمیل‌هایش. اما بدیهی است که هیچ‌کدام ضربه کاری به اعتبار او به‌عنوان نامزد ریاست‌جمهوری وارد نکرده.

اما اگر اطلاعات دیگری افشا شود چه؟ 'مدرک جرمی' که حتی حامیانش هم نتوانند نادیده بگیرند؟ تا این لحظه این‌قدر می‌دانیم که اف.‌بی‌.آی حدود ۱۷۰۰۰ ایمیل روی سرور خانم کلینتون پیدا کرده، اسنادی که تیم خانم کلینتون به دولت ارایه نکرده بودند. وزارت خارجه همچنان دارد این ایمیل‌ها را بررسی می‌کند و احتمالا تا آخر ماه اکتبر منتشر می‌کند.

جز این، خطر ویکی‌لیکس هم هست. جولیان آسانژ چندی پیش اشاره کرده بود که اسنادی مرتبط با خانم کلینتون ممکن است پیش از انتخابات بیرون بیاد – از جمله مکاتبات حزب دموکرات که هک شده بود.

همه اینها فعلا در حد علامت سؤال است. و نامزدهای انتخابات از علامت سؤال بیزارند.

کابوس کلینتون: 'مدرک جرم' در داستان‌های جنایی زیاد پیدا می‌شود، اما در سطوح بالای سیاست کم است. مخالفان هیلاری کلینتون نزدیک سی سال است در تلاشند آن مدرک کلیدی که جرمی را قطعی می‌کند بیابند، اما به نتیجه نمی‌رسد. تنها کسی که می‌داند این بار هم بخت یار خانم کلینتون خواهد بود یا نه، خودش است.

ترامپی‌های خجالتی

پس از قطعی شدن نامزد دموکرات‌ها در ماه ژوئیه، خانم کلینتون آرام‌آرام در نظرسنجی‌ها از رقیب جمهوری‌خواه پیش افتاد – به‌ویژه در ایالت‌های حساس که فاصله‌اش بیشتر است.

اما این روزها به نظر می‌رسد دونالد ترامپ دارد فاصله را کم می‌کند. بسیاری نظرسنجی‌ها حکایت از نزدیکی رقابت دارند، و چندتایی حتی آقای ترامپ را پیش می‌دانند.

اگر ارقام تا روز انتخابات همین‌قدر نزدیک بماند، این احتمال وجود دارد که نظرسنجی‌ها رأی آقای ترامپ را کمتر از آنچه واقعا هست نشان داده باشند و او برنده شود. مثلا الگوهای نظرسنجی فعلی ممکن است مشارکت مردان سفیدپوست را دست‌کم گرفته باشند – که در رأی آقای ترامپ بسیار مهم است.

احتمال دیگر این است که برخی پاسخ‌دهندگان به نظرسنجی دل‌شان نخواهد یا روی‌شان نشود بگویند به ترامپ رأی می‌دهند. پدیده‌ای شبیه این سال ۱۹۹۲ در بریتانیا رخ داد. آن سال "محافظه‌کاران خجالتی" عامل پیروزی و انتخاب مجدد جان میجر شدند.

کابوس کلینتون: چهار سال پیش همه جمهوری‌خواه‌ها، از میت رامنی که نامزد ریاست‌جمهوری بود تا پایین، معتقد بودند نظرسنجی‌ها رأی‌شان را کم نشان می‌دهند. فردای انتخابات معلوم شد نظرسنجی‌ها عموما دقیق بوده و باراک اوباما راحت برنده شده. اما بعد از آن چند بار، در چند رخداد مهم، نظرسنجی‌ها کاملا اشتباه کرده‌اند: در کانادا، در بریتانیا و چندین رقابت مقدماتی انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا. بنابراین غیرقابل‌تصور نیست که این بار هم نظرسنجی‌ها اشتباه باشند.

هکرهای انتخابات

ماه پیش آقای ترامپ هشدار داد که ممکن است انتخابات را علیه او دستکاری کنند. ابراز نگرانی او البته از اتهام‌هایی مبهم در مورد احتمال تخلف در رأی‌گیری فراتر نرفت. در سوی دیگر، خانم کلینتون هم نگران روز انتخابات است، اما منبع نگرانی‌اش خرابکاری هکرهاست.

او هفته گذشته هک شدن ایمیل‌های حزب دموکرات را با ماجرای واترگیت مقایسه کرد. اما واقعیت این است که نظام انتخاباتی آمریکا ممکن است با خطری جدی‌تر از سرقت مکاتبات روبرو باشد.

مقام‌های اف.‌بی.آی می‌گویند شواهدی دارند که هکرها به بانک‌ داده‌های انتخاباتی ایالت‌های ایلینوی آریزونا نفوذ کرده‌اند. بر همین مبنا از دست‌اندرکاران انتخابات آمریکا خواسته شده پروتکل‌های امنیتی‌شان را بهتر کنند و حواس‌شان به حمله‌های سایبری احتمالی باشد.

البته بسیار بعید است کسی بتواند با حمله سایبری نتیجه انتخابات ریاست‌جمهوری را تغییر بدهد. اما همین‌قدر که نتیجه یکی دو حوزه رأی‌گیری زیر سؤال برود، ممکن است نتیجه کلی انتخابات هم زیر سؤال برود.

کابوس کلینتون: نظام انتخاباتی آمریکا چندتکه است، هر تکه دست گروهی مسئول ایالتی و محلی است. در چنین نظامی امنیت کامل تقریبا غیرممکن است. اگر خرابکاری واقعا بخواهد پیروزی قاطع کلینتون را به یک کشمکش حقوقی بدل کند، ممکن است نشود جلویش را گرفت. این یک مورد فراتر از کابوس کلینتون، می‌شود گفت کابوس ملی، است.

مناظره‌ها

هیلاری کلینتون و دونالد ترامپ تا روز رأی‌گیری سه بار مناظره می‌کنند. این مناظره‌ها موقعیتی است که نامزد دموکرات دانش و تجربه سیاسی‌اش را به رخ رقیب جمهوری‌خواه بکشد. اما همین فرصت ممکن است به ضد خود بدل شود و کار خانم کلینتون را خراب کند.

تردیدی نیست که این سه مناظره پربیننده خواهد بود – در حد ۷۰ میلیونی که سال ۲۰۰۸ پای مناظره جو بایدن و سارا پیلین (معاونان اوباما و مک‌کین) نشستند، یا حتی ۸۰ میلیونی که سال ۱۹۸۰ مناظره رونالد ریگان، جیمی کارتر و جان اندرسون، نامزد مستقل، را تماشا کردند.

آقای ترامپ مثل بقیه سیاست‌مداران حرف نمی‌زند. اما همان‌طور که رقابت داخلی حزب جمهوری‌خواه برای تعیین نامزد ریاست‌جمهوری نشان داد، حریف زیرکی است. در اغلب مناظره‌های درون‌حزبی که چند ماه پیش برگزار شد، معلوم بود به جزئیات وارد نیست. اما روی صحنه مثل یک شومن ماهر رقبا را به هم می‌ریخت.

آقای ترامپ چهره سیاسی نیست. بینندگان قاعدتا به اندازه هیلاری کلینتون که یک عمر در سیاست بوده از او انتظار ندارند. اگر بدرخشد، ممکن است رأی‌دهندگان بی‌اشتیاق را سر ذوق بیاورد که به خاطر او پای صندوق بروند.

کابوس کلینتون: جان ویور، استراتژیست کارزار انتخاباتی جان کیسیچ، می‌گفت مناظره‌های درون‌حزبی جمهوری‌خواهان مثل مسابقه اتومبیل‌رانی است که یکی از راننده‌هایش مست است. تجربه هیلاری کلینتون بیشتر شبیه قدم گذاشتن به رینگ بوکس خواهد بود، آن‌هم جلوی مایک تایسون در سال‌های آخر عمر ورزشی‌‌اش. ممکن است حس کند از حریف سر است، اما نمی‌داند او هر لحظه چه ممکن است بکند.