سایت نقطه ـ هنوز هم در این حال و هوا هستیم. از هر ده مقاله و هر ده مصاحبه که در خارج کشور شاهدیم بیش از نیمی از آنها متوجه نیروها، افراد اپوزیسیون و اختلاف دیدگاه‌ها در خارج از کشور است. گاهی، با تمام احترامی که برای صداقت و وطن دوستی هموطنان مخالف رژیم باید قائل بود، اما آنچنان به «معرکه گیر»های طرفدار رژیم زمان اختصاص داده می‌شود که باورش سخت است. آنقدر بی ارزش‌اند که حتی نام‌شان را اینجا نباید آورد. کارشان شکلک و اداهای بچگانه است. زیرا در اصل بازنده‌اند و می‌دانند که مدام دارند می‌بازند.
بزودی چهار دهه از عمر جمهوری اسلامی ایران می‌گذرد. از زمان بروز اصلاح طلبان در ایران، و به نمایندگی سید محمد خاتمی از سوی آنها، رژیم و طرفداران نظام نمایشی خوب را به اجرا گذاشتند و بسیاری از نیروهای مخالف رژیم را در جلوی این نمایش نگاه داشتند. این نیروهای مخالف بجای اینکه توجه خود را به دیگر میدان‌های مبارزه بدهند بدلیل «جذابیت» این نمایش، سال‌ها را بیننده‌ی این نمایش ماندند تا انتهای آنرا ببینند. اکثر مردم ایران نیز همینگونه رفتار کردند. آنها نیز بر این باور بودند که انتهای نمایش نزدیک است و خوش است. امروز جدا می‌توان گفت که اصلاح طلبانِ «شکست خورده» خوب توانستند دژ مستحکمی جلوی مخالفان رژیم و نظام شوند. دست‌های خود را باز کردند، سینه‌های خود گشودند و مردم را دعوت به آرامش و صبر تا رسیدن به نتایج بهتر کردند.
این بهترین راه برای اتلاف انرژی جمع شده در مردم و مبارزان سیاسی بود؛ «امید سازی»، «نگران سازی»، جبهه‌های نمایشی درست کردن و ترمیم روابط خارجی بویژه با آمریکا و غرب برای ساکت کردن صداهایی که می‌توانستند در بدست گرفتن قدرت موفق باشند. این نمایش تا به امروز از سال ۱۳۷۶ ادامه دارد و هنوز تئوریسین‌ها و وعده ساز‌های مدافع نظام به کار خود مشغولند.
در خارج کشور نیز شرایط نه بطور کامل اما در سطح وسیعی تابع این نمایش رژیم شد. نفوذ نیروهای «اسلامیت «و «مکتبی» و «انقلابی» رژیم به میان اپوزیسیون خارج کشور بسیار با برنامه‌ی دقیق و هوشیارانه‌ای روی داد. از سطح دانشگاه‌ها گرفته، کف خیابان‌ها و تا نشاندن طرفداران رژیم در سِمت‌های مدیریت رسانه‌های فارسی زبان خارج کشور روی داد و امروز می‌فهمیم که نفوذی‌های جمهوری اسلامی سر کار بوده‌اند و هستند. افرادی بسیار کم توشه و زشت گو را به استمرار و تکرار به برنامه‌های این رسانه‌ها دعوت کردند و نوعی ناامیدی را در مخاطب آفریدند. منافع مادی، تهدید و استفاده از کج اندیشی‌های قشری اپوزیسیون خارج کشور از ابزار‌های تیز رژیم برای ایجاد شکاف در خارج کشور بودند.
اپوزیسیون خارج کشور نیز به نوعی نتوانست نه به تکرنگی و نه یکرنگی برسد. برای خود خط‌های قرمز بسیاری کشید. خط های قرمزی که اگر در درون ایران می‌بودیم نه تنها خوب که لازم هم می‌بود و رنگارنگی فضای سیاسی و پلورالیسم و تنوع احزاب را چهارچوب می‌شد. اما در خارج از کشور اینگونه گوناگونی و رقابت لازم نبود.
«افشاگری» که قوی ترین سلاح اپوزیسیون علیه نظام خونریز و بیرحم جمهوری اسلامی بود، مدلی برای تضعیف و علیه یکدیگر در خارج از کشور نیز شد. غافل از اینکه بسیاری از جدل‌ها و جدال‌ها بین «کنشگران سیاسی» ایران جا و زمانش پس از فروپاشی رژیم در داخل ایران است. اپوزیسیون خارج از کشور بسیار اوقات فراموش کرد که «قدرت» او باید برای زمین زدن جمهوری اسلامی باشد و نه برای «رقابت»های سیاسی که فردا در ایران بدان خواهد گروید. زیرا قدرت جمهوری اسلامی با قدرت اپوزیسیون قابل مقایسه نبود. تنها نیرویی که می‌توانست در برابر جمهوری اسلامی بیاستد نیروی مردم بود که با اپوزیسیون فاصله یافت. آگاهی رسانی و تقویت اندیشه در ایرانیان را بسیاری بخوبی تحقق بخشیدند، اما آنگاه که این کار دارای موضع با «دیگری» شد، به اتلاف انرژی انجامید.
اپوزیسیون با تکرار و سماجت بر خواسته‌های گروهی و فردی، فراموش کرد میدان کسب قدرت سیاسی در درون و زیر حکومت بسیار با بیرون از حکومت و در تبعید تفاوت دارد. باید گفت هیچ کس از «این نقد» مبری نیست و هر کس که به گذشته کنش سیاسی خود در خارج از کشور بنگرد امروز اشتباهات خود را بهتر می‌شناسد.
هنوز هم در این حال و هوا هستیم. از هر ده مقاله و هر ده مصاحبه که در خارج کشور شاهدیم بیش از نیمی از آنها متوجه نیروها، افراد اپوزیسیون و اختلاف دیدگاه‌ها در خارج از کشور است. گاهی، با تمام احترامی که برای صداقت و وطن دوستی هموطنان مخالف رژیم باید قائل بود، اما آنچنان به «معرکه گیر»های طرفدار رژیم زمان اختصاص داده می‌شود که باورش سخت است. آنقدر بی ارزش‌اند که حتی نام‌شان را اینجا نباید آورد. کارشان شکلک و اداهای بچگانه است. زیرا در اصل بازنده‌اند و می‌دانند که مدام دارند می‌بازند.
زمان بر رژیم تنگ تر می‌شود. رژیم یا به سازش بزرگ زهر می‌نوشد و یا به جنگ مهلک جان می‌دهد. بجای ادامه‌ی روش چند دهه‌ی گذشته، باید بر تمرکز روی دارایی‌ها و شدنی‌ها کار کرد. یکپارچگی در خارج از کشور، امروز جدا برازنده‌ی اپوزیسیون است.
