آخرين يادداشت حسين معدنی

آخرين يادداشت مرحوم حسين معدنی از سوی کميته ملی المپيک منتشر شد. در اين يادداشت سرمربی پيشين تيم ملی واليبال ايران قول داده که واليبال در بازی‌های آسيايی اينچئون با کسب مدال طلا، تلخی بازی‌های گوانجو را به دست فراموشی بسپارد.

به گزارش خبرگزاری مهر، کميته ملی المپيک امروز يکشنبه در سايت خود و در بخش يادداشت‌ها آورده است: چاپ سری جديد فصلنامه المپيک را از دو هفته قبل آغاز کرده بوديم تا بتوانيم همچون گذشته گوشه‌ای از زحمات روسا، مربيان و قهرمانان تيم‌های ملی اعزامی به بازی‌های آسيای اينچئون را به تصوير بکشيم. به همين منظور برای واليبال هيچ نامی برای ما آشناتر و دوست داشتنی‌تر از حسين معدنی نبود. سرمربی پيشين تيم ملی واليبال و مربی فعلی آن که انصافا چه آن زمانی که به عنوان پاسور در خدمت تيم ملی واليبال بود و چه در زمان مربيگری صادقانه با تمام وجود برای سربلندی ايران در عرصه بين‌المللی درخشيد.

به همين دليل به رغم دست و پنجه نرم کردن با بيماری از وی خواهش کرديم تا در خصوص حضور واليبال ايران در بازی‌های آسيايی اينچئون يادداشتی برای ما بنوسيد و وی با کمال خوشرويی آن را پذيرفت و آن ياد داشت در حال حاضر به عنوان آخرين يادگار اين عزيز در ماهنامه المپيک چاپ شده و بنا به در خواستهای مکرر عزيزان و اصحاب رسانه آخرين ياددشت وی را بر روی خروجی سايت کميته قرار داديم تا يادی از اين مربی اخلاق‌مدار و فنی کشورمان کرده باشيم. روحش شاد نامش گرامی باد.

مرحوم حسين معدنی: با طلای اينچئون، تلخی گوانگجو را فراموش می‌کنيم

چهار سال قبل زمانی که من خودم سکان هدايت تيم ملی واليبال را برعهده داشتم با آمادگی بسيار خوبی پا به رقابت های آسيايی گوانگجو گذاشتيم. جايی که توانستيم با تمام شايستگی‌ها به مقام دوم برسيم. ما ۷ برد سه بر هيچ داشتيم و تنها در بازی فينال برابر ژاپن ۳ بر يک بازنده لقب گرفتيم که برای مان شکست تلخی بود چراکه همه قهرمانی را از خود می‌دانستيم و به نوعی غافلگير شديم و بازی از دست‌مان در رفت. نکته جالب آن دوره هم اين بود که همه کاروان تيم ما را تحسين می‌کردند آنهم بخاطر نظم و انضباطی بود که داشتيم. با اينکه دوم شديم اما خاطره تخی بود چون قهرمانی برازنده ايران بود.

خيلی‌ها اعتقاد دارند که شکوفايی واليبال ايران از همين سال ۲۰۱۰ و بازی‌های گوانگجو استارت خورد اما نظر شخصی من اين است که ايران از کمی قبل‌تر يعنی از ۲۰۰۸ که در کاپ آسيا قهرمان شديم و پس از آن در ۲۰۰۹ راهی قهرمانی جهان شديم اين اتفاق خوشايند در واليبال ما رخ داد و پس از آن با ورود ولاسکو اين خودباوری به تيم تزريق شد که ايران هم می‌تواند نه تنها در آسيا آقايی کند بلکه در جهان هم بدرخشد.

حضور ولاسکو تاثير خوبی بر واليبال ايران گذاشت چراکه در دنيا شناخته شده بود و توانست اين باور را هم به بازيکنان تلقين کند که آنها هم می‌توانند شناخته شوند و در سطح اول دنيا رقابت کنند. البته بازيکنان خوبی هم داريم که به تفکرات ولاسکو عمل کردند و با برنامه ريزی خوبی که از طرف فدراسيون صورت گرفت الان واليبال ايران به جايی رسيده که آسيا برای آن کوچک است. واليبال از دوره گذشته بازی‌های آسيايی تا اين دوره از رقابت‌ها رشد غيرقابل باوری داشته است به گونه‌ای که حريفان آسيايی الان از رويارويی با ايران وحشت دارند. همان‌هايی که روزی برای ما شاخ و شانه می‌کشيدند. نکته‌ای که در رابطه با واليبال آسيا و رقيبان آسيايی بايد به آن اشاره کرد اين است که واليبال ايران در طی اين سال‌ها به سمت واليبال نوين رفته است اما ديگر حريفان آسيايی همان واليبال قديم را بازی می‌کنند که البته گاها هم جواب می‌گيرند و در همين ليگ جهان هم توانسته‌اند به پيروزی برسند.

به هر حال با اين شرايط مدال طلا بايد برای ايران باشد اگرچه ما راه سختی داريم و بايد از قهرمانی جهان که در لهستان برگزار می‌شود راهی کره‎جنوبی شويم و شايد خستگی ناشی از اين رقابت‌ها روی بازيکنان تاثير بگذارد اما اگر در حد نام خودمان بازی کنيم مدال طلا برای ايران خواهد بود. به نظر من سخت‎‌ترين حريف ايران هم ژاپن و کره جنوبی خواهند بود. به هر حال کره ميزبان است و مربی مثل پارک کی وون دارد که سال‌ها در ايران بوده و به واليبال ما آشنايی دارد. از آنطرف هم ژاپن بسيار تلاش کرده و در رقابت‌های قهرمانی جهان هم حضور ندارد برای همين زمان کافی دارد تا برای بازی‌های آسيايی آماده شود برای همين هم نبايد اين رقيبان را دست کم گرفت و با تمام توان روبروی آنها ظاهر خواهيم شد تا انشاالله برای اولين بار مدال طلا را بدست آوريم و تلخی دوره گذشته را فراموش کنيم.