جمشید اسدی

رسید روزی که میلیون های ایرانی در انتظارش بودند. مردم به ستوه آمده از تنگدستی و ستم دل آن پیدا کردند که بپاخیزیند و درد خود را فریاد زنند. جنبش روز پنجشنبه ۷ دی‌ ماه در مشهد به راه افتاد و بسیار تند به سراسر ایران گسترش یافت

سرانجام این بپاخیزی را نمی توانم دانست. چه کسی می تواند سرانجام یک جنبش مردمی را بداند؟ هر چه هست، این جنبش تندپیچی بی بازگشت است در نظام جمهوری اسلامی. از شعارهای چند روزه مردم می توان پنج ویژگی بی سابقه جنبش کنونی را دریافت.

۱. گسترش بی چیزی و فقر. گزافه نیست اگر روزگار سخت اقتصادی مردم را مهم ترین انگیزه بپاخیزی هایی بدانیم. از سویی مردم درآمدی درخوری ندارند. بیکارند و یا اگر کاری هم دارند دستمزدشان را با دیرکرد دریافت می کنند. مستمری‌ بازنشستگان هم زندگی شان را بر نمی آورد.

از سوی دیگر هزینه‌ها رو به افزایش است. اگر هم دستمزدی افزایش یابد، همتراز رشد تند هزینه‌ها نیست. از همین روست که قدرت خرید مردم همواره رو به فروپاشی است. پس جای شگفتی نیست که مردم ناخرسند باشند. به ویژه آن که گشایش اقتصادی که حسن روحانی وعده داده بود دست آوردی برای مردم نداشت و لایحه بودجه ۱۳۹۷ پیشنهادی وی نیز آیینه افزایش بیشتر هزینه‌ها در روزهای پیش رو شد.