از فتنه ایرانی تا فتنه آمریکایی

میان آمریکای امروز و ایران هفت سال پیش، اگرچه تفاوت‌های ساختاری حقوقی، سیاسی و اجتماعی تعین کننده‌ای وجود دارد، اما اعتراضات خیابانی و خشم نارضیان از نتیجه‌ی انتخابات، تصویری آشنا برای بسیاری از ایرانیان است

خالد صالح - رادیو زمانه

جدا از این ادعای مشترک میان معترضان، که رئیس جمهور جدید (در ایران به خاطر تقلب و در امریکا به دلیل سیستم کالج الکترال) منتخب اکثریت مردم نیست،واکنش‌های سخنگویان جبهه ترامپ نیز یادآور روایت رسمی و دولتی مقامات ایران از جنبش سبز است.

آنچه هیچ وقت از سکه نمی‌افتد گویا تئوری توطئه است، به عبارت دیگر، اگر فکر می‌کنید آمریکا، حسین شریعتمداری ندارد. بد نیست کمی فاکس نیوز تماشا کنید.

پس از انتخابات سال ۸۸، یکی از عناصر کلیدی کلان روایت «فتنه»، بحث انقلاب زنگی، کودتای مخملی و توطئه‌ بنیاد سوروس بود. در آن دوران رسانه‌های اصولگرا مشخصاً جرج سوروس را عامل ناآرامی و حلقه‌ی خارجی اعتراضات معرفی می‌کردند. شریعتمداری، بارها در برنامه‌های تلویزیونی سید محمد خاتمی را متهم به دیدار با جرج سوروس در نیویورک کرد.

ارجاع اصولگرایان غالباً به مصاحبه سوروس با فرید زکریا در سی ان ان و این قول او بود که «نظام جمهوری اسلامی آسیب‌پذیر است و بیش از یک سال دیگر دوام نخواهد آورد.»

پس از یک انتخابات جنجالی، اکنون در آمریکا نیز نام جرج سوروس به تحلیل‌های برنامه‌های تلویزیونی کشیده است.

دیروز، یکشنبه ۱۳ نوامبر، در برنامه‌ «فاکس و دوستان»، پیت هگزس با «کمونیست، آنارشیست، و ضد-یهودی» برشمردن کسانی که علیه ترامپ به خیابان‌ها آمده‌اند، جورج سوروس را متهم به حمایت مالی از معترضین کرد.

پیش از اینکه این ادعا در فاکس نیوز از زبان پیت هگزس شنیده شود، اما این شبکه راشاتودی بود که در ۱۲ نوامبر بر روی نقش بنیاد سوروس در ناآرامی‌های پس از انتخابات آمریکا دست گذاشت.

راشا تودی با ارجاع به سندی در میان ایمیل‌های فاش شده جان پودستا، رئیس ستاد انتخاباتی کلینتون، مدعی حمایت مالی سوروس از سایت MoveOn.org شد؛ به نقل از راشوتودی، این سایت چهارشنبه بعدازظهر بیانه‌ای منتشر کرده مبتنی بر تشویق شهروندان به تجمع آرام مقابل کاخ سفید و دیگر شهرها در اعتراض به زن ستیزی بودن، نژادپرستی، اسلام هراسی و بیگانه‌هراسی.

بنیاد سوروس که پیشتر متهم به توطئه و طرح ریزی انقلاب گل سرخ (۲۰۰۳) در گرجستان، انقلاب نارنجی (۲۰۰۴) در اوکراین و… بود، بدین‌ترتیب اکنون «برافروختن آتش جنگ داخلی در آمریکا را نیز در فهرست اتهاماتش می‌بیند. واکنش حسین شریعتمداری به این اتهام اخیر تماشایی است.

البته میان روایت کیهان و جمهوری‌خواهان آمریکایی از بنیاد سوروس یک تفاوت عمده وجود دارد: اگر برای شریعتمداری جرج سوروس یهودی همکار سیا، و عامل صهیونیسم برای توطئه و براندازی نظام جمهوری اسلامی ایران است، در روایت جمهوری‌خواهان، سورس نقش یک چپ‌گرای افراطی ضدآمریکا را به عهده دارد.

برای مثال فیل کنت، مشاور رسانه‌ای طرفدار جمهوری‌خواهان خیلی پیشتر از اتفاقات اخیر می‌گوید: «جرج سوروس دکتر شیطان (Dr. Evil) تمام بنیادهای چپگراست. او واقعاً از آمریکا متنفر است؛ و حتی حاضر است مرز را برای گروههای بنیادگرای اسلامی باز کند.»

بله، گویا طراح فتنه آمریکایی خودش ضد-آمریکایی بوده است.
به دنیای ما خوش آمدی، آمریکا

ماجرا این است که جرج سوروس می‌خواهد در آمریکا کودتای مخملی کند. این ادعای برخی از جمهوری‌خواهان طرفدار ترامپ است. حقیقتاً وقایع و اخبار آمریکا این روزها به گونه‌ای است که آدم دوست دارد همصدا با مروان بشاره، تحلیلگر سیاسی الجزیزه بگوید: «به دنیای ما خوش آمدی، آمریکا».

مراون بشاره ۱۰ نوامبر در تلویزیون الجزیره گفت: «یک دقیقه به من مهلت دهید، می‌خواهم مستقیماً با آمریکا صحبت کنم. تو در وهله‌ای شوم نشان دادی که چقدر معمولی شده‌ای. بیچاره تو که دقیقاً همان چیزی را داری احساس می‌کنی که بقیه‌ی ما احساس می‌کنیم، یعنی شکنندگی و ناامنی را. به جای روحیه‌ی معروف «ما می‌توانیم»‌ات (can-do)، به سوی کسی چرخیدی که کاریکاتوری جنگجو و جنگ‌طالب از یک رهبر جهان سومی است. آمریکا! برای مدت خیلی طولانی ماموریت داشتی که مردم خاورمیانه را راست و ریست کنی، مأموریتی که البته خودت به خویش داده بودی. اما گویا این تو هستی که تغییر کرده‌ای. حالا می‌خواهی شکنجه را برگردانی، آزادی‌ها را کاهش دهی، حقوق را محدود کنی و…»

بشاره اضافه کرد : «اگر شما آمریکایی به این شیوه بین خودتان حرف می‌زنید، شاید این همان شیوه‌ای است که با ما خاورمیانه‌هایی در تمام این مدت حرف می‌زده‌اید.»

حرف نهایی مروان بشاره این بود که «ترامپ به جای آمریکایی کردن خاور میانه، با اقداماتی همچون تلاش برای ساختن دیوار ، به نظر می‌خواهد آمریکا را به سمت اسرائیلی شدن ببرد.» شاید این ادعا کمی زیاده‌روی باشد، اما دستکم بشاره در این مورد حق دارد که اکنون آمریکایی‌ها می‌توانند از فوت و فن های ما خاورمیانه‌ای ها در مواجهه با رهبران اقتدارگرا بهره بگیرند.

درست است که ما در برابر اقتدارگرایان و سخنگویانشان خیلی موفق نبوده‌ایم، اما هرچه باشد،در این مورد تجربه‌ی زیادی داریم.