از مصدومیت تا قهرمانی‌های پیاپی با رکابزن شماره یک ایران

رکابزن شماره یک ایران معتقد است، با وجود 21 سال رکاب زدن در جاده های مختلف و کسب مقام های قهرمانی متوالی هنوز به حقش در دوچرخه سواری نرسیده است.

شاید خیلی از ورزشکاران با نزدیک شدن به دوران بازنشستگی و مواجه شدن با مصدومیتی سخت دیگر عطای ورزش حرفه ای را به لقایش ببخشند اما قادر میزبانی رکابزن 38 ساله ای که این روز ها تمام جاده ها در برابرش سر تسلیم فرود می آورند پس از پشت سر گذاشتن مصدومیت جدی که نزدیک به یک سال پای او را از رکاب دوچرخه جدا کرده بود با انگیزه دو چندان به جاده ها بازگشت و در همان ابتدای کار سکوهای نخست تور آذربایجان ،سینگ کاراک ومسابقات قهرمانی کشور و برنئو مالزی را فتح کرد؛ رکابزنی که که با وجود 21 سال رکاب زدن در جاده ها معتقد است هنوز به حقش در دوچرخه سواری نرسیده است.

در ادامه صحبت های قادر میزبانی را با خبرنگار ایسنا می خوانید:

خیلی راحت المپیک را از دست دادم

اواخر سال 90 به این دلیل که سال المپیک را پیش رو داشتیم بدنسازی سنگینی انجام دادم که باعث آسیب دیدگی ام از ناحیه دیسک کمر شد. با پزشکان طراز اول داخلی و خارجی زیادی از کشورهای چین، ترکیه و آلمان مشورت کردم و همه اعلام کردند اگر می خواهم باز هم به ورزش حرفه ای برگردم باید جراحی کنم و با گذاشتن ایمپلنت مشکلم حل می شود که آن هم نتیجه اش پنجاه، پنجاه بود. البته در صورت ادامه ندادن ورزش حرفه ای نیازی به عمل جراحی نبود.

بنابراین من هم که می خواستم به دنیای ورزش حرفه ای و قهرمانی برگردم جراحی کردم و در حال حاضر نیز تقریبا بهبودی کامل را بدست آورده ام اما هنوز درصدی مشکل دارم.

با این حال المپیک 2012 لندن را خیلی راحت از دست دادم و با مصدومیتم تیم ملی نیز آسیب دید چرا که من لیدر تیم بودم بنابراین پس از المپیک از نظر روحی و روانی شرایط سختی داشتم که در آن بحران، خانواده ام خیلی کمک کرد.

البته در آن یک سالی که زیر فشار بودم و سلامتی ام را از دست دادم بیشتر قدر آن را می دانم همچنین نگرش و تصورم نیز نسبت به ورزش تغییر یافت .

با انگیزه خاصی فصل جدید دوچرخه سواری را آغاز کردم

پس از بهبود یافتن مصدومیتم با انگیزه خاصی فصل جدید دوچرخه سواری را شروع کردم که همین انگیزه باعث شد نوع تمریناتم تغییر کرده و مدت زمان آن بیشتر شود. همچنین شرکت در مسابقات پشت سرهم نیز دست به دست هم داد تا بتوانم الان موفق باشم.

همچنین مهم ترین و اساسی ترین عامل برای حفظ کردن روند صعودی ام داشتن آرامش روحی و روانی است در کنار آن اعتماد به نفس و ایمان داشتن به راهی که انتخاب کرده ام تاثیر گذار خواهد بود که همسرم آرامش روحی و روانی را برایم فراهم کرده و با وجود داشتن دو فرزند تمام مسئولیت خانه را بر عهده گرفته بنابراین تمام فکر من بر روی ورزش متمرکز شده است. با این حال در سال 2014 نیز در دوچرخه سواری هستم اما برای سال 2015 شاید دیگر رکاب نزنم.

دوچرخه سواری ام را در موقعیت بدی شروع کردم

بزرگترین حسرتی که تا آخر عمر همراه من خواهد بود این است که شروع دوچرخه سواری ام در موقعیت بدی بود. ای کاش الان 16 ساله بودم و با موقعیت حال حاضر ایران دوچرخه سواری را شروع می کردم که در این صورت 100 در صد می توانستم به اوج دوچرخه سواری دنیا برسم و در مسابقات برتر دنیا عرض اندام کنم.

چرا که سال 69-70 که من دوچرخه سواری را شروع کردم وضعیت ورزش کشور وخیم بود و دوچرخه سواری ایران در حد صفر قرار داشت. 10 سال زحمت کشیدیم تا تلنگری به دوچرخه سواری ایران زده شد اما الان جو این طور نیست و در حالی که من بعد از 14 سال رکاب زدن در تور حرفه ای شرکت میکنم نفراتی در تیم داریم مثل امیر کلاهدوز که با 19 سال سن در تور حرفه ای شرکت می کند.

همچنین من تنها با حضور در تیم های مطرح و درجه یک اروپایی می توانستم در توردوفرانس شرکت کنم که البته در آن روزها چندین پیشنهاد برای لژیونر شدن داشتم اما چون به عنوان اولین دوچرخه سوار ایرانی بودم که می خواستم لژیونر شوم شرایط ویزا و اسکان مانع از انجام آن شد. در حال حاضر نیز سنم تقریبا از میانگین دوچرخه سواری دنیا رد شده و در آستانه بازنشستگی قرار دارم .

من با داشتن استعداد و علاقه می توانستم جزو برترین های دنیا باشم اما متاسفانه زمان و سن را از دست دادم و این بزرگترین حسرت من است.

با توجه به استعداد و توانایی که در دوچرخه سواری داشتم شاید به یک سوم آنچه که میخواستم رسیدم. در واقع در طول 21 سال زندگی ورزشی ام به حق خودم نرسیده ام.

ثابت میکنم بدون دوپینگ می توانم به اهدافم برسم

آرمسترانگ دوچرخه سوار آمریکایی با وجود داشتن سرطان قله های دوچرخه سواری را فتح کرد اما متاسفانه این کار را از راه دوپینگ انجام داد، من نیز می خواهم ثابت کنم که با وجود داشتن آسیب دیدگی و از راه درست میتوانم به آن اهدافی که بهشان دست نیافتم برسم. الان ترجیح می دهم راجع به آنها صحبت نکنم شاید گفتنشان خوب نباشد و تا آخر فصل باید ببینم می توانم به آنها برسم یا نه.

همچنین با توجه به این که 38 سال سن دارم المپیک برزیل برایم یک مقدار دور از دسترس است و نمی توانم راجع به آن چیزی بگویم.

فدراسیون باید از لحاظ مالی پر باشد

ایران با توجه به شرایط اقلیمی خود پتانسیل خوبی در دوچرخه سواری دارد اما در کنار آن نیز فدراسیون با انجام برنامه ریزی و ایجاد باشگاه ها به تعداد کافی و هزینه کردن برای استعداد ها می تواند در کشف استعداد ها و رشد آنها موثر باشد. در واقع همه چیز در زیر سایه فدراسیون قرار می گیرد.

البته در ورزش همیشه روند صعودی یا نزولی ادامه نداشته و پستی بلندی هایی دارد اما دوچرخه سواری از لحاظ هزینه ها ، زمان ، خطرات و شرکت در مسابقات، رشته ورزشی سنگین و هزینه بری است و همان طور که برطرف کننده تمام مشکلات بحث های مالی است، فدراسیون دوچرخه سواری باید همیشه از لحاظ مالی پر باشد تا بتواند به روند رو به رشد خود ادامه دهد.

در حق دوچرخه سواری اجحاف شده است

پتروشیمی تبریز از لحاظ مالی و امکانات بهترین تیم دوچرخه سواری ایران است اما در کل دوچرخه سواری در ایران مظلوم واقع شده زیرا اگرنتایج و افتخاراتی که تیم پتروشیمی کسب کرده یک تیم فوتبال بدست می آورد جنجال خبری به پا می شد اما در دوچرخه سواری از این خبرها نیست و کل هزینه یک سال تیم از قرارداد بازیکن دسته دو فوتبال کمتر است بنابراین خیلی خیلی در حق دوچرخه سواری اجحاف شده با این وجود من خودم دوچرخه سواری را از لحاظ بحث فنی و افتخار آفرینی دوست دارم و وارد بحث مالی آن نمی شوم. البته دوچرخه سوار ایران تنها من نیستم و سایر رکابزنان نیز بالاخره باید زندگی خود را بچرخانند.

پشتوانه سازی کم رنگ شده است

پشتوانه سازی در دوچرخه سواری در سطح عالی قرار ندارد که الان بگویم 10 دوچرخه سوار با استعداد و خوب داریم که می توانند پشتوانه من و سایر قهرمانان ایران باشند. این موضوع بر می گردد به این که دوچرخه سواری از همه لحاظ رشته ورزشی سنگینی محسوب می شود و خود دوچرخه سوار باید در طول سال هزینه های زیادی را صرف کند. در کنار آن نیز اجرای مسابقات مختلف توسط فدراسیون و هیات ها نیاز به هزینه و هماهنگی های زیادی دارد بنابراین با وضعیت اقتصادی ایران برگزاری مسابقات مختلف یک مقدار سخت شده در نتیجه پشتوانه سازی نیز کم رنگ شده است.

فرزندانم را به دوچرخه سوار شدن تشویق می کنم

دوست دارم فرزندانم را برای حضور در دوچرخه سواری تشویق کنم اما از آن جا که دوچرخه سواری رشته سنگینی است ، اگر علاقه نباشد امکان ندارد ورزشکاری بتواند آن را ادامه دهد مگر این که دیوانه این رشته ورزشی باشد تا بتواند به اوج قله برسد در غیر این صورت تنها با تشویق خانواده ها رسیدن به موفقیت امکان پذیر نیست.