نامه گلرخ ابراهیمی ایرایی از زندان: نگرانی‌ام در واژه نمی‌گنجد و نمی‌دانم از کجا داد بستانم

خبرگزاری هرانا – گلرخ ابراهیمی ایرایی از بند نسوان (زنان) زندان اوین در نامه‌ای ضمن شرح آخرین ملاقات و وضعیت وخیم جسمی همسرش آرش صادقی، از نگرانی‌اش با عنوان «ایزوله کامل خبری» یاد کرده اعلام داشته» در صورت بروز حادثه‌ای جبران ناپذیر مسئولیت آن به عهده دادستانی، قوه قضاییه و ارگان بازداشت کننده (سپاه) خواهد بود». متن کامل این نامه درپی می‌آید.

به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، آرش صادقی که خود مشغول تحمل حکم ۱۹ حبس در بند هشت زندان اوین است، از روز سوم آبان در اعتراض به بازداشت همسرش گلرخ ایریایی در پنجاهمین روز از اعتصاب غذا با وضعیت جسمی وخیم به سر می‌برد. در هفته‌های گذشته مکررا به بهداری زندان منتقل شده، چندین بار بی‌هوش و مکرراً زیر دستگاه اکسیژن قرار گرفته است. وزن وی از ابتدای اعتصاب ۱۸ کیلو کاهش داشته و فشار خونش ۸ روی ۶ گزارش شده است. وی که به سختی تکلم و حرکت می‌کند، به دلیل «بالا آوردن لخته خون»، تپش قلب شدید و تنگی نفس تا کنون دو مرتبه به بیمارستان منتقل شده اما به دلیل خودداری از درمان به زندان بازگردانده شده است. همچنین اخیرا پوست بدن وی درحال «پوسته پوسته» شدن است که نشانه‌ای از فقر شدید ذخایر غذایی بدن این زندانی است. علاوه بر این، آقای صادقی دچار مشکلات معدوی و کلیوی نیز شده است.

گلرخ ابراهیمی ایرایی، همسر آقای صادقی در بند نسوان زندان اوین نامه‌ای در این رابطه نگاشته است که به نقل از هرانا در ادامه می‌آید:

با وجود گذشت حدود پنجاه روز از اعتصاب غذای همسرم (آرش صادقی) و با توجه به وضعیت بحرانی سلامت ایشان و با وجود واکنش دادستانی و اعلام پذیرش تخلف صورت گرفته در پرونده، اما همچنان اقدامی در خصوص همسرم انجام نشده است.

روز یکشنبه ۱۴ آذر در حضور مامور در حالی همسرم را ملاقات کردم که به شدت دچار افت فشار شده بوده و با کاهش وزنی در خور توجه (حدود ۱۸ کیلو در ۴۰ روز) دچار ضعف جسمانی بوده و به سختی و با همراهی سربازی که در کنارش بود راه می‌رفت. بدنش از شدت ضعف دچار لرزش بوده و ارتعاش صدایش به حدی بود که مانع از حرف زدنش می‌شد. با وجود چنین شرایط وخیمی از هفته گذشته تا کنون از وی بی‌خبر می‌باشم.

زندانیان با هر شرایطی حتی در بازداشتگاه نیز پس از مدتی مجاز به تماس (دستکم) هفتگی با اعضای خانواده‌شان می‌باشند که من و آرش را در چنین شرایطی از این حق محروم کرده‌اند. از طرفی بند نسوان نیز دچار محدودیت تماس تلفنی می‌باشد. به گونه‌ای که زنان زندانی در این بند تنها مجاز می‌باشند هفته‌ای یکبار در مدت محدود چند دقیقه‌ای در حضور مامور حفاظت زندان با خانواده‌شان تماس داشته باشند. در هفته جاری من از این حق تماس نیز محروم بودم و در شرایط آزاردهنده کنونی، در ایزوله کامل خبری از همسرم قرار گرفته‌ام.

نمی‌دانم از کدام مرجع یا نهادی داد بستانم. این اعمال فشار بیشتر از جانب مسئولین که به صورتی کاملا غیر انسانی بر من روا داشته شده، مغایر با اصول و آیین پذیرفته شده می‌باشد و جز فشار بیشتر روانی بر من و آرش، انگیزه دیگری را در بر ندارد. این مساله را یادآوری می‌کنم که اصول و قوانین جاری نه تنها کارایی ندارد، بلکه عدم رعایتشان به هیچ نحوی قابل پیگیری نمی‌باشد.

نگرانی‌ام در واژه نمی‌گنجد و ناتوان از بیان این حجم اندوه هستم. در صورت بروز حادثه‌ای جبران ناپذیر نیز مسئولیت آن به عهده دادستانی، قوه قضاییه و ارگان بازداشت کننده (سپاه) خواهند بود.

گلرخ ابراهیمی ایرایی (همسر آرش صادقی)
بند نسوان زندان اوین